همه چیز مثل روز روشن است. فریاد آزادی خواهی مردم هر روز به گوش می رسد و پاسخی جز گلوله و سرکوب به آن داده نمی شود. روزهاست که با خبر بازداشت، ارعاب و تهدید همکلاسی هایمان مواجه می شویم، در مسیر دانشگاه رد خون می بینیم، خبر قتل عام مردم بلوچستان را می شنویم، از کردستان بی خبریم و هر جای شهر که پا می گذاریم خود را در محاصره ی انبوه مأموران امنیتی می یابیم.حضور ما در کلاس درس– اعم از حضوری و مجازی- در تاریخی که سیل جنایت ها همه جا را فرا گرفته، جو دانشگاه همچنان امنیتی است، همکلاسی هایمان در بندند، یا به قید وثیقه هایی آزادند که خبر از احکام سنگین می دهد، نه تنها عادی سازی وضعیت موجود قلمداد می شود، بلکه هیچ پیامی جز مشروعیت بخشی به این سرکوب های غیرانسانی اخیر ندارد و نخواهد داشت.
ما جمعی از دانشجویان دانشکده ی علوم اجتماعی دانشگاه تهران، تا زمانی که این خفقان به قوت خود باقی ست، دوشادوشِ مردم در مسیر حق خواهی می ایستیم و با محکوم کردن تمامی این ستم ها و بیداد ها، به اعتصاب خود ادامه خواهیم داد.