قاسم حسنی یک فعال اجتماعی معتقد است، استمرار فقر علاوه بر اینکه باعث فقر موروثی در خانواده و در گروه های اجتماعی می شود، خودش خرده فرهنگ فقر را ایجاد می کند و همین فرهنگ فقر، یک احساس ناامنی در جامعه ایجاد می کند.
به گزارش شفقنا، مهم‌ترین بخش‌های گفتگوی قاسم حسنی را می‌خوانید:

فقر و عوامل اقتصادی نقش پررنگ تری در این میان دارند.
حتی اگر بپذیریم که کار کودک به عنوان یک امر اجتماعی در بیرون پذیرفته شده، نباید فکر کنیم آن خانواده و فرهنگ باور به کار کودک دارند.
استمرار فقر علاوه بر اینکه باعث فقر موروثی در خانواده و در گروه های اجتماعی می شود، خودش خرده فرهنگ فقر را ایجاد می کند و همین فرهنگ فقر، یک احساس ناامنی در جامعه ایجاد می کند.
مهم ترین آسیبی که ما می بینیم، محروم ماندن از رفتن به مدرسه، استخر و زمین فوتبال است و چون در خانواده مورد حمایت قرار نمی گیرد، ناچار به کار کردن است.
وقتی همین کودک وارد جامعه می شود، یکسری آسیب های متعارف متوجه او می شود، مثل آلودگی صوتی، آلودگی هوا و در معرض انواع بیماری ها، سوتغذیه، نداشتن استراحت کافی، نداشتن رشد و بالندگی و…همه اینها آسیب هایی است که ما به صورت مشهود در کودکان می بینیم.
چه اتفاقی می افتد که یک کودک ۱۲ ساله در زباله‌گردها با افراد بسیار سن بالا مشغول کار شبانه‌روزی است و از خانواده دور است، بهداشت و سلامت ندارد، نشاط ندارد، بازی ندارد و آسیب زندگی با بزرگسالان هم دارد و جامعه اصلا آن را نمی بیند.
در این حوزه باید بدانیم که آسیب گم نمی شود‌. به این معنا که وقتی کودکی آسیب می بیند، تنها خودش ضربه نمی بیند، بلکه آن را در جامعه تکثیر می کند و به جامعه برمی گرداند.
متاسفانه رسانه ها نقش آفرینی درستی در حوزه کودکان کار نداشتند.
ما شاهد پخش سریال هایی چون آوای باران و ملکه گدایان بودیم که با واکنش های ما روبرو شد.

بسیاری از عوام که پدیده کودکان کار را از نزدیک نمی شناسند، فکر می کنند کودکان عضو باندی هستند و این ظلم مضاعفی است که به کودکان می شود.
واقعا برایمان سوال است اگر کودکان کار، عضو باندی هستند چرا تا بحال یک نفر از این باند را دستگیر نکردند.
یا چگونه امکان دارد، گروهی وارد کشور شوند و از کودکان بهره‌کشی کند و آنها را مورد سواستفاده قرار دهند و کسی به آنها کاری نداشته باشد؟
بسیاری از فیلمسازان از همین مولفه باند بازی در آثارشان استفاده می کنند که وقتی با شکایت و اعتراض ما روبرو می شوند، می گویند ما برای جذابیت فیلم این کار را کردیم.
بارها شاهد بوده ایم که اگر فیلمی یا متنی درباره شخصیتی ساخته شود با واکنش ها زیادی روبرو می شود. اما کودکان بی دفاع در این میان حامی و ناظری در این حوزه ندارند، در حالیکه باید وزارت ارشاد جلوی آن را بگیرد. ما باید بپذیریم که کودکان سرمایه های این کشور و بشریت هستند.
یک استاد حقوقدان گفته بود بزهکاران در دو ویژگی مشترک هستند یکی هوش بسیار و دیگری تهور و جسارت و این ویژگی‌ها می تواند جهت مثبت بگیرد و باعث دگرگونی جامعه و بهبودی خود فرد و جامعه بشود.
وقتی یک فرصتی فراهم می‌شود که یک کودک ۴ ساعت را در یک فضای امن آموزشی می گذراند و در واقع ۴ ساعت از کار یک کودک را کاهش می دهیم، به نوعی بستر رشد و بالندگی او را تا حدی فراهم کرده‌ایم‌.
کودکانی که در انجمن های شبیه ما آموزش می بینند، به این فکر می افتادند که بعد از مدتی کار خود را تبدیل به یک حرفه کنند و آن را یاد بگیرند و این مساله ناشی از یک آگاهی است که در آنها شکل می گیرد.
انحراف در قضاوت همینجا صورت می گیرد. چون مساله جمع آوری مطرح می شود و وقتی آماری اعلام می‌شود، درصد بالای این ها از کودکانی هستند که در خیابان کار می کنند.
مسئولان هیچ گاه به بخش‌های کشاورزی و کارگاه‌های ما برای جمع آوری تعداد کودکان کار نرفتند. هر چند در بخش هایی، حضور اتباع بیشتر است.
مثلا در زباله گردها در سال ۹۷ که اعلام شد ۹۳ درصد این کودکان غیر ایرانی هستند، اما این آمار الان تغییر کرده و خانواده های ایرانی زیادی درگیر مدیریت پسماند شدند.
آموزه های دینی، ملی و انسانی ما نگاه جهان وطنی به موضوع دارد، کودکی که در این کشور کار می کند، آسیبش متوجه خودش و جامعه است.
در انجمن حمایت از حقوق کودکان کار، شعار راهبردی ما این است که حمایت از کودکان، مبارزه با کار کودکان است. به این معنا که هر جا با یک گروه از کودکان مواجه ایم، راهی جز حمایت نداریم و نمی توانیم مسائل او را به آینده واگذار کنیم.
فقر و آسیب هایی که در حال حاضر خانواده ها و کودکان کار تجربه می کنند، محصول سیاست های ناکارآمد است.
حتی وقتی ما خون دلها می خوریم که یک قانون تصویب شود، متاسفانه نهادهای کارآمدی و اقتدار لازم برای اجرای آنها نداریم.
من معتقدم کودکان بالای ۱۵ سال باید درس بخوانند اما مهارت هایی را هم یاد بگیرند.
مادامی که زیر ساخت های اجرایی فراهم نشود و نظام‌چند لایه تامین اجتماعی نباشد و به نوعی آسودگی خیال برای کودکان و خانواده ها نباشد، و امنیت معیشت نباشد، بهترین قوانین هم که باشد از آن تخطی می‌شود.
.
اعتماد آنلاین