چند ماه پیش از فتوای قتل سلمان رشدی کیهان فرهنگی مطلبی در معرفی و نقد کتاب آیات شیطانی منتشر کرد.نزدیک به سه،چهار ماه بعد که قطعنامه ۵۹۸توسط ایران پذیرفته شد،آیت الله خمینی فتوای قتل سلمان رشدی را صادر کرد.
چرا آیت الله خمینی با چنین تاخیری این فتوا را صادر کرد،علت آن بود که حکومت در جنگ به اهدافش نرسیده بود و این شکست بزرگی محسوب می شد.شکستی که آیت الله خمینی از آن به نوشیدن جام زهر تعبیر کرد.
حقیقت این بود که به علت نداشتن پول و امکانات، توان ادامه جنگ وجود نداشت.حتی عراق در بسیاری مواضع در حال پیشروی بود.
علیرغم شعارها و ادعاهای حکومت، آیت الله خمینی ناچار شد پایان جنگ را اعلام کند.
با پذیرش قطعنامه۵۹۸شوک بزرگی به جامعه،خانواده شهدا و جانبازان و همه مردم ایران وارد شد.
زیرا بارها اعلام شده بود که اگر این جنگ ۲۰سال هم طول بکشد ما هستیم.
در تبلیغات و راهپیمایی ها و شعارهای حکومتی هم جنگ تا محو کفر از همه عالم مطرح بود.شعارهای بلند پروازانه ای مطرح می شد که از اول هم معلوم بود که کوبیدن بر طبل توخالی امر محال است.شعارهایی مثل؛جنگ،جنگ تا پیروزی
راه قدس از کربلا می گذرد
تا آخرین نفر و تا آخرین نفس ایستاده ایم و به جنگ ادامه می دهیم
روزی که سلاحهای ما تمام شود،تازه جنگ ما آغاز می شود
صلح با کافر معنا ندارد
جنگ نعمت است
تا بانگ لا اله الاالله و محمد رسول الله در جهان طنین افکند جنگ و مبارزه هست.

به همین دلیل در سال ۶۵ تیتر روزنامه هایی مثل کیهان این بود که از امسال جنگ وارد مرحله تهاجمی می شود.
علیرغم این همه شعارهای پر طمطراق از سر ناچاری قطعنامه را پذیرفتند.برای رهایی از این شوک و توجه اذهان عمومی با تاخیر و پس از اطلاع جامعه روشنفکری از کتاب آیات شیطانی،آیت الله خمینی هم فتوای قتل سلمان رشدی را صادر کرد و هم شطرنج و موسیقی را مباح دانست.
این در حالی است که در فقه سنتی نه تنها بازی شطرنج که خرید و فروش آلات شطرنج و حتی نشستن در مجلسی که شطرنج بازی می کنند، نیز فعلی حرام محسوب می شود. حرام است. موسیقی هم دست کمی از شطرنج در فقه سنتی که مورد نظر آیت الله خمینی است، ندارد.
جالب اینجاست که نه در ایران و مراجع شیعه و نه در میان اهل تسنن این فتوا مورد حمایت قرار نگرفت و تائید نشد.
شرایط تاریخی مذکور نشان می دهد که فتوای آقای خمینی بیشتر جنبه سیاسی داشت تا توجه اذهان عمومی را از علت پایان جنگ به مسیر دیگری جلب کند.
نکته تأسف بار این است که اکثر روحانیون و مراجع دینی در طول تاریخ بدون مطالعه اثر یا شنیدن نظر نویسنده و گوینده، فتوای ارتداد و قتل می دهند.
آیت الله خمینی هم بدون خواندن کتاب سلمان رشدی او را مرتد فطری می داند و فتوای قتل او را می دهد.
این در حالی است که در قرآن به عنوان اصلی ترین و موثق ترین و مقدس ترین کتاب دین اسلام برای مرتد مجازات دنیوی وجود ندارد.
اگر قرار باشد هر مرجع هر دینی،مخالف و منتقد خود را مرتد بخواند و فتوای قتل او را بدهد،سنگ روی سنگ بند نمی شود و دنیا بیش از آنچه هست پر از خون و خشونت می شود.
برتراند راسل یکی از بزرگترین ریاضی‌دانان و منطق دانان و فلاسفه قرن بیستم،کتابی در نقد مسیحیت نوشت به اسم(چرا مسیحی نیستم).راسل در این کتاب مبانی اعتقادی و اخلاقی مسیحیت را نقد و رد می کند و اخلاق سکولار بشری را مفیدتر و برتر از آن می داند.
اما هیچ کس حکم ارتداد و فتوای قتل او را صادر نکرد.

دنیای جدید با جمعیتی بیش از ۸میلیارد و با پیچیدگی های صنعتی و تکنولوژیک و روابط اجتماعی فرا مرزی و جهانی شدن دموکراسی و آزادی و ارتباطات گسترده با چنین فتاوای قرون ماضیه قابل کنترل نیست و با خون و خشونت نمی توان دین را پاس داشت.

پاسخ نقد و حتی توهین،شناخت و پس از آن نقد علمی و عقلانی با منطق و استدلال و در بدترین حالت شکایت است.متهم حق دفاع دارد و باید به او این فرصت را داد.
حق حیات،از حقوق ذاتی انسان است و به هیچ دلیلی ساق شدنی نیست.
طبق آیات قرآن و موازین دینی هم انسان به ماهو انسان و نه فقط مؤمنان و دینداران و یا انحصارا مسلمانان و شیعیان،دارای روح خدایی و خلیفه خدا بر روی زمین است.
انسان قطعه ای الهی و خویشاوند خداوند است.
لذا جان انسان و حیات او تقدس دارد.
به همین دلیل هم ارتداد مجازات دنیوی ندارد.
احترام به یک عقیده و یا حتی دین در واقع احترام به صاحب عقیده است.
عقائد اموری انتزاعی هستند که بدون انسانها وجود خارجی ندارند.

فلسفه وجودی ادیان و عقاید،آرامش و آسایش و سعادت و بهروزی و تعالی اخلاقی و معنوی انسان است.
برای آسیب زدن و آزار رساندن و قتل و خشونت نیازی به پیامبران و ارباب عقاید نیست.
هر قدرت مداری،بنابر خاصه های قدرت با کمترین بهره هوشی می داند برای حفظ قدرت و بقای حاکمیت و یا تجاوز به حقوق انسانها چگونه سانسور و سرکوب کند و آدم بکشد.