«به نام خداوند رنگین کمان»دانشجو بیدار است، دادخواه خون است. اگر در خیال خام خود ملتی را با گلوله و تهدید به مرگ خفه کردید، در دنیای ساختگیتان دانشگاهیان نیز با تهدید ساکت می شوند.
قریب به ۶۰ روز از نمایش قدرتتان می‌گذرد، فریاد‌ها و بیانیه هایتان بسان طبلی تو خالی هر روز، هر ساعت و هر ثانیه کوبیده می شود. تو گویی ما نمی دانیم بدل به بازیچه ای شده اید در اختیار نا اهلان. گویی بدتان نمی آمد در برابر دانشجو از خود هیبتی از جنس سرکوب بسازید، ترسناک و خونبار، اما فراموش کردید این هیمنه ی خوفناک هر روز در کف خیابان غرق در دود و آتش است و دانشگاه از مردم جدا نیست. دانشگاهیان دوشادوش مردمی معترض و عصبانی از سالیان سال ظلم و تبعیض و بی عدالتی که با مشت هایی گره کرده از پس هر کوی و برزن سر برآورده بودند، ندای آزادی سر دادند تا به شما یادآوری کنند، دانشگاه از مردم جدا نیست.
و اما شما، شما که رخت دانشگاه را از تن کنده و با افتخار جامه ی امنیتی ترین نهادهای کشور را به تن کردید، دانشگاه و دانشجو را به پای سازمان های مخوفی که حتی شما را لایق دانستن اسم واقعی شان نمی دانند، قربانی کردید. روی سخن ما با شماست!
صریح بگوییم، به نظر می رسد هیئت رئیسه و ریاست دانشگاه، اداره دانشگاه را به صورت کامل به نهادهای اطلاعاتی و امنیتی واگذار کرده اند. در هفته ی گذشته انجمن اسلامی دانشجویان تلاش کرد با رساندن صدای اعتراض دانشجویان و اساتید در یک تجمع قانونی موجبات رخت بستن این فضای امنیتی را از دانشگاه فراهم کند. تأسف آنکه نه تنها مسئولین دانشگاه صدای اعتراض و درخواست دانشجویان و اساتید را نشنیده گرفتند، بلکه با قلب واقعیت در تلاش هستند تا تجمع اعتراضی را به نفع خود مصادره کنند.
در آن تجمع بیش از هزار نفر از دانشجویان و ده ها نفر از اساتید دانشگاه شریف، به طور شفاف اعلام کردند، دانشگاه باید بسترهای لازم برای اعتراض دانشجویان را فراهم کند، دانشجویان زندانی دانشگاه با فوریت و بدون هیچ قید و شرطی آزاد شوند، نیروهای لباس شخصی که به ناحق لباس حراست از دانشگاه را بر تن کرده اند، از دانشگاه اخراج شوند و بساط طرح های سرکوبگرایانه ای همچون ممنوع الورودی های سلیقه ای و یا احضار کور دانشجویان به کمیته انضباطی دانشگاه برچیده شود. هر چند خواست های معترضین محدود به این موارد نمی شد و این ها تنها بخش کوچکی از خواسته های دانشجویان بود، لکن انتظار می رفت، مسئولین دانشگاه بتوانند ظرف مدت کوتاهی آنها را برآورده کنند.
شگفت آن که پس از گذشت ده روز، نه تنها هیچ یک از خواسته های دانشجویان معترض بر طرف نشده، بلکه مسئولین دانشگاه و در رأس آن هیئت رئیسه به جای پاسخگویی، دانشجویان را به حملات آتی تهدید می کنند.
شما چکاره هستید که به خود اجازه می دهید دانشجویان این دانشگاه را تهدید کنید؟ چوب حراج به جایگاه تان زده و وظیفه خود را فراموش کرده اید: حراست از حریم دانشگاه و دفاع از دانشجویان. افسوس که لباس حراست دانشگاه را فروختید، از خارج دانشگاه برایتان تعیین تکلیف می کنند که چه کسی وارد یا خارج شود. جای آنکه به رگ غیرتتان بر بخورد و اگر توان ایستادگی ندارید، استعفا دهید، دانشجویان را تهدید می کنید؟!
شما که در طول بیش از یک ماه، هیچ یک از اقدامات تأسف بار امنیتی رخ داده که مصادیق حمله نیروهای امنیتی به دانشگاه بوده اند را محکوم نکرده اید، واکنشی نسبت به بازداشت گسترده دانشجویان شریف نشان نداده اید، هیچ اقدام مؤثری در جهت جبران صدمات ناشی از حملات نیروهای امنیتی در روز یک شنبه سیاه به محیط دانشگاه نداشته اید، در زمانی که مرتباً رسانه ها و خبرگزاری های امنیتی به توهین و افترا به اساتید دانشگاه و دانشجویان آن مشغول بودند، کوچکترین واکنشی برای دفاع از حریم اساتید و دانشجویان نداشته اید، به ناگهان با سر دادن چند شعار تند توسط دانشجویان دانشگاه احساس وظیفه کردید که از اختیارات خود جهت سرکوب استفاده کنید؟ عجیب آنکه در متن این اطلاعیه آمده، از آنجا که در هفته گذشته مجوز تجمع داده شد، از هفته آتی باید دانشگاه به روال سابق برگردد. گویی حضرات خود را ولی نعمتان دانشجویان می دانند که چون یک بار اجازه تجمع به دانشجویان دانشگاه داده اند، دانشجویان دیگر حق برگزاری هیچ تجمع اعتراضی در این دانشگاه را ندارند. بدانید که صاحبان اصلی دانشگاه شریف، نه شما، که دانشجویان و اساتید آن هستند. این دانشگاه بدون شما و کارفرمایانتان در خارج از دانشگاه نیز همچنان دانشگاه شریف است، اما بدون اساتید و دانشجویانش، هر چیزی خواهد بود، الا شریف.
