اوکراین با آینده‌ای با بیش از ۲۰ هزار جانباز قطع عضو روبروست که بسیاری از آنها سربازانی هستند که به دلیل حضور در جبهه‌های نبرد با نیروهای روسیه، از آسیب‌های روانی زیادی نیز رنج می‌برند. چنین وضعیتی را اروپا پس از جنگ جهانی اول و ایالات متحده از زمان جنگ‌های داخلی، دیگر تجربه نکرده است.

ویتالی بیلیاک که با آسوشیتدپرس گفتگو کرده، یکی از این جانبازان است که بدنش مملو از جای زخم‌ها است و پایش را نیز در این جنگ از دست داده است.
پزشکان در مدت شش هفته‌ای که او بیهوش بود، بیش از ۱۰ عمل جراحی از جمله روی فک، دست و پاشنه پای ویتالی بیلیاک انجام داده‌اند تا به این ترتیب بتواند از جراحاتی که در ۲۲ آوریل بر اثر حرکت روی مین‌های ضدتانک دیده بود، بهبود یابد.

بیلیاک که تازه دوره توانبخشی را آغاز کرده، هنوز نمی‌داند که چه زمانی می‌تواند پروتز را برای پای قطع شده‌اش دریافت کند.
به گفته اولها رودنوا، رئیس مرکز توانبخشی افراد قطع عضو شده ارتش اوکراین، در این کشور به اندازه کافی متخصص پروتز برای رسیدگی به نیازهای روزافزون مجروحان جنگ وجود ندارد.

او می‌گوید که قبل از جنگ در سراسر اوکراین تنها پنج نفر آموزش‌های توانبخشی رسمی را برای کمک به افرادی دیده بودند که دچار قطع دست یا پا شده‌اند؛ زیرا در شرایط عادی و غیرجنگی مساله قطع دست و پا کمتر اتفاق می‌افتد و عمدتا به دلیل عوارض دیابت یا سایر بیماری‌هاست.

اما اکنون ۲۰ هزار اوکراینی دچار قطع دست‌کم یکی از اعضای بدنشان به دلیل جنگ شده‌اند و اگرچه دولت اعلام نکرده چه تعداد از این ۲۰ هزار نفر سرباز هستند، اما جراحات ناشی از انفجار، از شایع‌ترین موارد در خطوط مقدم جنگ است.

مراکز توانبخشی نیز عمدتا پروتزهای مورد نیاز برای سربازان اوکراینی را با کمک مالی کشورهای اهداکننده، سازمان‌های خیریه و شرکت‌های خصوصی اوکراینی تهیه می‌کنند. اولها رودنوا در این باره می‌گوید: «برخی از اهداکنندگان، مایل به ارائه کمک‌های نظامی به اوکراین نیستند اما آماده‌اند که پروژه‌های بشردوستانه را تامین مالی کنند.»

برای مجروحانی که شدیدا آسیب دیده‌اند، احتمالا دوره توانبخشی برای مدتی بسیار طولانی حتی پس از پایان جنگ نیز ادامه خواهد داشت و بسیاری از جانبازان قطع عضو شده می‌گویند که سخت‌ترین کار برای آنها، یادگیری زندگی با درد است: درد ناشی از پروتز، درد ناشی از زخم‌ها و درد ناشی از اثرات ماندگار موج و شوک انفجار.

بسیاری از آنها نیز مجبورند به دلیل تغییرشکل ظاهرشان در پی جراحات، به جراحی‌های زیبایی تن دهند. جراحی‌های زیبایی برای اینکه این سربازان در جامعه احساس راحتی کنند، بسیار مهم است.

دوره دردناک معالجه و توانبخشی در حالی ادامه دارد که این سربازان حتی در خواب نیز رویای نبرد را می‌بینند.

ویتالی بیلیاک، سربازی که از روی مین‌های ضد تانک عبور کرده می‌گوید: «گاهی که تنها روی تخت دراز کشیده‌ام، افراد ناشناسی را می‌بینم که به سراغم می‌آیند. بعد می‌فهمم که روس هستند و شروع به تیراندازی به سرم با تپانچه و تفنگ می‌کنند. آنها سپس عصبی می‌شوند زیرا گلوله‌هایشان تمام می‌شود و من هنوز زنده هستم، اینجاست که من به آنها می‌خندم.»
.
یورونیوز