از زمان به قدرت رسیدن آقای خاتمی که بیشتر به یک رأی سراسری در مخالفت با نظام شباهت داشت، ایده اصلاح طلبی در ایران سر و سامان گرفت و با اینکه در آغاز بخاطر طبیعت رأی سراسری که مردم علیه راه و روش نظام داده بودند اصلاح طلبان برعلیه رفسنجانی موضع گرفتند، اما خیلی زود رفسنجانی و “اعتدالیون” گروه سازندگی را درصف آرایی در مقابل اصول گرایان همراهی کردند و بتدریج حتی از میان اصول گرایان “معتدلهایی” دیگری را نیز در کنار خود قرار دادند. طی دوره ای 20 ساله، در صحنه سیاسی ایران صف آرایی غالب بین اصلاح طلبان و اصول گرایان بود. اصلاح طلبان خود را الترناتیوی می دانستند که در ساختار قدرت می توانست عمل کند و کشور را سر و سامان دهد. در هر دوره از انتخابات، چه انتخابات ریاست جمهوری و چه مجلس شورای اسلامی و یا مجلس خبرگان جدال اصلی بین اصلاح طلبان و اصول گرایان بود. اصول گرایان “بدتر” بودند و باید در مقابله با “بدتر”، مردم اصلاح طلبان را انتخاب می کردند. بدینگونه مدتها بحث ها همه حول اینکه انتخاب بد و بدتر درست است یا نه صورت می گرفت. اولین بار ابوالحسن بنی صدر بود که هشدار داد انتخاب بین بد و بدتر، انتخاب “بدترین” و “بدترین انتخاب” است زیرا بدترین، که همان حاکمیت ولایت مطلقه فقیه باشد، چیدمان خود را در برابر جامعه قرار می دهد و بروی آن آنطور که می خواهد مانور می دهد. اما آنزمان که اصلاح طلبها صحنه سیاسی را در دست داشتند به اینگونه نظرها اعتنایی نمی کردند. حتی اصلاح طلبان خارج از قدرت، رهروان نظری که مخالف “انتخاب بین بد و بدتر” بودند را خارج از گود مبارزه و یا به قول خودشان در “آفساید” می دیدند و می گفتند که باید “واقع بین” بود و “صلاح” مملکت دفاع از اصلاح طلبها است. به آنها هر بار در باره واقعیت سخت ساختار رژیم ولایت مطلقه فقیه هشدار داده می شد حاضر به دیدن آن نبودند. آنها برای ماندن در قدرت بنام بهبود وضعیت کار را بجایی رساندند که نه تنها از رفسنجانی، بلکه از افرادی مانند فلاحیان و دری نجف آبادی و محمد ری شهری نیز حمایت کردند. اصلاح طلبان با اینکه مدعی بودند که تصدی دو قوه مجریه و مجلس، و یا حتی یکی از آن دو، توسط نیروهای اصلاح طلب، اجازه خواهد داد که امور بطور تدریجی بهتر شود، اما تاکنون، هیچگونه دلیلی بر اثبات این ادعا ارائه نشده ‌است، و نه تنها هیچگونه آمار و ارقامی دال بر بهتر شدن تدریجی امور، دیده نمی شود بلکه تمامی چراغها قرمز شده اند. با اینحال آنها همیشه “بدتر” یعنی اصول گرایان را مطرح کردند و توانستند بخشی از جامعه را بطور فعال و یا انفعالی همراه خود داشته باشند. آخرین بار در انتخابات ریاست جمهوری اخیر، که طی آن آقای روحانی کرسی قدرت را بدست گرفت، آنها موفق شدند هر چند بطور نسبی، در بخشی از جامعه بار دیگر از مقایسه بین بد و بدتر بهره ببرند.

