شکی نیست که مراکز قدرتهای جهانی که خود را متولی مدیریت جهان میدانند و تامین منافع خود را از طریق اعمال کنترل بر سایر کشورها میسر می پندارند ، برای نیل به اهدافشان برنامه ریزیهایی دارند که سعی میکنند با کمک کنترل افکار عمومی به اجرا درآورند . یکی از مناطق فوق العاده مهم جهان که میتواند تامین کننده منافع این مراکز باشد منطقه ایست که کشور ما تقریبا در مرکز آن قرار دارد .

     با توجه به شرائط سیاسی- فرهنگی حاکم بر افکار عمومی جهان ، بهترین وسیله موجود برای اعمال قدرت زورمداران در مناطق ثروت خیز وجود و ایجاد بحرانهای سیاسی- اجتماعی در این مناطق است . متاسفانه ایران ما هم از دیر باز به علت عدم حضور موثر ملت در صحنه سیاسی و حاکمیت دولتهایی که در غیاب ملت چاره ای جز کنار آمدن با قدرتهای خارجی نداشته اند همیشه مورد سوء استفاده این قدرتها بوده است . یکی از مهمترین اهداف مردم ایران در انقلاب سال 57 تصحیح این روند اداره کشور بود تا خود را از شر بازیهای این قدرتها رها کنند . این مهم با روی کار آمدن یک دولت عاقل و کارامد و حضور مردم در صحنه تامین میشد و مردم هم این خواست خود را در اولین انتخابات رسمی و تقریبا آزاد بعد از انقلاب با رای دادن به کسی که شعارش آزادی و استقلال بود به صراحت اعلام کردند . آنچه بعد از پیروزی انقلاب و مخصوصا بعد از اولین انتخابات اتفاق افتاد و کشور را دوباره به سمت پرتگاهی فرستاد که اکنون در لبه های آن رسیده ایم حاصل فقدان تجربه سیاسی ملت و کج رویهای رهبری و دسیسه های زورمداران داخلی و خارجی بود . این کج رویها دوباره کشور را بازیچه قدرتها قرار داد و از آنروز تا کنون روند حوادث به سود بیگانگان و به ضرر ملت ادامه داشته است .

   نجات از پرتگاهی که کشور بر لبه آن قرار گرفته است محتاج به درایتی است که حاکمیت فعلی نه تنها فاقد آنست بلکه این حاکمیت حاصل همان بازیهای بحران آفرین است و خود روزبروز بر بحران می افزاید . رهبری فعلی که خود نیز جز در بحران نمیتواند ادامه حیات دهد در نظر دارد به بحرانسازی ادامه دهد تا آنجا که ، همانطور که از زبان خودش نقل شده ، مجبور به تسلیم شود . البته تسلیم شدن در برابر ملت مورد نظرش نیست بلکه تسلیم در برابر قدرتهای خارجی است که مورد نظر اوست . شاید هنوز متوجه نشده است که تا کنون هم بازیچه دست آنان بوده است و بسود آنان عمل می کرده است . یکی از مقاطعی که حاکمیت میتواند از سقوط خود از طریق فشار خارجی ، با کم کردن بهانه های خارجی ، جلوگیری کند زمان انتخابات ریاست جمهوریست . همانگونه که در سال 76 با ورود خاتمی از فشارهای خارجی کاسته شد و بقول خودشان خطر حمله خارجی رفع شد .

   مدتی است که شرایط سیاسی بین المللی طوری شکل گرفته است که باور عمومی و حتی باور خود حاکمیت ایران اینست که پس از سقوط بشار اسد نوبت به ایران میرسد که همان برنامه هایی را که قدرتهای جهانی در کشورهایی مثل عراق و افغانستان و لیبی و سوریه و غیره اجرا کردند عملی کنند . درست بهمین علت است که رژیم نهایت سعی خود را بکار برده و میبرد که بشار سقوط نکند . غافل از اینکه روند حوادث در سوریه هم برنامه ریزی شده است و این برنامه در دست رژیم سوریه و یا ایران نیست . قدرتهای بزرگ براحتی میتواند بر سر کشورها با هم معامله کنند و تکلیف کشوری را که کنترلش از دست مردم و حکومتش خارج شده تعیین کنند . تصور بر اینست که طولانی شدن روند سقوط بشار اسد ضمن اینکه فرصتی هست که ساختارهای اقتصادی و نظامی سوریه به نفع قدرتهای سلطه جو ویران شود ، این توهم را هم برای رژیم ایران ایجاد می کند که ماندن بشار مساوی ماندن این رژیم در ایران است و در نتیجه رژیم خود را مجبور نمی بیند که در انتخابات ریاست جمهوری به مخالفین خود در داخل رژیم امتیازی بدهد که بتواند با تغییر لحنهای دیپلماتیک رفع خطر خارجی کند . در چنین صورت مراکز قدرت بین المللی فرصت خواهند داشت تا با سوء استفاده از این رژیم بحرانساز برنامه های خود را در مورد ایران ادامه دهند .

   چنانچه در این نمایش انتخاباتی هریک از گروههای حکومتی چه اصولگرا و چه باندهای دیگر از جمله باند موسوم به دولتیها ، که سعی می کنند با شعارهای ضد و نقیض خرافاتی و فوق مدرنی نظر جلب کنند ، بتوانند رای آن ده پانزده در صد رای دهنده را به نفع خود مهندسی کنند برای حاکمیت چاره ای جز تسلیم خفت بار در مقابل قدرتهای خارجی و به ویرانی کشاندن ایران نیمه ویران نخواهد ماند . البته کلید حل مسائل ایران هنوز در دست ملت ایران است که چنانچه خود را توانا ببیند و وارد صحنه شود میتواند شرایط را به شرایط پیروزی انقلاب 57 برگرداند و این بار با استفاده ار درس تجربه بنایی تازه بسازد .

منبع : وبسایت نگاه