مشکلی که ما ایرانیان با آن روبرو هستیم، تنها سوار کار بودنِ یک حکومت فاسد و فرقه گرا نیست؛ حکومت خودکامه ی آخوندی، میهن مان را نیز بسوی موقعیتی بسیار اضطراری و بحرانی قرار داده است. امروز، هم امکان یورش نظامی وجود دارد و هم احتمال فروپاشی و درگیری های جدائی طلب ها برای تکه پاره کردن ایران. برای نخستین بار در تاریخ نه چندان دور میهن مان، راهی به جز براندازی برای مردم ایران باقی نمانده است.
چرا براندازی، و جایگزینی؟
تجربیات گذشته مان، نمایانگر آن هستند که براندازی به تنهائی کافی نیست و حتی می تواند اوضاع را بشدت آسیب پذیرتر و وخیم تر نماید. براندازی باید همراه با برنامه جایگزینی باشد. زبانزد (ضرب المثل) فارسی که می گوید: “اول چاه را بکن بعد منار را بدزد”؛ در رابطه با “براندازی و جایگزینی”، کاملا صادق است، یعنی پیش از براندازی، باید برنامه جایگزینی داشته باشیم. اشاره به تجربه گذشته، در رابطه با انقلاب مردمی 57 و سرنگونی شاه است.
در مسیر انقلاب 57، می دانستیم که رژیم فاسد، وابسته، و خودکامه ی شاه را نمی خواهیم؛ ولی برنامه ی جایگزینی نداشتیم. اکثریت بزرگی از مردم، در کمال سادگی و کم دانی می گفتند: “شاه برود، هر کس بیاید بهتر است.” نداشتنِ برنامه ی مشخص جایگزینی، بزرگترین معضل انقلاب بود، معضلی که انقلاب را از مسیر اصلی خارج ساخت و به آسانی به کژراهه مذهب کشاند. ثمره اش نیز، فاجعه ی دردناک و تخریبی امروز ایران است!؟ با بیرون راندن شاه و سقوط سلطنت، چاه را کندیم؛ ولی بدون “منار”، خودمان به درون چاه افتادیم.
“تجربه را، تجربه کردن خطاست”، بنابراین، این بار باید برنامه ی جایگزینی داشته باشیم. برنامه ای مشخص و شفاف، یعنی باید بدانیم چه می خواهیم؛ در چه نوع جامعه و کشوری، با چه شرایط و ضوابطی می خواهیم زندگی کنیم؟ همراه با یک قانون اساسی پیشرو، که اختیارات دولت و حقوق ملت را مشخص کرده باشد. در انقلاب 57، مبارزه ی ما با خودکامه بود، نه با خودکامگی!؟ تجربه نشان داد که با تعویض مُهره ها (شاه رفت، خمینی جایش نشست)، تحول مثبت و دگرگونی مورد نیاز، در جامعه روی نمی دهد و رقم نمی خورد.
“رهائی مردم و نجات ایران”، در گروی براندازی رژیم فقاهتی و جایگزینی اش، با سیستم “مردمسالار ملی ایران” می باشد. در این راستا، طی سی سال گذشته، بارها در نوشته ها و گفتگوها، به هدف: “رهائی مردم و نجات ایران“؛ و به برنامه جایگزینی: برپائی “سیستم مردمسالار ملی ایران“، اشاره کرده ام. در ضمنی که در رابطه با جایگزینی، اصرار داشته ام، “براندازی”، بدون “برنامه ی مشخص و شفاف جایگزینی”، ما را به کژ راهه خواهد بُرد.
پیشنهاد اندیشکده آگاهی و شناخت: بر پائی ” سیستم مردمسالار ملی ایران” است.
سیستم مردمسالار ملی ایران، چیست و کدام است؟
سیستم مردمسالار یا شرکت مردم در تعیین سرنوشت خود، تنها سیستم خرد گرائی است که قانونمندی اش از مردم و مسئولیتش به مردم می باشد. پایه و اساسِ حکومت مردمسالار، بر باور به ارزش و اعتبار انسان استوار است، یعنی همه چیز باید برای انسان و در خدمت انسان باشد. حکومت مردمسالار، نقطه ی مقابل حکومت خداسالار است.
