ابوالحسن بنی صدر: – ما در تاریخ معاصر، دو بار سرمایۀ جهانی پیدا کردیم، یکی در دوران ملی شدن صنعت نفت که افکار عمومی جهانی، خصوصاً در کشور های مسلمان، آسیایی، آفریقایی، امریکای لاتین و حتی در اروپا، سرمایه بین المللی یا جهانی ایران را افزایش داد. یعنی افکار عمومی دنیا حامی ایران شدند. آن دورۀ مصدق است که با کودتای ۲۸ مرداد، آن سرمایه بس گرانقیمت را ما از دست دادیم. یکی هم در دوران انقلاب ۱۳۵۷ است که در سال های پیش از انقلاب به یمن کوشش های مداوم مبارزان ایرانی، جامعۀ بین المللی علاقه مند شد، نسبت به استبداد حاکم و فساد گستری آن استبداد، حساس شد و وقتی آن جنبش همگانی روی داد، حامی آن جنبش شد، به ترتیبی که امریکایی ها نتوانستند برای سرکوب آن انقلاب عملیات انجام بدهند، در حالیکه بعد ها در جاهای دیگر که چنین سرمایه ای نبود، امریکا به راحتی آن کار را انجام داد. نگاه کنید به وضعیت لیبی، سوریه، یمن و…

 

– الان شما چنین سرمایۀ بین المللی را ندارید، یعنی ایران ندارد. خوب این یعنی چه؟ اثرش این است که هر بلایی بر سر ایران بیاورند، کسی نمی گوید، چرا. وقتی ایران بی دفاع شد، چنین حالتی، یک نا امنی در مردم ایران ایجاد کرد که با این وضعیت اگر فردا بمب هم بر سر ما بریزند، کسی نمی گوید چرا، بلکه می گویند، خوب هم کردید که ریختید.

 

– این وضعیت دو تا نتیجه دارد، یکی روی آوردن به دلار، یکی هم ذخیره کردن دلار که اگر وضعیت در ایران غیر قابل زندگی شود، با آن به کشورهای دیگر بشود رفت. این دو تا، از عوامل صدور سرمایه می شود. خوب، اینها را از دست دادیم. یعنی رژیم از دست داده، منفی شده است.

 

– حالا اگر بخواهیم به اصطلاح یک معادله برقرار کنیم. سرمایه ها را که گفتیم، بعلاوۀ بی ثباتی مزمن رژیم را که گفتیم– رژیم تک پایه است و هیچ کس نمی داند فردایش چه خواهد بود-، بعلاوۀ نبود اقتصاد تولید محور، بعلاوۀ فساد و خشونت مهار ناپذیر، بعلاوۀ ترکیب و نقش بودجه و اعتبارات بانکی، بعلاوۀ تورم مداوم، بعلاوۀ فرار استعدادها، بعلاوۀ عواملی که سبب گران شدن مداوم دلار می شوند، مساوی با منفی شدن سرمایه اقتصادی می شوند. پس سرمایۀ اقتصادی به این دلایل، منفی شده است، نه اینکه سرمایۀ اقتصادی نداریم.

 

– جامعه ای که استقلال ندارد، آزادی ندارد، و انسان ها از حقوق خود غافل شده اند، بنابر این خلاقیت فرهنگی شان کم شده، گرفتار چنین عوارضی می شوند.

 

– امیدوارم شما که این بحث را می شنوید، آنرا به دیگران انتقال بدهید، اقلاً به این اقلِ مسئولیت عمل کنید، بگذارید که این احساس مسئولیت همگانی بشود و ایران از کام پویایی مرگ برهد و پویایی زندگی در استقلال و آزادی، در رشد بر پایۀ عدالت اجتماعی را بازیابد.