حالا رفتیم به …، به آقای محمد رضا مهدوی کنی، آن وقت وزیر کشور بود تلفن شد که همچین قراری است و بنابر اطلاعاتی که داده شده، دو دسته چماقدار از افراد کمیته ها هستند و سپاه پاسدار! شما که سرپرست کمیته ها هستید، ممنوع کنید که آن افراد  کمیته‌ ها؛ آنجا برای چماقداری بیایند. خوب حالا، فرض اینست که ایشان فهمیده، آقای وزیر کشور فهمیده که رئیس‌ جمهوری می‌ داند که همچین آدم هایی خواهند آمد برای آن [منظور،] و آن کار را نخواهند کرد. نخیر، کردند. آن آقای [محمد] رشیدیان که از این  بقایی چی ها بود که در خیلی از جنایات دست داشت، او هم به اصطلاح، نماینده مجلس شورای “اسلامی” بود، و بعنوان سردسته آمده بود.

 

علی صدارت: آقای بنی صدر، اسم‌ کوچک رشیدیان خاطرتان هست؟

 

ابوالحسن بنی صدر: نه. خوب، حالا قبل از اینکه من سخنرانی کنم، آنها شروع کردند به های و هوی. همین که شروع کردم به صحبت کردن، آنها بلندگو را قطع کردند و شروع کردن به سنگ پرانی. من هم از جمعیت خواستم که آنها را بدون خشونت از دانشگاه بیرون کنند. جمعیت هم به حرکت درآمد و عده‌ ای از آنها را هم دستگیر کردند که از [مدارک شناسایی در] جیب آنها، معلوم شد که افراد کمیته هستند و سپاه پاسدار. که من در آنجا [نام و مدارک شناسایی را] خواندم. مال کمیته ها را خواندم. مال سپاه پاسداران را نخوندم، به لحاظ جنگ و اثری که می توانست در جبهه ها بگذارد. خوب دیگر، واضح و روشن شد  که به اصطلاح افرادی که باید تحت فرماندهی کل قوا باشند، آمده اند آنجا بر ضد اجتماع مردم . آنها به اصطلاح، پاسدار انقلاب تشریف داشتند، هان! 

آمدند که بر ضد مردمی که انقلاب کرده و حالا برای بزرگداشت یک خدمتگزار ایران اجتماع کرده بودند، [اقدام کرده] واجتماع شان را بر هم بزنند! 

 

علی صدارت: آقای بنی صدر، ببخشید. یک توضیحی اگر اجازه بدهید، اینجا واقعاً لازم است که برای شنوندگان عزیز گفته شود. روز جمعۀ گذشته، یعنی سه روز پیش در پاریس، یک سخنرانی، یک‌ بحث آزادی در مورد همین وقایع خرداد ۱۳۶۰ بود. یکی از به اصطلاح حاضرین، یا فکر می کنم شرکت کننده ای در جلسه بود. بهر حال در آن جلسه از طرف کسانی که مستقیم و غیرمستقیم در کودتا دست داشتند ذکر شد که آقای بنی‌ صدر بعنوان رئیس جمهور چه معنی داشت که خودش را بیاورد پایین، در سطح به اصطلاح یک بسیجی– و این لفظ را  فکر می کنم استفاده کرد که دهن به دهن یک بسیجی بشود- بگذارد که کارت هاشان آنجا بیاورد و رو کرده و به مردم معرفی بکند. ولی آن [گرفتاری] را نگفتند، و الان شما به خوبی توضیح دادید که آن یک داستان [ادیت و آزار] معمولی ای شده بود که در هر جلسه ای که طرفداران خط استقلال و آزادی می خواستند صحبتی داشته باشند، گردهمایی داشته باشند، روشنگری داشته باشند، اغتشاش ایجاد می شد. و اوجش، به قول آنها “قائلۀ ۱۴ اسفند ۱۳۵۹”بود که سیم بلندگوی رئیس جمهوری کشور را قطع کردند. آن وقت آنها [= سران حزب جمهوری اسلامی و همراهان آنها] می‌ گفتند که آنها [= کمیته ای ها و سپاه پاسداران چماقدار] مردم هستند که بپا خاسته اند و دارند با عناصر ضد ولایت فقیه مخالفت می‌ کنند. در صورتی که اینطور نیست. آن، یک تروریسم دولتی، به اصطلاح دولتیِ منهای حکومت– البته شما در ریاست جمهوری قرار داشتید-، بر ضد رئیس‌ جمهوری بود. آنهم باز یک چیز نوبری، به قول معروف، بود که رئیس جمهوری در مقام یک اپوزیسیون در یک دولت قرار داشته بود.  و آن [روز]، به اصطلاح یک موقعیت خیلی خوبی، فرصت خیلی خوبی برای روشنگری، به شما داده شد به [توسط] آن خط و ربط، که با سند و مدرک آنهایی که دستگیر شدند، نشان داده بشود که آنها مالِ همان عناصری هستند که کشور را به طور کلی بهم ریختند. حالا است که سند ها، هی [= پیاپی] رو شده و بیشتر و بیشتر، راجع به واقعیت داشتنِ آن اعتراضات شما، مردم می توانند به آن مدارک دسترسی داشته باشند. بله، بفرمایید.

 

ابوالحسن بنی صدر: بله آن کتاب “غائله ۱۴ اسفند”، گفتم که یک اثر بی مانندی در  تاریخ قضائی جهان است که قوۀ قضائی، یک  همچین کتابی را  بردارد منتشر کند! و از جمله در آن کتاب بگوید، حزب الله باید این کارها را می‌ کرد! این هم که الان شما گفتید، من نشنیده بودم، حالا که الان شما گفت، شنیدم، قلبِ حقیقت است. به اصطلاح یک حقیقت مهمی را تبدیل کنی به مثل اینکه، یک چیز مبتذلی بوده، یک عده ای هم آمدند، حال شلوغی هم کردند، چه جا داشته که کارت های آنها را [رو کنید]. آنها افراد عادی نبودند. آنها، افراد کمیته‌ ها و سپاه پاسداران بودند که باید مراقب نظم می بودند که مردم در آزادی، اجتماعاتشان را ترتیب بدهند. [اما] خود آنها، به حقوق اساسی مردم، متجاوز بودند. سازماندهی چماقداری، یک مسألۀ کوچکی نیست. از آن انقلاب تا امروز، ایران گرفتار این چماقدارها است، [گرفتار] سازمان چماق داری است. حالا در نامۀ ۱۷ اسفند ۱۳۵۹ به آقای خمینی نوشته‌ ام که اولاً آقای مصطفی میرسلیم– که گفتم در همان روز [۱۴ اسفند ۱۳۵۹] برکنار شد- آن اطلاعات را داده بود،  و اینکه که رئیس‌ جمهوری که شما گفتید بر قلب ها حکومت می‌ کند، آن چماقدار ها، افراد رسمی، یعنی عضو سازمان رسمیِ کمیته ها و سپاه پاسداران، برای بر هم زدن آن [اجتماع] آمده بودند. و از سازمان چماقداران صحبت کردم که بانی اش حزب جمهوری اسلامی بود. مسألۀ بسیجی، پسیجی توی کار نبود. مسألۀ سازمان چماق داری در کار بود که [بانی] آن حزب جمهوری اسلامی بود. بعد هم که اصلاً رسمی، رکنی از ارکان ولایت مطلقه فقیه شد، که تا امروز هم هست.