از دوست به یادگار دردی دارم کان درد به سد هزار درمان ندهممولانا
بیژن زرمندیلی در سال ۱۳۲۰ در تهران زاده شد. پس از پایان دوره ی دبیرستان به پیشنهاد پدرش که تهیه کننده ی فیلم های سینمایی بود، و رابطه ای تنگاتنگ با کشور ایتالیا داشت، برای ادامه تحصیل به این کشور رفت. در آغاز در رشته ی معماری در دانشگاه رُم نام نویسی کرد، اما پس از یک سال به خواست دل، در دانشکده حقوق سیاسی نام نوشت. او در همان دوران به صف مبارزان کنفدراسیون جهانی دانشجویان ایرانی پیوست و پس از آشنایی و دوستی با زنده یادان معصومه طوافچیان، پرویز واعظ زاده، خسرو صفایی و گودرز برومند که از کادرهای برجسته ی سازمان انقلابی بودند، به این سازمان پیوست و با نام رفیق “شوشتری” به مبارزات خود ادامه داد. بیژن، کادری فعال در سازمان انقلابی و عضو هیات تحریریه نشریه ی “ستاره سرخ” بود .پس از انقلاب، در پی تشکیل حزب رنجبران، با توجه به اینکه مسئولیت حزب در ایتالیا بر عهده ی او گذاشته شده بود، به ایتالیا بازگشت.
بیژن بر پایه ی باورهای آزادیخواهانه ی خویش، در راستای برابری و رهایی انسان از هر گونه ستم، پیوسته ی ایام، مبارزی کوشا و فردی فعال بود. سالیان درازی را که با توفان های سیاسی و اجتماعی همراه بود، با سرسختی و ایستادگی، راه مبارزه را پیش برد.
بیژن در کنار کار سیاسی، اندک اندک به روزنامه نگاری روی آورد و به همکاری با روزنامه های مهم و پرُ تیراژ ایتالیا نیز پراخت. او در دفاع از مبارزاتی که آن زمان در کردستان جریان داشت، در دفاع از خلق کرد، آن مبارزات را در ایتالیا، رسانه ای کرد. زنده یاد مام جلال طالبانی، رهبری این جنبش، همیشه قدردان رفیق “شوشتری” بود. بیژن، انسانی دوست داشتنی، مهربان و خون گرم بود و رابطه ای بسیار صمیمی با دوستان و آشنایان داشت. از خصوصیات ویژه ی او اینکه به احساسات انسانی افراد احترام می گذاشت و در واقع احساس انسانی دیگران را درک می کرد و بیگانه با برخوردهای خشک بود.
بیژن در پس سرکوب سازمان ها و احزاب سیاسی، توسط جمهوری اسلامی، به زندگی در ایتالیا همچنان ادامه داد و کار روزنامه نگاری را در کشور ایتالیا به شکل جدی پی گرفت. او که از نوجوانی به ادبیات و شعر علاقمند بود، به نویسندگی روی آورد و چندین کتاب رمان به زبان ایتالیایی نوشت که با استقبال روبرو شدند. انتشار این آثار، برایش شهرت و اعتبار به همراه داشت.
شهرت بیژن در عرصه ی ادبیات، توجه ی نشریات داخل کشور را نیز به خود جلب کرد و به مصاحبه ی با او روی آوردند، از او و کتاب هایش نوشتند. به رغم امیدی که او از جنبش “اصلاحات” به دل بسته بود و از آن پشتیبانی می کرد، رژیم جمهوری اسلامی به ترجمه ی رمان او، “تابستان تلخ”، اجازه انتشار نداد.
دریغ و درد که در اوج شکوفایی ادبی، آن زمانی که به سیمایی سرشناس در عرصه ی ادبیات ایتالیا تبدیل شده بود، بیمار شد و در پی یک عمل جراحی لازم، دیگر توش و توان گذشته را بازنیافت و سرانجام در روز ۹ نوامبر ۲۰۱۸ درگذشت و دوستانش و آشنایان خود را در غمی جانکاه فرو برد.
ما عده ای از دوستان او، این حادثه را به همسر و پسرش تسلیت گفته، خود را در غم آنان و همچنین دوستان سوگوار او شریک می دانیم.
دوستان و یاران قدیم بیژن،
۱۱ نوامبر ۲۰۱۸