اگر اقدامات جدی انجام نشود، در کمتر از ۴۰ سال، بیش از ۱۰۰۰ میلیون تن زباله در کف رودخانه ها، دریاچه ها و اقیانوس ها ذخیره می شود. OECD (سازمان همکاری اقتصادی و توسعه) که این ارقام را ارائه می کند، دو سناریوی عمل را برای دور شدن از این مسیر جهنمی را توصیه می کند.

نوشته ژوئل کوساردو- روزنامه فرانسوی له اکو – ۳ ژوئن ۲۰۲۲

تولید پلاستیک و تکثیر ضایعات ناشی از آن به میزان خارج از اندازه ای رسیده است. بر اساس مطالعه ای که روز جمعه توسط OECD در مورد چشم انداز – واقعاً تاریک – جهانی بر روند چیزی که به دلیل اثرات مضر آن بر روی محیط زیست، دیگر یک “ماده معجزه آسا” نیست، پس از دو برابر شدن در دهه گذشته، تا سال ۲۰۶۰ تقریباً سه برابر خواهد شد.

انتظار می رود از ۴۶۰ میلیون تن در سال ۲۰۱۹، مصرف پلاستیک به ۱۲۳۱ میلیون در سال ۲۰۶۰ افزایش یابد. از بین تمام مواد تولید شده در کره زمین، هیچ یک از چنین رشد قوی در این دوره برخوردار نخواهد بود.

کشورهایی که در حال حاضر جزو کشورهای کمتر توسعه یافته روی کره زمین هستند، در حال آماده شدن برای تجربه یک “هجوم” حقیقی پلاستیک هستند.

وزن آنها قرار است ۶،۵ برابر در جنوب صحرای آفریقا و ۵،۵ برابر در هند، که در آن ابتکارات خاصی برای کاهش تأثیر آنها در حال ظهور است بشود.

در آسیا – به غیر از چین، ژاپن، کره جنوبی و سنگاپور – تولید پلاستیک تا سال ۲۰۶۰ نزدیک به چهار برابر خواهد بود.

کشورهای در حال توسعه در خط مقدم

بنابر کارشناسان OECD ، تولید کشورهای ثروتمند به ویژه ایالات متحده و اروپا دو برابر خواهد شد. اما از آنجایی که اینها از میزان بسیار بالایی شروع می کنند، تولید زباله آنها برای هر نفر بسیار بالاتر از بقیه باقی می ماند. بنابراین سازمان بین المللی تخمین می زند که تولید پلاستیک در کشورهای توسعه یافته به ۲۳۸ کیلوگرم سرانه در سال برسد، یعنی تقریباً چهار برابر بیشتر از همه جاهای دیگر به طور متوسط (۷۷ کیلوگرم) .

پس از استفاده از این همه مواد، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ در سال ۲۰۶۰، ۱۷ درصد از آن، بازیافت خواهد شد. میزان کمی است اما به طور قابل توجهی بهتر از ۹ درصدی است که در سال ۲۰۱۹ با زحمت به دست آمده است. طبق گفته OECD، انتظار می رود پلاستیک های بازیافتی سریعتر از پلاستیک های اولیه رشد کنند و سهم بازار خود را دو برابر کنند. بقیه این زباله ها، یعنی اکثریت قریب به اتفاق، همچنان سوزانده می شوند (۲۰ درصد) و نیمی از آنها در محل های دفن زباله باز یا بدون سرپوش انباشته می شوند. محلهایی که بسیاری از آنها همچنان از کنترل خارج خواهند بود. حدود ۱۵ درصد از پلاستیک های استفاده شده همچنان تهدیدی برای محیط های طبیعی اطراف این محل های دفن زباله و فراتر از آن خواهد بود. میزان “سوء مدیریت” زباله نسبت به آنچه که اکنون وجود دارد (۲۲ درصد) کاهش یافته است، اما هنوز بسیار بالا است.

راه حل هایی با تأثیر کم بر تولید ناخالص داخلی

در نتیجه، در مقیاس جهانی، انتظار می‌رود انتشار پلاستیک در محیط زیست دو برابر شود و به ۴۴ میلیون تن در سال برسد. دریاچه‌ها، رودخانه‌ها و اقیانوس‌ها حتی بیشتر از امروز به محل‌های دفن زباله تبدیل خواهند شد و بیش از ۱۰۰۰ میلیون تن زباله در مقابل ۳۵۳ میلیون تن امروزی انباشته خواهند شد. همه چیز را در زباله ها پیدا خواهد شد، از ماکروپلاستیک ها، پرتعدادترین، تا میکروپلاستیک های کمتر از ۵ میلی متر از منسوجات، گرانول های صنعتی یا بقایای تایر.

این بدترین روند احتمال زیاد دارد، اما کشنده نیست. دو سناریو برای عمل، توسط، OECD توصیه شده است، با چشم اندازی تا سال ۲۰۶۰، همچنان می توانند اجتناب از بدترین روند را ممکن سازند. اولین مورد که “اقدام منطقه ای” نامیده می شود، بر اساس سیاست های بودجه ای و نظارتی است که آلوده ترین کشورهای OECD بر خود تحمیل می کنند.

بنابر تخمین کارشناسان OECD ، بسته‌های اقدامات، به‌ویژه اقدامات مالی، «می‌تواند تولید زباله‌های پلاستیکی را تقریباً به یک پنجم و انتشار پلاستیک در محیط زیست را تا بیش از نیمی کاهش دهد، بدون اینکه تأثیر قابل‌توجهی بر تولید ناخالص داخلی جهانی داشته باشد».

بنابراین تولید ناخالص داخلی تا سال ۲۰۶۰، ۰،۳ درصد کاهش می یابد. این کمتر از میزان “سناریوی عمل در سطح جهان” است که آنها پیشنهاد می کنند، که منجر به کاهش حدود ۰،۸درصد می شود. این سناریو بر اساس اقدامات دقیق‌تر و متعهدانه‌تر در مقیاس جهانی، «ضایعات پلاستیکی را تا یک سوم کاهش می‌دهد و تقریباً به طور کامل انتشار آن را در محیط را از بین می‌برد».