پاینده ایران                                                       ای آفریدگار پاک
                                                      ترا پرستش می‏کنم و از تو یاری می‏جویم
یکم آذر یاد «داریوش و پروانه فروهر» را گرامی می‏داریم
این جهان کوه‏‏ست  و فعل ما، ندا                  سوی ما آید نداها را صدا
هم میهنان
 جنایت‏ها از یادها زدوده نمی‏شوند. در شامگاه یکم آذر ماه 1377 رهبران حزب ملت ایران را که بیش از پنجاه سال از بندی به تبعیدی و از تبعیدی به زندانی برای استقلال، آزدی و اجرای عدالت در میهن‏مان تلاش کردند، از ملت گرفتند.
هم میهنان
 بیست و یک‏سال از آن روز شوم، از خاموش ساختن دو عاشق ایران، دو پاکباخته‏ی راه آزادی، ناوابستگی، عدالت اجتماعی و سرافرازی ایران و ایرانیان، دو سردار آزاده‏ی نهضت ملی و دو رهرو «مصدق» بزرگ، داریوش و پروانه فروهر می‏گذرد، دلاورانی که وجودشان سرشار از راستی، پاکی و عشق به استقرار سامانی مردم‏سالار که پایندان حاکمیت ملی، حقوق بشر و حقوق شهروندی بود، در خانه‏ی امن‏شان، با دشنه‏ی ایران ستیزان به شهادت رسیدند؛ اما یاد و خاطره‏ی این نام‏آوران با نام ایران، در دل‏های مردم خوب شهر، جای گرفت و در فریاد آزادی‏خواهی در جهان انسان‏ها همواره جاوید خواهد ماند.
هم میهنان
از سرگذشت جوامع باید درس بگیرند، پیش از آن که موضوعِ درس تاریخ شوند. بارها گفتیم و نوشتیم برای برون رفت از بن بست‏های پیش رو، باید به مردم روی آورد، به قانون عمل کرد، از منیت‏ها دست کشید. خواسته‏های منطقی مردم را نمی‏توان تا ابد، با زور پاسخ گفت. علاج واقعه را پیش از وقوع باید کرد. ملت را دشمن نپندارند و از واژه “برخورد می‏کنیم”، دست بکشند، اگر برخورد خشونت‏آمیز با مردم، سازنده بود، این اوضاع پیش نمی‏آمد که در هیچ بخشی از اداره‏ی جامعه موفق نبوده باشند. به درد مردم باید رسید بیش از این، با گزینش کاربدستانی “بله قربان گو” و “گوش به فرمان”، ملت و میهن را به ناکجا آباد نبرند؛ تا آن جا که مجلس دست ساخته‏ی شورای نگهبان خود را هم، دور می‏زنند، در صورتی که روزگاری، گفته می‏شد مجلس در راس امور است!
آیا به کارنامه‏ی چهل ساله‏ی عمل کرد خود، نگاهی انداخته‏اند که بخشی از آن در نتیجه دیپلماسی غیرمنطقی و ضد ملی روی داده است و دست‏آوردشان که جز بیکاری، تورم، گرانی، وجود انبوه زندانی، نارضایتی، سقوط ارزش‏های اخلاقی، علمی و رشد خرافات، اختلاس‏های سرسام‏آور پاره‏ای از کاربدستان و فساد شماری از مقامات، فرار مغزها و سقوط ارزش پول ملی نبوده است؟! باید دریابیم که راه حل رفع نارسایی‏ها، دادن بخشنامه‏های تهدیدآمیز نیست؛ باز پس دادن حقوق ملت، به مردم است تا جامعه به رشد و توسعه دست یابد؛ تا مردم به تنگ آمده از وضع کنونی رهایی یابند.
حزب ملت ایران
بر این باورست، کسانی که در تلاشند با توطئه سکوت یاد و نام جانباختگان میهن را مشمول مرور زمان کنند، آیا قتل قائم مقام، امیر کبیر، مدرس، فاطمی و … از سینه‏های مردم شهر و صفحه‏ی تاریخ پاک شده است؟ تا خون به ناحق ریخته شده‏ی «داریوش و پروانه فروهر» به فراموشی سپرده شود؟ هرگز! که پژواک فریاد آزادی‏خواهی‏شان در گستره‏ی ایران و جهان و در درازای تاریخ، باقی‏ست و پرونده‏ی شهیدان، تا رسیدگی دقیق، در دادگاهی علنی، با حضور هیات منصفه، باز خواهد ماند.
سنایی می‏فرماید:
دیدی که خون ناحق پروانه شمع را         چندان امان نداد که شب را سحر کند
یاد شهیدان راه آزادی، استقلال ایران گرامی
آزادی زندانیان سیاسی و مدنی، خواست ملی است
                                                                 حزب ملت ایران
                                                                                                                         تهران- یکم آذر ماه 1398 خورشیدی