بیست و دو سال پیش، در دی 1375 (ژانویه 1997)، شورای موقت سوسیالیستهای چپ ایران در خارج از کشور، با انتشار بیانیهای در تعریف و توضیح دیدگاههای سیاسی- نظری و اهداف خود، اعلام موجودیت کرد. شورای موقت را بطور عمده افرادی تشکیل دادند که از افقهای مختلف چپ ایران در در دهههای 40 و 50 برمیخاستند. بیشتر آن ها، در مبارزه علیه رژیم پهلوی در خارج از کشور، در گروههای چپ و مارکسیستی فعالیت داشتند. از جمله میتوان از سازمانهایی چون: اتحاد مبارزه در راه ایجاد حزب طبقه کارگر، جنبش مستقل کارگری، فعالان چپِ جبهه ملی در خارج از کشور، جامعهی سوسیالیستهای ایران و غیره نام برد. بیشتر رفقای ما در عین حال از فعالان و پارهای نیز از دبیران کنفدراسیون جهانی محصلین و دانشجویان ایرانی بودند. در زمان بازگشت به ایران در پی انقلاب بهمن 57، این افراد در سازمانهایی چون جبهه دموکراتیک ملی، حزب رنجبران ایران، فدائیان و غیره فعالیت میکردند.
شورای موقت، در خلال این سالها، توانست از راه انتشار نشریه طرحی نو (192 شماره بین سالهای 1997 تا 2014)، به سهم خود، در طرح پروبلماتیکهای نظری و سیاسیِ چپ سوسیالیستی و مسائل دموکراتیک نقشی ارزشمند ایفا کند. و این، به طور عمده، در دو راستا: یکی، در نقدِ نظری و عملیِ سیستمِ توتالیترِ (سوسیالیسم واقعاً موجود) و سوسیالدموکراسی و دیگری، در طرح پیوند ناگسستنی و در هم آمیختهی مبارزه برای سوسیالیسمِ رهاییخواهانه و مبارزه برای دموکراسیِ مشارکتی و آزادی.
شورای موقت اما، از همان ابتدا، در پی ایجاد سازمان یا حزبی دیگر، از نوع سنتی یا کلاسیکِ آن، نبود، بلکه همواره از آغاز و در فلسفهی وجودیاش، در پی آن بود که کُنشیاری برای پیوند جریانهای نوین سوسیالیستی و «ایجاد تشکلی گسترده و پایدار از سوسیالیستهای چپ ایران» (بیانیه اعلام موجودیت، 1997) باشد. از این رو نیز خود را شورایی «موقت» نامید. در همان بیانیه، ما به روشنی و با صراحت انگیزه و هدف وجودیِ خود را چنین توضیح دادیم:
«جای یک جریان سوسیالیستی چپ که بتواند نیروی بزرگ و پراکندهی کنونی را به شکلی گسترده تبدیل نماید، کماکان خالی است. کوشش و فعالیت ما در جهت هموار ساختن راه دشوار ایجاد تشکلی گسترده و پایدار از سوسیالیستهای چپ ایران است.»
امروزه، شوربختانه، باید پذیرفت کرد که با وجودِ تلاشهای فراوان در جهت ایجاد یک جریان متحد سوسیالیستی، رهاییخواه و رادیکال، در گسست از شکلها و شیوههای نظری و عملیِ منسوخ گذشتهی چپ سنتی، این امر مبرم و اساسی همچنان بر زمین مانده است. برای رسیدن به چنین هدفی، ما راهی دراز، دشوار و پر فرازونشیب در پیش داریم. با این همه اما، با امید و پایداری، ما به تلاشهای خود ادامه خواهیم داد، تا با درسگیری از تجارب مثبت و منفی گذشته، مبارزه در راه سوسیالیسمِ رهاییخواهانه و همبسته با دموکراسی و آزادی در ایران را به سرانجامی که شایستهی زمانهی ما باشد رسانیم.
10 مهر 1398 – 2 اکتبر 2019،
امضا:
مانی شیرازی،
علی طبیعت،
شیدان وثیق