اولین بار آقای داریوش فروهر را قبل از سقوط استبداد پهلوی در پاریس در منزل آقای ابوالحسن بنی صدر دیدم. ایشان را مردی عاشق استقلال و آزادی ایران، وفادار به آندیشۀ دکتر محمد مصدق یافتم.داریوش فروهر، هنگامیکه “محمد رضا شاه” به دستور دولت آمریکا، بحرین را از ایران جدا کرد، بخاطر اعتراضش به این خیانت عظیم، به زندان محکوم شد. جرمش وطن پرستی و عشق به استقلال و آزادی و تمامیت ارضی ایران بود که برای استبداد وابسته پهلوی و همینطور برای استبداد ولایت مطلقه فقیه بزرگ ترین جرم بوده و هست، چون نمی گذاشت آب خنک از گلوی وطن فروشان راحت پایین برود.
پروانه فروهر یک مصدقی بود و همواره بیاد زن ایرانی می آورد که حقوق برابر، بعنوان بشر و شهروند دارد، و می بایست مرد سالاری به هر نامی را در پندار خود و مردان نابود سازد، زیرا که تا نمادهای استبداد در پندار وجود داشته باشند، نمی توان در عین، استقلال و آزادی ایران را ممکن ساخت.
از آنجا که آنها همانند امیر کبیر زیر بار زورگویی استبداد نرفتند، به دستور علی خامنه ای به بدترین شکل شهید شدند.
جرم پروانه و داریوش فروهر، عشق به استقلال و آزادی ایران بود.
نام های فروهر ها کنار بقیۀ شهدای راه استقلال و آزادی در وجدان و در تاریخ ما برای همیشه ثبت شده است
بیش از ۸۰ نفر از نویسندگان، مترجمان، شاعران، کنش گرایان سیاسی و شهروندان عادی همچون محمد مختاری و محمد جعفر پوینده، معصومه مصدق (نوۀ محمد مصدق)، جمشید پرتوی، دکتر ویزایی، در یک سِری قتل، معروف به قتل های زنجیره ای، با روش های گوناگونی مانند تصادفِ خودرو، ضرباتِ چاقو، تیراندازی در سرقت های مسلحانه، و تزریق پتاسیم به منظور شبیه سازیِ حملۀ قلبی، شهید شدند.
روح همه شهدای راه استقلال و آزادی ایران شاد و یادشان گرامی باد، راهشان را تا استقرار دموکراسی در ایران مستقل و آزاد ادامه خواهیم داد.
حمید رفیع،
۱۴۰۱.۰۹.۰۱