دولت ملی، دارای استقلال اقتصادی و سیاسی؛ مدافع منافع جمعی؛ و در چارچوب فرهنگ ایرانی است. در حکومت مردمسالار ملی، انتخابات شفاف و قانونمند هستند. شهروندان آزادانه و بدون دخالت حکومت، انتخاب می کنند و رأی میدهند، و نمایندگان منتخب مردم، مأمور اجرای خواست های آنان می باشند. قانونمندی و اعتبار حکومت نیز از مردم می باشد. در حکومت ملی، مذهب رسمی وجود ندارد.
واژه ی ایران، در سیستم مردمسالار ملی ایران، یعنی – یکپارچگی و تمامیت ارضی کشور؛ و – برابری همه ی ایرانیان بدون تبعیض بین زن و مرد و اقلیت های مذهبی و عقیدتی. اساس و مرام این سیستم بر پایه ی پاسداری از حقوق طبیعی انسان، بنیادی کردن پدیده ی شهروندی؛ عدالت اجتماعی، قانونمندی؛ و نگهبانی از حقوق همۀ افراد کشور، بویژه پاسداری از حقوق اقلیت هاست. در این سیستم، دین در حوزه شخصی می ماند، و سیاست حوزه جمعی را مدیریت می کند؛ و این دو کاری به کار هم ندارند.
چالش هائی که امروز، میهن مان با آن روبرو است
در آغاز این نوشتار، اشاره شد به موقعیت اضطراری و بحرانی که حکومت فرقه گرای آخوندی برای ایران بوجود آورده است:
1) عربان لبنانی، سوری، عراقی و یمنی در ایران
جمهوری اسلامی، پس از به دست گرفتن اهرم های قدرت، برای گسترش فرقه گرائی در منطقه، وارد صحنه و مشغول سرمایه گذاری شد. این حرکت از لبنان آغاز گردید و طی چهار دهه ی گذشته، با صرف چند صد میلیارد دلار از سرمایه های کشور، شبه نظامیان: حزب الله و انصار در لبنان؛ حماس و جهاد اسلامی در فلسطین؛ انصار حزب الله و حشدالشعبی در عراق؛ مدافعان حرم و حزب اله در سوریه؛ حوثی ها یا انصاراله در یمن، و چند گروه دیگر را تشکیل و آموزش داده و مسلح کرده است. دهها هزاران تن از اهالی این کشورها در ایران آموزش دیده اند و عده ای از آنان نیز در کشورمان استقرار یافته اند.
2) دشمنان قسم خورده
اسرائیل، عربستان و امارات و … آشکارا و – چندین کشور دیگر در پس پرده مشغول تشکیل و تجهیز تندروهای مذهبی برای مقابله با رژیم فرقه گرا، در ایران هستند. امروز، پرنس سلمان با سیاست حزب لیکود اسرائیل، در مورد ایران همراه است. مدتی است که عربستان، سیاست و شعار اسرائیل را دنبال می کند که “ما نمی توانیم و نباید اجازه بدهیم، ایران هلال شیعه، و بنابراین نفوذش را در کشورهای عربی گسترش بدهد”. نخست وزیر پیشین اسرائیل، نتانیاهو و کوشنر داماد ترامپ (رئیس جمهور پیشین آمریکا) پرنس سلمان را متقاعد کردند که کابوس (گسترش هلال شیعه) در شرف وقوع می باشد: حوثی ها در یمن، شیعیان عراق، تزلزل در بحرین، لبنان و سوریه؛ چنانچه این روند ادامه پیدا کند، گروه بعدی، “شیعیان عربستان سعودی” خواهند بود. بنابراین تا دیر نشده، باید وارد عمل شد، جلویشان را سد کرد و بهر ترتیب و هر وسیله ای دستشان را کوتاه نمود.
