نویسنده: Christoph Reuter / مترجم: علی شفیعی
«ترجمه مقاله کوتاهی از اشپیگل شماره 16 بتاریخ 11 تا 18 ماه آپریل 2020»
تحلیل: افغانستان به یک جنگ داخلی نزدیک میشود. ولی نه بخاطر طالبان و آمریکا
معامله، معامله است. طالبان هفته های متوالی است که بر سر آزاد کردن 5000 زندانی از اعضاء خود اصرار میورزد. در میان این تعداد 15 فرمانده مهم از طالبان ها وجود دارند. حکومت افغانستان در برابر این تقاضا محکم ایستاده و اعلام میکند که با طالبان بر سر آزاد کردن زندانیان اسیر هیچ قرار و مداری بسته نشده است. این امر از نظر فنی کاملاً درست است، زیرا که قرارداد صلح را در پایان ماه فوریه واشنگتن و طالبان با یکدیگر بستند. و حالا دستور اجرای مفاد آنرا به حاکمان کابل دیکته میکنند.
حال روز سه شنبه طالبان تهدید کرد که به « این گفتگوهای بی ثمر » یکبار برای همیشه خاتمه خواهد داد. طالبان بر سر اجرای مفاد قرارداد صلح با حکومت آمریکا اصرار میورزند و در صدد هستند بزودی آنچه را که برای حکومت آمریکا بسیار با اهمیت است و هنوز به آن به شدت علاقمند است، باز پس گیرند:
آمریکا میخواهد شکل و نمای صلح را نگاه دارد. چرا که نمیخواهد بمثابه بازنده عقب نشینی کند. بلکه علاقه دارد به عنوان اعلام کننده نظم صلح و آشتی اعتبار کسب کند. علاوه بر آنکه مایک پومپئو، وزیر خارجه آمریکا، در آخرین ملاقات خویش در کابل این امر را نیز اعلام کرد که برای سالی که میاید یک میلیارد دلار کمکهای آمریکا به افغانستان کاهش خواهند یافت. معنای این امر اینست که آمریکا به شکست و سقوط ارتش افغانستان شدت می بخشد.
البته تنها آمریکا را مقصر دانستن و از او انتقاد کردن، کوته فکری است. دو مخالف سرسخت، یکی اشرف غنی و دیگری عبدالله عبدالله، بجای آنکه بر سر ایجاد حکومتی توانا به عمل با یکدیگر تفاهم به عمل آورند، ماههای متوالی است که قوه مجریه در افغانستان را فلج کرده اند. هر دو برای خویش مراسم سوگند خوانی برای رئیس جمهور شدن را برپا کردند. طرفداران هر دو طرف بزودی کشور افغانستان را دچار جنگ داخلی خواهند کرد. برای این جنگ هم هیچ نیازی به طالبان ندارند.
این آمریکائیها بودند که در سال 2001 ژنرال های جنگ افروز را به قدرت رساندند. فرضیه آنان این بود که دشمنِ دشمنان ما، پرسنل خوب و مناسبی برای افغانستان مردم سالار خواهند گشت. ولی تمامی حکومتهای 18 سال گذشته بسیار ناتوان تر و فاسد تر از آن بودند که قادر به ایجاد دولتی باشند که وابسته به پول و سلاحهای نظامی غرب نباشد. این غرب حالا دارد آنها را در سقوط و اضمحلال رها میکند.
توماس روتیگ، همکار رئیس شبکه تحلیل گران افغانستان میگوید: « این شکستی فراگیر برای همه شرکت کننده گان در بحران افغانستان بود. از آمریکائیان گرفته تا هم پیما نان آنها و بخصوص نخبگان افغانی. ولی هیچکدام از اینها جز مردم خود افغانستان هزینه فروپاشی دولت افغانستان را نخواهند پرداخت. » ( برجسته کردن جمله ها از مترجم است.)