سروده ای از پرند

تقدیم به مردان و زنان بلند همتی که با پایمردی در برابر جهل و استبدادِ دینی قامت برافراشته خود را خم نکرده و بر آزادی و عدالت همچنان تاکید می ورزند.

تقدیم به رئیس جمهور آزاده و سربلند ایران آقای ابوالحسن بنی صدر به پاس افشای مداوم جهل و استبداد دینی.

دیارِ نیرنگ

میکرد یکی به من حکایت // وز چرخِ زمان بسی شکایت

گفتا ز زمانِ حالﹾ بسیار // دادم ز فریب و ننگﹾ اخبار

از گردشِ روزگارِ بی مِهر // از بختِ نِگون و تیغ بر چِهر

از برتری دروغ بر راست // از پَر که بکرد تیر را راست

از غربت عقل و دانش و جهد / از خواری حق، شکستن عهد

از دعوی باتلاق و گنداب // از خشکی رود و چشمه ی آب

از مرگ نشاط و سلطه ی غم // از نسخه ی زهر جای مرهم

از وصلتِ ماه با شبِ تار // از رفعتِ زاغ و خِفّتِ سار

از لشکرِ ناکسانِ بیمار // از فخرِ دُهُل، خَموشیِ تار

از مرگِ هنر، تباهِ بستان // از مستی دیو و تیغ دستان

از سرخ و سیاه دست در دست // از نعره زنگیان بد مست

از محنت و رنجِ سرفرازان // از کِبر و ریای پاکبازان

از فرّهی نژادِ ابتر // از ماندگی تبارِ برتر

گفت این همه با دلی پر از درد // پر مغز سخن براند، آن مرد

مردی ز تبار بهترین ها // آماج خدنگ کمترین ها

افسرده ز رنج و محنت خلق // با عزم بلند و بغض در حلق

اشک اش به جمال و خم به زانو // دلگرم به زبدگان و بانو

انگشت خمیده از نگارش // بر ریگِ کویر کرده بارش

گفتم ز کجایی ای جوانمرد // گفتا ز حِصارِ مُلکِ نامرد :

آنجا که نه آفتاب و مهتاب // خورشیدﹾ گرفته، ماهﹾ بی تاب

آنجا که خِرَد بُوَد گناهی // نی نور خدا نه سرپناهی

آنجا که بگور شد حقیقت // طاعت ز قوی بشد طریقت

آنجا که نیارزد ایچ جانی // پر شوکت و با مقام : جانی!

آنجا که پلید در مقام است // گرگ و سگ هار بی لگام است

آنجا که گرفت انتقام اش // رهبر ز جوان و بوم و بام اش

آنجا که سیه بُد آسمانش // زاهد نگرانِ ریسمانش

آنجا که خَزَف رُبودﹾ بازار // هر لعل و گُهَر بشد دل آزار

آنجا که شرور تخمِ کین کاشت // دکان فریب و جهل و دین داشت

آنجا که نه گرمی و صفایی // نی مهر و وفا نه خوش نوایی

آنجا که حقیر بر فرازست // او دشمنِ مُلک و در نمازست

آنجا که فروخت مادری پیر // دلبسته ی خود به گفته ی میر

آنجا که پدر پسر بکشتی // با دبدبه و زبان درشتی

آنجا که قرارگاهِ زشتی ست // پر حیله فرشته و بهشتی ست

آنجا که رهِ خِرَد بشد محو // ساحر به مقام و صرف یا نحو

آنجا که دهند روز و شب پند // خروار به گفته، هیچ پابند

آنجا که بُدست انقلابی // شد چاله ی خشک، مَنجلابی

آنجا که پسر پدر فَریبد // آنجا که صَدَف به کَس نَزیبد

آنجا که از آسمان نبارد // عابد نه شرف، دَغَل بکارد

آنجا که سکوت برقرارست // فرزانه خموش سر بدارست

آنجا که کُه اش بزاد موشی // کوچک به فراز و خود فروشی

آنجا که فقیه دین ندارد // مست است و خبر ز کین ندارد

کف در کف دزد و زنگی مست // تا تخت کیان بدید، بنشست

آنجا که پُر از بَلاهَت و جَهل // آنجا که فساد گشته بس سهل

آنجا که زبانِ حق بریدست // باطل ز ریا گلو دریدست

آنجا که بجز سیه نبُد رنگ // مفتی بفریبد و کُنَد رنگ

از مُلکِ پر از نمایش و ننگ // آنجا که بِکُشت سَفله فرهنگ

سگ ها همه هار، بسته شد سنگ // آری منم از دیارِ نیرنگ

پرند

بهمن 1398