پرنس سلمان چگونه با اسرائیل همراه شد؟
نزدیک به پنج سال پیش در یک حرکت ناگهانی و غیر منتظره، محمد بن سلمان با توطئه ی برنامه ریزی شده ی موساد، و پشتیبانی آمریکا؛ ابزارهای قدرت در عربستان سعودی را در دست گرفت. پرنس سلمان که اکنون وزارت جنگ، ریاست شورای توسعه و اقتصاد، و کنترل شرکت ملی نفت عربستان سعودی را در اختیار دارد؛ دست به یک حرکت شبه کودتا زد و نزدیک به پانصد تن از بزرگان قوم را دستگیر و زندانی کرد. ( روزنامه نیویورک تایمز)
در رابطه با اسرائیل، کمتر ایرانی است که با حضور و نفوذ گسترده ی موساد (ضد اطلاعات اسرائیل) در ایران آشنا نباشد. مردممان، شاهد بوده و می دانند که مأموران و مزدوران اسرائیل در ایران؛ دهها بار در مواقع حساس، با انفجار و آتش وسوزی و ترور؛ اهداف اسرائیل برای به تعویق انداختن برنامه ی هسته ای را بمورد اجرا گذاشته اند.
3) تندروهای سنی، نقش عربستان و پاکستان
عربستان و امارات و جند کشور سنّی دیگر نیز، برای تضعیف و ضربه زدن مشغول تدارک می باشند.
نفوذ و حرکت وهابیون در گسترش اسلام گرائی، در اواسط جنگ جهانی دوم، با تأئید روزولت رئیس جمهور وقت آمریکا صورت گرفت. تا بامروز، از درون این حرکت چندین گروه تند روی مذهبی مانند حقانی، مجاهدین، القائده و طالبان بیرون آمده اند.
سیاست خارجی آمریکا از جنگ جهانی دوم، مبارزه با کمونیسم؛ مقابله با دولت های مستقلِ ملی گرا و کنترل منابع نفتی قرار داشت. در این راستا، فرانکلین روزولت رئیس جمهور وقت آمریکا، در ملاقات با ابن سعود تعهد کرد که آمریکا امنیت عربستان و سلطنت خانواده سعود را تضمین خواهد کرد. عربستان در مقابل، – کنترل نفت، – سیستم اقتصادی و – نیروهای نظامی خود را در اختیار و به عهده آمریکا گذاشت. بخش دیگری در این توافق وجود داشت که پنهان نگاهداشته شد.
ابن سعود، نفوذ ملی گرائی و کمونیزم را خطر بزرگی برای حکومت خود و خانواده اش می دانست. آمریکا نیز، کمونیسم و ملی گرا و مستقل را مخالف منافع کشورش می پنداشت یعنی آمریکا و عربستان در یک جبهه بودند و دشمن های مشترک داشتند. آمریکا، بهترین و مؤثرترین حربه برای مبارزه با کمونیزم و مقابله با ملی گرائی، را در گسترش اسلام و بنیاد گرائی می دانست. از اینرو، با ابن سعود توافق (پنهانی) کرد که عربستان بهترین امام های وهابی را با بودجۀ فراوان برای تقویت “اخوان المسلمین”، به مصر بفرستد.
هدف این مأموریت،، پشتیبانی از اخوان المسلمین برای گسترش اسلامگرائی، و مبارزه با ملی گرائی و سکولاریزم بود. ثروت عربستان، پشتیبانی آمریکا و همکاری (ام آی 6) ضد اطلاعات انگلیس، دست در دست، توانستند اخوان المسلمین را تبدیل به یک سازمان قدرتمند با یک میلیون عضو نمایند. این پروژه تا دوران ریاست جمهوری جمال عبدالناصر در مصر، تبدیل به حربه ی بزرگی شده بود.