اما حدود دو سال است که آن بد و بدتر 20 ساله، به تدریج جای خود را به بد و بدتری جدید داده است. دیگر از دید اصلاح طلبان، بدتری بنام اصول گرایان وجود ندارد و عملا اتحادی بین ایندو بوجود آمده است که مجلس فعلی و حکومت روحانی بنوعی نتیجه این همکاری است. از اینرو مدتی است بدتری که اصلاح طلبان مطرح می کنند “براندازها” هستند. در گفته های اخیر آقای خاتمی به وضوح این امر مشهود بود. او حدود یک ماه پیش که در دیدار با اعضای انجمن مهندسان سخن می‌گفت بار دیگر از سکوت بیرون آمده و گفت:

“اگر مردم از اصلاحات مایوس شوند، اندک اندک ذهنیت براندازی قوت می‌گیرد و ممکن است خدایی نکرده بتوانند موفق شوند.” او از اصلاح‌طلبان خواست تا برای جلوگیری از یأس مردم و کاهش تمایل به براندازی ضمن پاسخگویی به سئوال‌های ذهنی آنها حتی اگر نمی‌توانند کاری از پیش ببرند، این مساله را با مردم در میان بگذارند. او گفت “امروز جنگ روانی رسانه‌ای سهمگینی که مکمل جنگ سیاسی و اقتصادی و خدای ناکرده نظامی است علیه ایران در گرفته است. در خور توجه و باعث عبرت است که هر دو جریان بیرونی و درونی، جریان اصلاح‌طلبی را هدف اصلی خود قرار داده است! چرا که براندازان، اصلاح طلبی را مانع خیانت خود می‌دانند و دیگران نیز اصلاح‌طلبی را نه رقیب شریف که موی دماغ خود به حساب می‌آورند و در این میان مردم‌اند که بیشترین هزینه را می‌پردازند و کمترین بهره‌مندی را دارند!”

البته تنها آقای خاتمی نیست که چنین موضعی گرفته است کمابیش برخی دیگر از اصلاح طلبان چنین رویکردی پیدا کرده اند. اقای تاجزاده نیز اخیرا گفته است:

“سهم و نقش خود را در ایجاد شرایط فعلی کشور نفی نمی‌کنیم؛ اگر به قیمت عبور از اصلاح‌طلبان کنونی هم باشد باید اصلاحات زنده بماند. اصلاح‌طلبان می‌توانند و باید قدم‌های محکم‌تری در دفاع از حقوق و منافع ملی و رفاه مردم بردارند. تا زمانی که مردم اصلاح سیستم را ترجیح می‌دهند، براندازی نظام در حد شعار و آرزوی طرفدارانش باقی می‌ماند.“

