فیلیپ ولوو ( Philippe Wolff ) در کتاب “تاریخ اندیشه در اروپا ” می نویسد: قرن ۱۱ میلادی در اروپا، قرن ابوعلی سینا بوده و تفکرات و اندیشه و طب و فلسفه و ریاضیات او حرف اول را می زده اند. البته از دیگر بزرگان ایرانی چون ابوریحان بیرونی نام می برد و می گوید در قرن ۱۱ میلادی در اروپا همان نقش را داشته اند، ولی قرن یازده میلادی در اروپا معروف به عصر ابوعلی است. این را تا اینجا بخاطر داشته باشیم. بعد از شیوع ویروس کرونا در اطراف و اکناف جهان برخی از کلاهبرداران شیاد با نام های رنگارنگ سربلند کردند و مدعی شدند ما وسیلۀ مقابله با ویروس کرونا را کشف یا اختراع کرده ایم. یک ژاپنی گردنبند ضد ویروس کرونا اختراع نمود و ژاپنی دیگر آب درمانی و خوردن آب در هر ۱۵ دقیقه را تجویز نمود. یک انگلیسی ماسک یا دستمال ضد ویروس کرونا که کارش این بود جهانیان را از بلای ویروس کرونا حفظ نماید. دیگری درب باز کن ضد ویروس به بازارعرضه کرد، و آن یکی کلاه تب سنج ساخت. یک شرکت کلاهبردار ایتالیایی چاپ گر سه بعدی اکسیژن تولید کرد و مدعی شد که عالمیان را از بلای کووید ۱۹ دور نگه می دارد. شیاد دیگری اتاقک ضد عفونی کننده و امشی کرونا کش به بازار آورد و همکار دیگرش دستگاه ویروس برباد ده ای بنام پی وی اختراع کرد.
در ایران بعد از اعلام شیوع کرونا، طب اسلامی، که مورد حمایت آقای خامنه ای و برخی از اقمارش بوده و می باشد برای مقابله با ویروس کرونا وارد عمل می شود. بالاخره روزی باید علوم انسانی ادعایی کهنه پرستان دینی، جایی بدرد بخورند و به خیال خود بر سر و روی علوم مدرن بکوبند. حکومت اسلامی از هیچ کوششی برای تحمیق مردم و به سخره گرفتن علم و دانش فروگذار نکرده و نمی کند. طبق احادیث و روایات به اصطلاح معتبر، حتی مواردی پیش آمده که خود خدا برای مقربین خود هم نسخه نویسی کرده است. از امام جعفر صادق نقل می شود: خداوند به حضرت موسی می فرماید که نسخه های طبیبان بدرد نمی خورد، زیرا آنها فقط دل مردم را خوش می کنند. خداوند متعال شخصاً به حضرت موسی دستور می دهد که “هلیله و بلیله و ملیله را بسابد و با عسل خمیر کند و بخورد” (حِلْیَه المُتَّقین، باب نهم ، فصل سوم)
از آنجائیکه خصیصه مکتب دکانداران دین، دشمنی آشتی ناپذیر این مکتب با هرگونه نوآوری و کهنه پرستی است، لذا هر تلاشی را در راه تحول متوقف می کنند. برای نمونه در مقابل طب مدرن، طب اسلامی را علم می کنند تا خدای نکرده بدعتی و دستکاری در فکر و فرهنگ رکود و جمود آنان وارد نشود. بدین خاطر است با شیوع ویروس کرونا در ایران عالمان و حکیمان و طبیبان خود خوانده عهد دقیانوس آستین ها را بالا زدن و به معرکه گیری درمانی پرداختند.
ابتدا برای مقابله با ویروس کرونا استعمال روغن بنفشه توسط شیادی بنام تبریزیان که رمالی را طب اسلامی نامیده، به بازار آمد و توصیه شد. آنگاه حکیمی مدفوع الاغ و داروی پودر مانند امام موسی کاظم که دیگر نمی دانم ساخت کدام کمپانی دارو سازی معروف جهان می باشد را بدون نسخه تجویز کرد . شیادی بانگ بر آورد و گفت الکل بنوشید و بپوشید که نابود کننده ویروس کرونا است. شیخک حقه بازی بنام کهنسال به بیمارستان ها رفت و عطر پیغمبر را با یکی از انگشتان آلوده اش اول در بینی بیماران کرونائی مالید و سپس همان انگشت پر میکروب و باکتری خود را در دهان بیماران بنده خدا گذاشت. از آن طرف خواندن نماز جعفر طیار و خواندن سوره حمد و آیت الکرسی و حدیث کساء و زیارت عاشورا و دعای هفتم صحیفه سجادیه و و و و، برای مقابله با بیماری کووید ۱۹، توسط دکانداران عمامه به سر نعلین پوش حکومتی که بجز خرافات پر آفات چیزی در چنته ندارند، اکیداً توصیه شد.