لازم است یادآور شویم که طبق اصل ۲۷ قانون اساسی، عموم مردم می تواند در تجمعات مسالمت آمیز شرکت کنند. این اصل در قانون اساسی به صدور مجوز محدود نشده و حتی در دولت قبلی همین نظام با صدور منشوری تحت عنوان منشور حقوق دانشجویی اعتراضات مسالمت آمیز را حق دانشجویان دانسته، در هیچ کجای این اصل، این حق معطوف به ندادن شعار تند علیه حاکمیت و مسئولین در رأس حکومت نشده است. لازم به ذکر نیست که اساساً هزاران نفر از دانشجویان دانشگاه عضو تشکل های موجود نیستند و اساساً علاقه ای به شرکت در تجمع ذیل عنوان این تشکل ها را ندارند، حق بدیهی این دانشجویان است که بتوانند تجمعات مستقل خود را برگزار کنند. منحصر کردن حق اعتراض به تشکل های سیاسی دانشگاه تبعیض آشکار مسئولین دانشگاه بر خلاف حقوق اولیه مصرح در قانون اساسی است.
انجمن اسلامی دانشگاه شریف، همانند گذشته لازم به یادآوری می داند، در صورتی که همچنان بر مسیر سرکوب پافشاری کنید و گوش های خود را در برابر فریاد دانشجویان بفشارید، قطع به یقین مسئولیت تمام خشونت ها، شعارهای تند و حتی فحاشی ها بر گردن کسانی خواهد بود که با نادیده گرفتن حقوق اولیه دانشجویان و سرکوب سیتماتیک آنان، موجبات خشم عمومی را فراهم کرده اند.
در محکومیت الفاظ و اشعار رکیک تردیدی نیست، اما گویا فراموش کرده اید طی ماه های گذشته رکیک ترین برخورد‌ها را با دانشجویان صورت داده اید، فراموش کرده اید، دانشجویان بهتر از هر فرد و گروهی متوجه شأنیت و جایگاه خود هستند و نمی خواهید تلاش آن ها را برای باز پس گیری شأن از دست رفته خود، به هر روش ممکن ببینید.
به شما هشدار می دهیم اگر پای این نیروهای خودسر که ننگی بر لباس حراست دانشگاه شریف هستند را از دانشگاه قطع نکنید، دانشجویان با دستان خود آنان را بیرون می کنند. در آن روز به خاطر بیاورید مسئولیت این خشونت ها به گردن شماست که قلم و زبان هایتان جز برای سرکوب نمی چرخد. کتاب قانون در نزد امثال شما همچون ابزاری است که هر بخش از آن را که شامل حقوق دانشجویان می شود، می توان نادیده گرفت. ولی اگر تنبهی پیش بینی شده باشد، بدون رعایت الزامات آن می توان از آن سو استفاده کرد. همچنان که ریاست دانشگاه بارها اعلام کرده بود، تخلفاتی که در داخل دانشگاه و توسط دانشجویان صورت می گیرد، باید توسط دانشگاه رسیدگی شود، ولی طی اقدامی هماهنگ توسط زیر دستانش، اسامی دانشجویان شرکت کننده در تجمع به نهادهای امنیتی داده شده و آنها رأساً دانشجویان را احضار کرده اند و در این میان هیچ صدایی از نهاد رهبری، مسئولین دانشگاه و حتی ریاست آن بلند نشد. برای ما همکاری برخی از مسئولین دانشگاه با نهادهای امنیتی محرز شده است و در زمانش مستندات آن را با دانشجویان در میان خواهیم گذاشت.
کلام آخر،
این نامه، وظیفه اخلاقی ما بود در قبال شما، دانشجویان و اساتید دانشگاه. ما به وظیفه خود عمل کردیم و با شما اتمام حجت کردیم. این صندلی که شما بر رویش امروز نشسته اید، پیش از شما رؤسای بسیاری را به خود دیده است، آیندگان در مورد شما همان گونه ای قضاوت خواهند کرد که در مورد پیشینیان شما قضاوت کردند.
تلاش کنید تا رسوم صحیح پیشینیان خود را که موجب تقویت جامعه دانشگاهی شده نشکنید و بدعت های مخربی که زیان آن به دانشگاه وارد خواهد شد، ایجاد نکنید که مسئولیت آن حتی در آینده نیز بر شما خواهد بود. و در آخر یقین داشته باشید که «کسی که به بندگان خدا ستم کند، خداوند پیش از بندگانش دشمن او خواهد بود و کسی که خداوند دشمن او باشد عذرش را نمی پذیرد و در مقام نبرد با خداست تا زمانی که دست از ستم بردارد و جبران کند. (بدان) هیچ چیز در تغییر نعمت های خداوند و تعجیل انتقام و کیفر او از اصرار بر ظلم و ستم سریع تر نیست، زیرا خداوند صدای مظلومان را (بر ضد تو) می شنود و در کمین ستمکاران است».