اما انتخاب بین این بد و بدتر جدید یعنی بین “تلاش برای بهبود وضعیت فعلی” و یا “براندازان” ترفند جدیدی است که بکار می برند. آنها نمی خواهند بین خود و آنچه “براندازها” می نامند، راه و روش دیگری مطرح گردد. البته در لابلای گفته های آنها و تبلیغات زیاد خود “براندازها” روشن است که از دید آنها؛ “براندازها” کسانی هستند که برایشان هدف (=براندازی) هرگونه روشی (نوکری اجنبی و وابستگی و تجاوز به حقوق استقلال و آزادی و…) را توجیه می‌کند. “برانداز” را کسانی می دانند که برای حذف رژیم، حاضرند در هر وادی قدم بگذارند و با روی کار آمدن حکومت آقای ترامپ مسابقه برای بدست آوردن دل او برای ساختن آلترناتیو، سخت شدید است. برانداز کسانی هستند که اخلاق ندارند هر گونه عمل تخریبی علیه رژیم را جایز می دانند. “برانداز” از دروغ و توهین و تحریف واهمه ندارند و در شبکه های اجتماعی دست به بمباران خبری و تخریب شخصیت می زنند. هدف از این سیاست این است که تنها گروههایی مانند سازمان مجاهدین خلق و طرفداران بازگشت سلطنت پهلوی را برانداز و مخالفان جمهوری اسلامی معرفی کنند. بدینقرار آنها در پی درست کردن محور بسته جدیدی هستند که یکسوی آن “تلاشگران برای بهبود وضعیت” قرار گرفته است و در سوی دیگر الترناتیو “برانداز ترامپ دوست” قرار می گیرد. هدف این گفتار جدید همان سانسور و حذف اپوزسیون جدی رژیم است که مستقل از رژیم و قدرتهای خارجی عمل می کند. اپوزیسیونی که با افکار مختلف وجود دارد، فعالیت می کند و از زنان و مردان شریفی تشکیل شده است که حاضر نیستند اصول اعقتادی خود را زیر پا گذارند و راهکار را در حضور مردم در صحنه می بینند. هم “براندازها” و هم “تلاش گران برای بهبود وضع در جمهوری اسلامی” در تخطئه و تخریب این اپوزسیون به سختی می کوشند. “براندازانی” که اصلاح طلبان رقیب خود معرفی می کنند، و شاخص آنها سازمان مجاهدین خلق و طرفداران بازگشت سلطنت پهلوی هستند بیشتر بروی نفرت مردم از رژیم سرمایه گذاری می کنند. آنها نه توانایی ارائه یک بدیل ملی را دارند و نه اصولا به توانایی مردم ایران باور دارند. آنها تمام امید خود را به دخالت و تحرکات امریکا بسته اند و هر تحولی که در امریکا و یا در سخنان ترامپ صورت گیرد در روحیه آنها بشدت تاثیر دارد. اصول گرایان سابق اکنون جای خود را در پیشنهادی که اصلاح طلبان می کنند به این نوع “براندازها” داده اند. اما هدف از این جهت گیری کاملا مشخص است. هدف اصلی این نوع جدید انتخاب “بین بد و بدتر” این است که وانمود شود این نظام با تمامی خرابی هایش بهتر از برنامه ای است که “براندازها” برای ایران تهیه دیده اند.

هیچ جامعه ای خصوصا جامعه ایرانی کسانی که دائم در پی دلبری از قدرتهای خارجی هستند را نخواهد پذیرفت. رفتارهای سازمان مجاهدین خلق و هواداران سلطنت پهلوی برای خامنه ای و پاسدارانش مائده آسمانی است. اصلاح طلبان نیز که هنوز در فکر “تلاش برای بهبود” وضع موجود هستند با ساختن “محوری بسته”، جامعه را از براندازان می ترسانند بطوری که انگار مخالفان دیگری وجود ندارند. اگر در مبارزه بر اصل استقلال اصرار داریم یکی از دلایل آن این است که “براندازان” وابسته، عمر رژیم را طولانی تر می کنند. آنها جامعه را در ترس نگاه می دارند و هیچ جامعه و ملتی زیر فشار سخت خارجی به قیام همگانی علیه قدرت حاکم دست نمی زند. براستی آیا خامنه ای بعد از رسیدن ترامپ به قدرت و تحریمهای و تهدیدها علیه او و نزدیکی دستگاه ترامپ به “براندازهای ترامپ دوست” قوی تر نشده است؟ با اینکه از نظر اقتصادی جمهوری اسلامی در وضع بدی بسر می برد و مردم ایران تاوان این وضعیت سخت را می دهند اما تا زمانی که مردم در صحنه وارد نشوند وضعیت بد اقتصادی باعث سقوط رژیمهایی مانند رژیم حاکم بر ایران نمی شود. متاسفانه سیاستهای “براندازی” و ترامپ پسندانه، خامنه ای را از منظر سیاسی در موقعیت بهتری از پیش قرار داده است. رفتار غیر قابل قبول ترامپ باعث شده است برخی از مخالفان خامنه ای یا سکوت پیشه کنند و یا بجای پرداختن به رژیم که عامل اصلی تضعیف فعلی و بدبختی های مردم است، ترامپ را نشانه گیرند.