آنگاه پاسداران جهل، یک بشقاب حلبی با کنترل از راه دورِ ماشین بازیِ بچه های چهار و پنج ساله را با بوق و کرونا به نمایش گذاشتند و با افتخار گفتند، دستگاه ویروس یاب را ساختیم و اختراع کردیم و بدین طریق به جنگ ستارگان می رویم تا دست ویروس کرونا را مثل دست آمریکا از خاک ایران قطع کنیم.
به ناگهان پرده ها بالا رفتند و خمپاره ها به صدا درآمدند. این بار تو گویی کسی شق القمری کرده است. کلاهبردار مال اندوزی بنام مهدی سبیلی مدیر “انجمن علمی طب الصادق” کرکره دکان “ادرار درمانی” خود را بالا زد و گفت، ادرار شتر بنوشید که ادرار شتر شما را از هفتاد بلا شفا می دهد و قاتل ویروس کرونا می باشد. او با ارائۀ روایاتی مجعول و مشکوکی از بحارالانوار، جلد ۶۲، صفحه ۱۸۲، تلاش کرد تا دکان خود را با پوشاندن لباس دین مقدس نشان دهد. او گفت: “حضرت موسی بن جعفر فرمودند: ادرار شتر، بهتر است از شیر آن. و نیز امام صادق (ع) فرمودند: ادرار شتر شفای هر دردی است که در بدن باشد”.
سبیلی در مصاحبۀ دیگری از امام ششم نقل می کند، سماعه می گوید: از امام صادق (ع) در مورد کسی که با نوشیدن ادرار شتر و گاو و گوسفند، دردش درمان می شود، پرسیدم: آیا نوشیدن آن برای او حلال است؟ فرمود: بله، ایرادی ندارد. (حر عاملی، وسائل الشیعه، ج ۲۵، صفحه ۱۱۵، حدیث ۳۱۳۶۸.
اما محتوای ادرار چیست؟ بین ۹۰ تا ۹۵ درصد ادرار، چه انسانی، چه حیوانی، آب است و بقیۀ آن از مواد سمی و زائدی می باشند که توسط کلیه ها تصفیه و دفع می شوند، مثل نیتروژن، پتاسیم، سدیم، کلر، الکترولیت ها و ماده سمیِ اُوره که از طریق ادرار اخراج می شوند. به همین خاطر است از کار افتادن کلیه ها برای انسان خطرناک است و موجب مرگ می شود؛ چون مواد زائد و سمی بدن دفع نمی شوند. در دوران باستان بعلت اینکه فکر می کرده اند ادرار حیوانات استریل است و آن زمان هنوز الکل کشف نشده بود، از آن بعنوان مادۀ ضدعفونی کننده استفاده می کردند. در ایران زرتشتیان نوشیدن ادرار گاو را توصیه می نمودند.
اما امروز با پیشرفت علم و دانش و آزمایشگاه های مختلف بسیاری معتقدند که ادرار حاوی باکتری و میکروب است و نوشیدن و استفاده کردن از آنرا، سمی و بیمار زا می دانند. آنان در مورد نوشیدن ادرار هشدار می دهند و توصیه می کنند از نوشیدن آن خودداری کنید.
دکتر زوبیر احمد به بی بی سی گفت: “این باور عمومی وجود دارد که ادرار استریل است. البته اگر مشکل کلیوی نداشته باشید، همین طور هم هست. البته ادرار وقتی از بدن خارج می شود، ممکن است با برخی باکتری ها آلوده شود، باکتری هایی که خوردنشان می تواند برای سلامتی مضر باشد و عوارض جدی داشته باشد.” جدای از خطر ابتلا به بیماری عفونی، دکتر احمد می گوید هیچ دلیل پزشکی وجود ندارد که ثابت کند نوشیدن ادرار برای سلامتی مفید است: “ادرار راهی است برای دفع مواد سمی بدن. هیچ نشانه ای هم از این که خوردن این مواد برای سلامت سودمند است وجود ندارد. خوردن مقدار کمی ادرار بعید است برای بدن مضر باشد، اما شواهد کافی هم وجود ندارد که ثابت کند نوشیدن ادرار مفید است.” (مقالۀ “لطفاً ادرار خود را ننوشید“).
اشلینگ پیگوت، سخنگوی انجمن رژیم های غذایی بریتانیا، در همان مقاله می گوید: “هیچ مدرک علمی برای تشویق افراد به نوشیدن ادرار خود وجود ندارد و هیچکس این کار را توصیه نمی کند.” بنابراین خوردن ادرار، اصلاً خوب نیست، بلکه می تواند کشنده باشد.
مهدی سبیلی در فیلم “ادرار درمانی” خود روایتی از شیخ صدوق می آورد و می گوید:
مفضّل از امام صادق پرسید : ای پسر پیامبر خدا! هنگام راه رفتن، نفس تنگی شدیدی مرا آزار می دهد تا اندازه ای که گاه در فاصلۀ میان منزل خود و شما، دوبار می نشینم. فرمود: ای مفضّل! برای این عارضه، ادرار شتر شیرده بخور. من از آن خوردم و خداوند، بیماری ام را شفا بخشید.
