“برخیز که می رود زمستان” سالی پر از درد و رنج را پشت سر گذاشتیم؛ سالی که سفره های مردم کوچک و کوچک تر شد؛ سالی که تعدادی از اعضای کانون نویسندگان ایران به جرم نوشتن، ابراز عقیده و دفاع از آزادی اندیشه و بیان، همچون ده ها کنشگر مدنی و صنفی که جرمی جز بیان مطالبات خود نداشتند، روانه ی زندان شدند؛ سالی که مردم بارها به خیابان آمدند و خواسته های برحق شان را فریاد زدند، اما گوش شنوایی نیافتند؛ سالی که همه گیری ویروس کرونا رنجی گران بر رنج های مردم افزود و جان های بسیاری را ربود …
با این وجود، اکنون در آستانه ی بهار، با الهام گرفتن از نوروز که نماد زایش و زندگی است، می توانیم نفسی تازه کنیم، به افق های آینده بنگریم و بر کوشش مان برای دست یافتن به زندگی بهتر بیفزاییم. چرا که به قول شاعر بزرگ ما احمد شاملو “نومید مردم را معادی مقدر نیست/ چاووشی امیدانگیز توست بی گمان/ که این قافله را به وطن می رساند.”
باری؛ کانون نویسندگان ایران نوروز را به مردم ایران و همه ی آنان که در سراسر جهان نوروز را جشن می گیرند، به شاعران، نویسندگان و هنرمندان آزاده و آزادی خواه، به اعضای کانون و به ویژه اعضایی که هم اکنون در زندان به سر می‌برند و همه ی زندانیان سیاسی و عقیدتی شادباش می گوید.
کانون نویسندگان ایران،
۱۳۹۹/۱۲/۲۹