اما با همه تلاشی که این گروهها می کنند، نمی توانند صدایی که هر روز در جامعه پژواک بیشتری پیدا می کند را خفه کنند. زیرا هدف این فعالان سیاسی مستقل صرفا براندازی رژیم جمهوری اسلامی نیست بلکه هدفش استقرار دولتی حقوقمدار در ایران است. تنفر از رژیم نیست که موتور حرکت این گروه از فعالان است بلکه علاقه به وطن و مردم است که آنان را به مسئولیت می خواند. دفاع از حقوق ذاتی انسان، حقوق شهروندی، حقوق جامعه ملی، حقوق ایران در جامعه جهانی و حقوق طبیعت بیانگر خواستگاه اصلی این گروه است و در دفاع از حقوق، هرگز تبعیض قائل نمی شود، و با همه‌مکانی، و همه‌زمانی، و همه‌ کسانی دانستن حقوق، همیشه از حقوق همه ایرانیان دفاع کرده، می‌کند و خواهد کرد. حق حاکمیت مردم، دمکراسی بر پایه استقلال و آزادی خواسته این گروه است و از اینرو این جمع هم از قدرتهای خارجی مستقل است و هم از جمهوری اسلامی. نه وارد بازی‌های رژیم می شود و نه امیدی به قدرتهای خارجی می بندد.

فعالین مستقل و دمکرات با توجه به تجربه تاریخی سلطنت در ایران، و با توجه به کارنامه تنها گزینه سلطنت در این زمان یعنی خانواده پهلوی، با اینکه حق تعیین نظام آینده را با مردم ایران می دانند اما از حال به روشنی خواستار استقرار نظام جمهوری اند و حاضر نمی شوند مرزها مخدوش شوند و لحظه ای دست همکاری به “براندازان وابسته” و تشنه قدرت نخواهند داد. و البته این موضعگیری شفاف مانع نمی شود که از حق و حقوق همه، با هر عقیده ای، دفاع کنند. این بخش از اپوزسیون، از آنجا که محور اصلی این رژیم را ولایت مطلقۀ فقیه می داند در انتخابات غیر آزاد آن به هیچ بهانه ای شرکت نمی کند. بلکه هشدار می دهد که به مردم امید واهی دادن، جامعه را خسته و منفعل کردن و فرصتها را از دست دادن است. از این گذشته نگرش این گروه، نه تنها بدنبال جلب حمایت قدرتهای خارجی نیست بلکه شفاف و آشکار، کسانی که دست به اینکار می زنند را، افشا می کند. و همچنین واهمه ای از دستگاههای تبلیغاتی متعدد رژیم و وابستگان به قدرتهای خارجی ندارد. بدینرو، بهای شفاف عمل کردن را می پذیرد. شفافیت در بیان، از ویژگی های این گروه است، نظرات خود را با صداقت و در شفافیت تمام به مردم ارائه می‌دهد و آنها را پیگیری می کند و مردم دوستی را دنباله روی کور از اکثریت مردم نمی داند.

این راهی است که با آن اپوزسیون مستقل و دمکرات انتخاب خوب را در پیش چشم مردم ایران قرار می دهد تا یکبار برای همیشه به انتخاب بین بد و بدتر پایان داده شود، تا انتخاب بین خوب و خوب تر آینده ما ایرانیان را تعیین کند. اگر ماجرای اصولگرا و اصلاح طلب پایان یافته است داستان “برانداز وابسته” و “تلاشگران برای بهبود جمهوری اسلامی” نیز پایان خواهد یافت. رفتارهای ایندو گروه تنها به کمک سیاستهای آقای خامنه ای برای تثبیت قدرت خود می آید. امروز ایران شاهد حرکت جامعه مدنی و اعتراضهای مردمی متنوعی است که هر روز بیش از پیش راه سوم را بطور مشخص بمنزله راه پایان دادن به جمهوری اسلامی انتخاب می کنند. بر کوشندگان سیاسی مستقل و دمکرات است که پروژه استقرار جمهوری ایران را با تلاش بیشتر پیش ببرند. جمهوری ایران، با استقلال بنیاد دولت از دین، با برابری همه ایرانیان با هر مسلک، دین، زبان و جنسیت تبلور خواسته های ایرانیان از مشروطه به اینسو خواهد بود.