آخر شیخ صدوق چگونه بخود اجازه می دهد چنین چرندی و جعلیاتی از زبان امام ششم نقل کند. اگر امام جعفر صادق پسر پیامبر خدا است که پسر پیغمبر باید آنقدر آگاه باشد که روش و منش جد خود یعنی پیامبر خدا را داشته باشد و به آن عمل کند. در کدام کتب تاریخی معتبر داریم که پیامبر نشسته و توصیه های پزشکی به مردم کرده است که چه بخورید، چه نخورید، تا سالم بمانید. این خلدون می گوید پیغمبر خدا هر وقت کسالتی داشت به نزد طبیبان زمان خود مراجعه می کرده است.
امام جعفر صادق، نه پزشک بوده است، و نه در آزمایشگاهی کار کرده است که بداند محتوای ادرار چیست تا نوشیدن یا ننوشیدن آن را تجویز کند. امامی که علمای شیعه، ۳۰۰ هزار حدیث و روایت به او منتسب و از او نقل می کنند، یعنی در عرض ۳۴ سال امامتش، هر روز ۳۰ توصیه و فتوا داده است.
در صورت صحیح بودنِ روایتِ شیخ صدوق، امامی که ادرار میل می نموده و سطح سواد و فکر او در حد یک شبان بوده است، نمی تواند پیشوا و امام مردم باشد. پس، برتری این پیشوا به مردم عادی کوچه و بازار و چوپانان زمان چه بوده است؟
فرضاٌ، امام جعفر صادق و امام موسی کاظم نوشیدن ادرار شتر و گاو و مدفوع حیوانات را توصیه کرده اند. حال سؤال این است که چرا حضرات آیات عظام آنهم در قرن بیست و یکم، فتوا به خوردن ادرار شتر می دهند؟ فرضاً مبنای فتوا آنان، روایت امام جعفر صادق باشد. خوب، امامی هزار سیصد سال قبل چیزی گفته و رفته است. در آن دوران حد سواد اینقدر بوده است. زمانی هم یک دیپلمه، معلم دبستان و دبیرستان می شده، ولی امروز یک لیسانس آبدارچی می شود.
چرا این روایات و حکایات مجعول و مشکوک، آنهم در این عصر پیشرفت علم و دانش و امکانات علمی و تکنیکی و پزشکی، توسط علمای دین تولید و باز تولید می شوند. تو گویی خداوند متعال آنان را برای یاوه گویی و تبلیغ خرافاتِ پر آفات، خلق کرده است. مگر این عالمان دین مجبورند جهل و کهنه پرستی و افکار فرسوده خود را به نمایش عموم بگذرند. بقول یکی از اهالی قلم و سخن، وقتی یکی از آنان قرآن را به فارسی ترجمه می کند و در این ترجمه، دارای ۱۸۰۰ غلط املایی و انشایی مسلم است، چه باید بگوییم.
خدا را شاکریم که در اسلام، مدفوع و ادرار آدمیان نجس می باشد؛ وگرنه چه بسا برای پیشگیری و مقابله و درمان بیماری کووید ۱۹، یعنی ویروس جدید کرونا، خوردن و نوشیدن آنها هم تجویز می شد.
به یمن حکومت آخوندی فرومایگانی چون تبریزیان ها و سبیلی ها و زواره ای ها تولید و باز تولید می شوند، زیرا جمهوری اسلامی جمهوری فرومایگان و شیادانی می باشد که ما ایرانیان را به عصر ادرار شتر و ادرار درمانی رسانده اند. عصری که در آن خوردن و آشامیدن مدفوع و ادرار حیوانات تبلیغ و ترویج می شود و جان و سلامت مردم، نه اینکه مد نظر نیست، بلکه شیادی با جان مردم درآمدزا شده است، چون جان آدمیان ارزشی ندارد.
این هم فتاوی آیات عظام در مورد خوردن شاش شتر:
بر اساس این مجموعه از نظر آیت الله محمد تقی بهجت «شرب بول شتر» جایز است. در احکام آیت الله وحید خراسانی آمده که «خوردن بول شتر و گاو و گوسفند در صورت نیاز به آنها براى مداوا مانعى ندارد». در سایت آیت االله ناصر مکارم شیرازی، در پاسخ به یک استفتاء گفته شده «بول شتر نجس نمی باشد، ولی در غیر موارد ضرورت خوردن آن حرام است.» آیت الله علی سیستانی هم در کتاب توضیح المسائل خود نوشته «آشامیدن بول حیوانات حرام گوشت، حرام است، و همچنین بول حیوانات حلال گوشت ـحتی شتر بنا بر احتیاط لازم ـ، ولی خوردن بول شتر و گاو و گوسفند، اگر برای معالجه باشد، اشکال ندارد.»
خدا رحمت کند مولوی را که فرمود:
تا بداند کافر و کبر و یهود
کاندر این صندوق جز لعنت نبود!