ادامه این سیاست در پاکستان
جبهه ی بعدی پاکستان بود. پاکستان، زمینه ی لازم و مساعد برای گسترش و پرورش بنیادگرائی را داشت؛ ولی آنچه موجب پذیرش و نفوذ تندروهای مذهبی شد، سرمایه گذاری چند صد میلیارد دلاری عربستان سعودی بود که توانست به مرور آنرا نهادینه کند. زمینه ی مستعد در پاکستان، مدیون “جمعیت اسلامی” به رهبری ابوالعلا معدودی بود. جمعیت اسلامی معدودی، به یک حزب سیاسی تبدیل شد، و تحت نفوذ بنیادگراهای وهابی و تعلیمات سید جمال الدین اسدآبادی؛ فلسفۀ جمهوری اسلامی در پاکستان، پایه ریزی شد. معدودی، برای مقابله و سرکوب دانشجویان ملی و چپ ها؛ یک گروه گردن کلفت چماق بدست بنام “انجمن اسلامی دانشجویان” بوجود آورد. این گروه چندی بعد در بقدرت رساندنِ ضیاء الحق، دیکتاتور پاکستان، در سال 1977 نقش مهمی داشت.
در مورد نقش و نفوذ عربستان، گزارش مجلس سنای آمریکا، می نویسد: در اواسط دهه ی 1950 تعداد مکتب های وهابی در پاکستان به 240 رسیده بود. عربستان طی نیم قرن، با سرمایه ای بیش از یکصد میلیارد دلار، تعداد را به 24 هزار مکتب و حوزه وهابی رساند. گزارش اشاره دارد به پیدایش القاعده و داعش که نسخه هائی از اسلام وهابی برای ستیزه جوئی با غرب و ملی گراهای سکولار هستند. (مشاور سیاست خارجی)
نقش ارتش و ضد اطلاعات پاکستان در رابطه با طالبان، بسیار کلیدی و اساسی بوده است. بویژه در ترور احمد شاه مسعود، برای تضعیف گروه “متحدان شمالی” که مجهزترین حریف طالبان در افعانستان بود؛ سپس در به قدرت رسانده طالبان در دوره ی نخست. همچنین خالی کردن زیر پای حکومت افغانستان که منجر به سرنگونی دولت اشرف غنی و بازگشت دوباره طالبان به اریکه قدرت در افعانستان شد.
جدیدترین جبهه ی دشمنان ایران
پاکستان با استفاده ابزاری از طالبان، پروژه ی نفوذی های سنی اسلامگرا در ایران را هدایت می کند. آمار دقیقی در دست نیست، ولی بر اساس برآورد کارشناسان، بین دو و نیم تا سه میلیون افغانی در ایران حضور دارند! در بین آنان، صدها تن جاسوس و هزاران مجاهد و مأمور امنیتی وجود دارند که مشغول فعالیت و گسترش جبهه و منتظر فرصت برای آغاز نبرد سنی شیعه هستند.
اینها برخی از چالش هائی هستند که سیاست های غیر ایرانی و فرقه گرای آخوندها، برای میهن مان به وجود آورده؛ و ایران را در مسیرِ تجزیه و تخریب قرار داده اند. ما ایرانیان، دو راه در پیش داریم: یا بی تفاوت و تماشاچی ماجرا باید بود و منتظر نابودی و تکه پاره شدن ایران، و در درون خود بسوزیم و بسازیم؛ یا پیش از آنکه “کار از کار بگذرد” باید آستین ها را بالا بزنیم، و رژیم فقاهتی، این “غده ی بد خیم سرطانی” را که جان و هستی و آینده ی ایران را بخطر انداخته، از ریشه ساقط کنیم و از میان برداریم.
چنانچه با “براندازی” همراه شده اید، زمان آن فرا رسیده که گرد برنامه ی “جایگزینی” یعنی: برپائی سیستم “مردمسالار ملی ایران”، که در بالا باز و روشن گردید، همگام شویم.
اندیشکده آگاهی و شناخت، به “براندازی نرم” یا “خشونت پرهیز” باور دارد. براندازی، با روش “نافرمانی مدنی.” براندازی نرم و برنامه جایگزینی را در نوشته ی بعدی، بیشتر باز میکنیم.
تنفس در هوائی که آلوده ی دروغ و دو روئی و نادانیِ آخوندی است،
بسیار دشوار و سنگین شده و غیرقابل تحمل است.
برای ادامه حیات و زندگی انسانی،
نیاز به عدالت اجتماعی، آزادی و مردمسالاری داریم.
امیرحسین لادن
دوشنبه دوم خرداد 1401