ابوالحسن بنی صدر: – بنابر اصل موازنۀ عدمی که رابطۀ این همانی انسان با هستیِ هوشمند است، استقلال، روشنایی است، آزادی هم می شود، عملِ روشن.

 

– اما این عملِ روشن را در تاریکی نمی شود انجام داد، و در واقع آزاد نیستید.

 

– اگر کسی به شما گفت برو در اتاق تاریک، من برایت وسیلۀ روشنایی می آورم، قبول نکنید و بگویید که ما می مانیم، تا روشنایی بیاورید.

 

– ما انسان ها یک ظاهر داریم، و یک باطن. یعنی یک درون داریم، و یک بیرون. اگر این باطن با ظاهر دوگانه شد، ما از استقلال محروم می شویم و بنابر این، از عمل آزاد هم محروم می شویم.

 

– ما در فرانسه، ۲۰ اصل به آقای خمینی پیشنهاد  کرده بودیم که غیر از عفو عمومی، ۱۹ اصل را گفت، که استقلال و آزادی هم بود و موازنه عدمی را هم گفت. شعار مردم هم شفاف بود. استقلال و آزادی بود، و نه شرقی نه غربی، یعنی، نه روسی و نه امریکایی. یعنی می خواهیم از سلطۀ آنها بیرون بیاییم. پس استقلال به معنایِ نه مسلط و نه زیر سلطه، شعار مردم ایران بود. و آقای خمینی هم همین ها را اظهار کرد. پس این آزادی که گفتیم، سخن و عمل شفاف است، انجام شد. آیا باطن هم همان بود؟ نه، برای اینکه یک طرح محرمانه ای هم آقای دکتر ابراهیم یزدی تهیه کرده بود که به تصویب آقای خمینی هم رسانده بود، آنطور که در خاطراتش می نویسد. در عمل هم آن طرح آقای یزدی پیاده شد. آقای خمینی هم آمد ایران و گفت حرف هایی که در خارج زدم، از راه مصلحت زدم و هیچ متعهد به آنها نیستم …