در حالیکه:
– خشونت های اقتصادی پیوسته زیادتر می شوند و وضعیت اقتصادی وخیم و وخیم تر می شود، …
– خشونت های سیاسی پیوسته زیادتر می شوند که به اعتراف آقای روحانی در مقام ریاست جمهوری دولت تعطیل و فلج است.
– خشونت های اجتماعی پیوسته زیادتر می شوند که دختری، همسری، و یا مادری، صبح از منزل بیرون می رود، معلوم نیست به سرنوشت اسیدپاشی گرفتار شود، یا نه.
-خشونت های فرهنگی پیوسته زیادتر می شوند که روان شناسی زندانیانی سیاسی شکسته شده، یک اپیدمی شده است و خشونت و زور و خودزنی و خودتخریبی، رواج دارند و نفی خود و نفی فرهنگ و دین و عقیدۀ خود، انفعال همه گیر را باعث شده است
چرا لازم است راجع به اینکه پیکتی چه گفت، وقت بگذاریم؟!
امروز، شاهد موج دومی از بهار عرب (در عراق و لبنان و…) هستیم که الهام بخش آنها بهار ایران است، و با همان روش های موفق انقلاب ۱۳۵۷ ایران، به پیش می روند.
امروز شاهد برخاستن مردم در سایر نقاط دنیا (شیلی، پرو، هنگ کنگ،…) به اعتراض، و عصیان به وضع موجود، و بحران هایی با ابعاد عظیم هستیم که ساخته و یا نتیجۀ نظام سرمایه داری و لیبرالیسم، و اصیل دانستن قدرت، و در نتیجه انواع تبعیض ها و تجاوزها به حقوق هستند.
اگر امروز جان رالز از عدالت اجتماعی، الن تورنِ هنوز در گرفتاریِ در ثنویت، معتقد است که حقوق بجای اینکه سیاسی باشند، باید فرهنگی باشند، و توما پیکتی از محدود کردن مالکیت سخن به میان می آورد، ابوالحسن بنی صدر، نزدیک به پنجاه سال پیش، با نفی ثنویت و در موازنۀ عدمی، اقتصاد توحیدی را نوشت. روح الله خمینی، با نامزد ریاست جمهور شدن وی، از جمله بخاطر مخالفت وی با مالکیت خصوصی، مخالف بود. این ایستادگی وی در مقابل قدرت، باعث کودتای خرداد۱۳۶۰ بر علیه وی شد. عنوان درشت روزنامه اطلاعات ۳۱ خرداد ۱۳۶۰، با گفتاوردی از نشریات خارجی، این شد:
شما رئیس جمهور هستید، یا رهبر اپوزبسیون!؟
–
برای بازگشت به بهار ایران، برای استقرار، و استمرار، و پیشبرد مردمسالاری، نیاز است که فرهنگ ضد قدرت، فرهنگ مردمسالاری، در همۀ ابعاد اندیشۀ راهنمای سیاسی و فرهنگی و اجتماعی و نیز اقتصادی، اشاعه یابد، و نهادینه شود.
این مجموعه جلسات گفتگوهای آقایان ابوالحس بنی صدر و علی صدارت، این هدف را پی می گیرد و این چند جلسه گفتگو، دربارۀ افکار توما پیکتی، از زاویۀ اقتصادی به این مهم پرداخته است.