«لَا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَنْ ظُلِمَ وَکَانَ اللَّهُ سَمِیعًا عَلِیمًا»

 

خدا دوست نمی‌دارد که کسی به گفتار زشت (به عیب خلق) صدا بلند کند مگر آن که ظلمی به او رسیده باشد، همانا که خدا شنوا و داناست. 

 

به نام مجید شریف واقفی، شهید راه آزادی و اینجا دانشگاه شریف است، نه زندان اوین.اینجا دانشگاه شریف است، نه زندان قصر سازمان اطلاعات و امنیت کشور. 

 

اینجا دانشگاه شریف است، محل تحصیل و پژوهش دانشجویان، اساتید و نخبگان کشور، لازم است این را امروز با صدایی رسا اعلام کنیم تا آنانی که این روز ها به اشتباه وارد دانشگاه شده‌اند یا در امور آن دخالت میکنند، بدانند و به کارهای اصلیشان بازگردند و امور دانشگاه را به دانشگاهیان واگذار کنند. 

 

امروز ما در حالی اینجا جمع شدیم که در هفته‌های گذشته پنج تن از دوستانمان به ناحق و بدون مرتکب شدن هیچ جرمی بازداشت شده اند. امیررضا چرچی، فریبرز کهن زاد، علی عالمی، محمد ابراهیم واعظی و محمد ملانوری پنج دانشجوی دانشگاه شریف هستند که همچنان در بازداشت به سر میبرند. داوود سوری، مدرس دانشکده مدیریت و اقتصاد شریف نیز دیگرعضو زندانی دانشگاه صنعتی شریف است. آنانی که دست به این بازداشت‌ها زده‌اند، تنها یک هدف را دنبال میکردند و آنهم خاموش کردن صدای دانشگاه بود.  

 

فضای دانشگاه این روز‌ها امنیتی‌تر از هر زمان دیگری در تاریخ حیات این نهاد در کشور ماست. هر روز به ابتکار نهاد‌های امنیتی طرح جدیدی برای دانشگاه ریخته میشود. یک روز به دانشگاه حمله می‌کنند، روز دیگر دانشجویان را ممنوع الورود می‌کنند، دگر بار اقدام به تفتیش دانشجویان و جدیدا اقدام به وارد کردن نیروهای لباس شخصی به عنوان مامورین حراست به دانشگاه کرده‌اند. اینها همگی از مصادیق هجوم نیروهای امنیتی به دانشگاه است و یادآور ۱۶ آذر و ۱۸ تیر.

 

از استقلال دانشگاه حتی شعارش هم باقی نمانده، رسانه‌های امنیتی هر روز مشغول توهین و حمله به اساتید و دانشجویان دانشگاه شریفند. پیام شما دقیق به ما رسیده است، اما بدانید ما ساکت نمیمانیم. ما امروز تنها صدای دانشجویان و اساتید دانشگاه شریف نیستیم، ما امروز صدای هم کلاسی های زندانیمان در دانشگاه پلی تکنیک، تهران، بهشتی، علامه، فردوسی، اصفهان، شیراز، تبریز، نوشیروانی بابل و سایر دانشجویان زندانی این کشور هستیم. ما عزادار مردم کردستان و سیستان و بلوچستان و شیراز این پاره‌های تن ایران عزیز هستیم، سوگوار تمام آنانی که قربانی سرکوب دژخیمان شده اند، “آنقدر عزا بر سرمان ریخته اند که فرصت زاری نداریم”. بگذارید بار دیگر به نمایندگی از دانشجویان و نخبگان این کشور به شما بگوییم، سرکوب دیگر جواب نمیدهد، زمان آن فرا رسیده که صدای ملت را بشنوید و به فکر تغییر سیاست‌هایتان باشید، قبل از آنکه کنار گذاشته شوید.

 

از ۱۶ آذر ۱۳۳۲ که سه قطره خون در دانشگاه تهران چکید، از ۱۸ تیر ۷۸ روز جان باختن عزت ابراهیم نژاد و ناپدید شدن سعید زینالی و از جان باختن کیانوش آسا و امیرجوادی فر تا به امروز، دانشگاه زنده است و زنده خواهد ماند. امروز دیگر ما از شما و زندان نمی‌ترسیم. ما به دوستان زندانیمان افتخار میکنیم، روش های پلیسی و امنیتی شما دیگر جواب نمی‌دهد. دلسوزانه میگوییم بازگشت آرامش به دانشگاه امروز در گرو تصمیمات خود شماست،هم‌کلاسی‌های‌مان را آزاد کنید، طرح‌های مضحک همچون ممنوع الورودی دانشجویان را جمع کنید، نیروهای لباس شخصیتان را از دانشگاه خارج کنید، فضای مناسب برای بیان اعتراض دانشگاهیان فراهم کنید، امور دانشگاه را به خود دانشگاهیان واگذار کنید و مطمئن باشید دانشگاهیان بهتر از هرکس دیگری دلسوز فضای دانشگاه خواهند بود. در غیر این صورت یقین بدانید آرامش به دانشگاه برنخواهد گشت.

  

ما به نمایندگی از اساتید و دانشجویان دانشگاه شریف که امروز اینجا جمع شده اند خواسته‌های خود را به شرح زیر اعلام میکنیم. 

 

۱. آزادی تمام دانشجویان دانشگاه شریف و بسته شدن پرونده تمام دانشجویان 

 

۲. رفع ممنوع الورودی و تمام محدودیت های فراقانونی اعمال شده در این مدت 

 

۳. اخراج فوری تمام نیروهای لباس شخصی که طی این چند هفته گذشته به عنوان انتظامات وارد دانشگاه شدند. 

 

۴. فراهم ساختن محیطی امن برای اعتراض دانشجویان. 

 

تا زمان رسیدن به تمام خواسته های ذکر شده در این بیانیه دانشجویان کماکان به اعتراضات خود ادامه خواهند داد.