مشغول تماشای فیلم ساکت دیگری از تهران شدم.(1)  فیلمی که از بولوار کشاورز شروع می شد و به پارک لاله ختم می شد.  بلواری و بخصوص پارکی که سالها خاطرات از آن داشتم و درس خواندنهای زیر درختان کاج در امتحانات آخر سال و قدم زدنهای بسیار با بهترین دوستان در عصرهای تابستانها، که چشمم به ساختمان کاخ کشاورزی افتاد و یکراست من را پرت کرد به چهل و دوسال پیش:
بیستم یا بیست و یکم بهمن 57 بود و برخورد گارد جاویدان با همافران و حمایت مردم جرقه انفجار از درون نیروهای مسلح را زده بود و برخورد بین نظامیان و ورود مردم به پادگانها و کلانتری ها به ناگهان و در عرض یکی دو روز هزاران اسلحه را در اختیار مردم گذاشته بود.  با حسین دانشجوی پزشکی و بهترین دوستم که حدود یکماه از زمان فراری شدن از ارتش را در خانه آنها گذرانده بودم، به طرف پادگان لوشان تپه رفته بودیم و بعد از باز گشت و عبور از سنگرهای بسیار در خیابانها خودم را در نزدیکی پارک فرح/لاله و نزدیک کاخ کشاورزی دیدم که ناگهان شایع شد که ساواک در کاخ کشاورزی سنگر گرفته و بطرف مردم شلیک می کند.  شایع شدن همان و شلیک به سوی ساختمان از هر طرف شروع شد و خیابان فرعی که در آن بودم را بوی باروت فرا گرفت.  خرد شدن شیشه ها و انعکاس آفتاب در آنها، شلیک هر گلوله ای و خرد شدن هر شیشه ای را به آبشاری از لوسترهای گردان در زیر نور تبدیل کرده بود که با سرعت کم به طرف زمین روان می شدند برای چند لحظه من را در خود غرق کرد.  بعد از آن حالتی سریع درم سر بر آورد و با خودم گفتم که این ساختمانها و شیشه ها حال به مردم تعلق دارند و خسارت هر چه کمتر، بهتر.  
در این افکار بودم که دیدم حسین، با یک تفنگ ژ-3 و مقداری فشنگ آمد و گفت:

” تو ارتش بودی و استفاده از تفنگ رو بلدی…اینها رو بگیر و شلیک کن.”

تفنگ را گرفتم و فشنگها را در خشاب گذاشتم و گلنگدن را کشیدم و پشت یک ماشین سنگر گرفتم و بطرف ساختمان نشانه گرفته و آماده شلیک کردن شدم.  خلاصی ماشه را گرفتم.  حال دیگر بین من و شلیک کردن فقط یک فشار نرم قرار گرفته بود.  حسین و چند نفری که دور و برم بودند منتظر شنیدن صدای شلیک تفنگ بودند، که در آن لحظه این فکر خود را بین من و شلیک کردن قرار داد:
<ولی هنوز مسئله من با وجود/عدم وجود خداوند حل نشده است.>
دستم را از ماشه برداشتم و قنداق تفنگ را روی زمین گذاشتم.  
چرا این سوال در آن لحظه در ذهنم آمد؟ علت بعدها برایم  واضح بود و آن اینکه کشیدن ماشه می توانست زندگی را از دیگری بگیرد و من حاضر نبودم که جانی را بگیرم، که نه تنها جان دیگری را به خطر نیانداخته است، بیشتر، یعنی در حالیکه هنوز مسئله خودم با جان هستی مورد سوال بود.  به بیان دیگر نمی توانسم هستی را از کسی بگیرم در حالیکه که هستی جان هستی هنوز برایم مورد سوالی دائمی بود.
و حال بعد از چهل و دو سال مردم را می دیدم که بدون توجه از محلی رد می شدند که کشتی گرفتن یکی از آنها با جان هستی در آن روز تاریخ ساز سبب شده بود که گلوله شلیک نشود.  اینکه چند نفر دیگر در آن روزها تجربه من را کردند نمی دانم ولی این را می دانم که تاریخ، <گنده بین> است و نه <بزرگ بین> شاید برای این هم هست که انسانها برای دیدن بزرگی های ظاهراکوچک ولی به عظمت کهکشانها در هستی دست به خلق فلسفه وادبیات و داستان زده اند.

1-فیلمی تحت عنوان

TEHRAN 2021 – Friday Walk on Keshavarz Boulevard & Laleh Park