در آبان ماه به سر می بریم. سالگرد جنبش جان به لب رسیدگان، نزدیک است. یاد عزیزان به خون خفته را گرامی بداریم، نگذاریم که این مظلومان خونین کفن و خانواده‌های داغدار تحت ستم آنان فراموش شوند و بکوشیم که این عزیزان را در دادخواهی یاری رسانیم.
روز ۲۹ شهریور ۹۹، نادر مختاری از معترضان جان به لب رسیدهٔ آبان ماه ۹۸، در زندان کهریزک (سروش ۱۱۱ کنونی) در مظلومیت و بی پناهی، دار فانی را وداع گفت. جان به لب رسیدگان آبان ۹۸، مورد هجوم شدید نظام استبداد دینی واقع شدند و به دستور مستبد امروز ایران، علی خامنه ای، مردم، هدف تیر مستقیم سرکوبگرانش قرار گرفتند. شواهد حاکی از آن است که آدمکشان به قصد کشتن معترضان قلب و مغزشان را هدف گرفتند و شلیک کردند و صدها نفر و به روایتی بیش از هزار نفر از معترضین به خاک و خون کشیده شدند. حکومت پس از ماه ها فشار افکار عمومی داخل و خارج، تعداد کشته شدگان را ۲۳۰ نفر اعلام کرد که قطعاً کمتر از تعداد واقعی کشته شدگان است. بیش از ٨ هزار نفر دستگیر شدند. همه یا بسیاری از آنان، مورد ضرب و شتم و شکنجۀ وحشیانه قرار گرفتند، از جملۀ آنان، نادر مختاری که سر و صورت و دستانش در اثر ضربات باتوم، شکسته شد و دچار ضربۀ مغزی گردید و به اغما رفت و در اثر این عارضۀ مهلک، قدرت تکلمش را از دست داد و گرفتار لکنت زبان شد. سرکوبگران و مسئولانِ مسئولیت ناشناسِ قسی القلبِ قضائی و امنیتی، وی را با آن وضعیت وخیم بدون مداوای مؤثر، همچنان در زندان نگاه داشتند تا جانش را از دست داد، و به جان باختگان آبان ماه پیوست.
این قبیل اقدامات معنایی جز اقدام به قتل غیر مستقیم زندانیان بی پناه، نظیر نادر مختاری ندارد. این اعمال چه از سر بی تفاوتی و بی اعتنایی به وضعیت حساس و خطیر زندانی باشد، چه از سر تعمد و قساوت قلب جهت مرگ تدریجی اسیران در بند صورت پذیرفته باشد، ریشه و منشاء آن، اولاً، بی ارزش بودن جان مردم نزد حاکمان خودپرست است، ثانیاً، هراس و وحشت از دست دادن این قدرت نامشروع و فاسد، توسط قیام مردم است، ثالثاً ایجاد رعب و وحشت در میان مردم مخالف حکومت در راستای استراتژی شکست خورده و رسوای نصر بالرعب است.
اما تجربه نشان داده که مردم بیش از آنکه مرعوب شوند، بر خشم و کینه و نفرتشان از مستبدان افزوده می شود و پروندۀ سیاه نظام استبداد دینی و مستبدِ امروزِ ایران علی خامنه ای، نزد آنان قطورتر می گردد. این ظلم هایی که در حق زندانیان مظلوم سیاسی روا داشته می شود، از جمله نسرین ستوده که بعد از اعتصاب غذای طولانی مدت، با تنی رنجور وی را به زندان قرچک تبعید می کنند، محمد نوری زاد که برای فشار مضاعف بر وی فرزندش او را به زندان تهران بزرگ می فرستند، جعفر عظیم زاده و سهیل عربی را به زندان رجایی شهر تبعید می کنند، منوچهر بختیاری پدر پویا بختیاری از جانباختگان آبان ماه ۹۸ است که دستگیر شده و خبری از وی در دست نیست. شاهین ناصری شاهد شکنجه های نوید افکاری مقتول مظلوم معلوم نیست در کجا و در چه وضعیتی به سر می‌برد. آتنا دائمی، اسماعیل عبدی، محمد حبیبی، سهیلا حجاب، هاشم خواستار، آرش صادقی، گلرخ ایرایی، محمد حسین سپهری، فرهاد میثمی، ٣ نفر از اعضای کانون نویسندگان، محمد نجفی وکیل زندانی در اراک، اینها و سایر زندانیان سیاسی که همگی به نحوی از انحاء تحت ظلم و ستم قرار دارند، اصولاً، دستگیری فعالان سیاسی از بن و بنیاد، خلاف قانون و خلاف حقوق بشر است که باید بدون قید و شرط همگی آزاد شوند. نکته هایی که ذکر شد، همه از باب نمونه اند. حقیقت این است که در سطوح مختلفِ جامعه، هر روزه ظلم های گوناگون در حق اکثریت قاطع مردم، ساری و جاری است. تمامی این بیدادها برای آن است که یک حاکم نامشروع مستبد خودپرست و یک نظام فاسد استبدادی ضد مردمی که اکثریت قریب به اتفاق ملت با آن ها مخالفند چند صباحی بیشتر به زور سرنیزه بر سر مردم مسلط باشند و حکمفرمایی کنند. اما این سلطه چندان نخواهد پایید. اگر قرار بود حکومت های استبدادی ضد مردی به هر قیمت ممکن تداوم یابند، نوبت به حکومت علی خامنه ای و امثال او نمی رسید.
جامعهٔ ایران به خاطر فجایعی که در عرصه های مختلف سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی رخ داده است و فجایع در حال وقوع به شدت مستعد جنبش و قیام است، هر زمان که فرصت و موقعیت مناسبی فراهم شود، جنبش تغییر و تحول خواهی ملی به راه خواهد افتاد و شهرها و خیابان ها و میادین و… را تسخیر خواهد کرد و البته این حق مسلم ملت است، چون کشور از آن ملت است. این حق ملت است که نظام نامشروع مستبد را با جنبش خود کنار بگذارد و نظام دلخواه خود را مستقر نماید. و می توان گفت که تقریباً سرنوشت محتوم تمام حکومت های استبدادی است که توسط جنبش های اعتراضی مردم کنار گذاشته شوند، از جمله نظام استبدادی جمهوری اسلامی در ایران، چون این نظام اصلاح ناپذیر است و هرگز تن به اصلاح نخواهد داد و تمام راه های اصلاحی را مسدود و کشور را با بن بست روبرو کرده است
بنابراین، دم از اصلاح نظام زدن، جهد بی توفیق و آب در هاون کوبیدن است. البته نظام استبداد دینی، زمانی تن به اصلاح می دهد که با قیام ملی روبرو شود، آن زمان هم دیگر کار از کار گذشته است و ملت نخواهد پذیرفت، چون آن زمان قابل پذیرش هم نیست. همانطور که مکرر گفته ام، مسالمت آمیزترین و خشونت پرهیز ترین نحوهٔ تغییر نظام استبداد دینی بر پایهٔ ولایت مطلقهٔ فقیه (موسوم به نظام جمهوری اسلامی)، استعفای علی خامنه ای و کنار رفتن او و برگزاری رفراندوم تغییر نظام جمهوری اسلامی و جایگزین شدن نظام جمهوری دمکراتیک سکولار است. امیدوارم چنین شود.
منیع: سایت کلمه