از آذر ماه ۱۳۳۲ که سنگ فرش های دانشگاه با خون دانشجویان سرخ شد و خون آنها نهال همبستگی را مستحکم کرد، تا به امروز که اعتراضات مردمی بیش از دو ماه ادامه داشته، همواره دانشجویان پیشرو و همراه با مردم برای دستیابی به آزادی و برابری مبارزه کرده اند و با مقاومت و ایستادگی خود در برابر کج اندیشی ها و سرکوب در کنار مردم ایستاده اند تا صدای حقیقت باشند. حقیقتی که عده ای سعی بر مصادره آن دارند، اما مردم در بزنگاه های تاریخی آن را بیش از هر زمان دیگری آشکار خواهند کرد.در پی قتل مهسا (ژینا) امینی و اعتراضات گستردۀ پس از آن، صدها شهروند کشته و بسیاری از فعالان مدنی، دانشجویی و رسانه ای بازداشت شدند. دانشجویان دانشگاه های سراسر کشور نیز دست به اعتراضات و اعتصابات گسترده زدند که خاستگاه آن برآمده از انباشت تاریخی سرکوب جنبش های اجتماعی، گروه ها، طبقات و بالاخص زنان است. دانشجویان این بار بیدار‌تر از قبل و هم بسته با مردم به کنشگری پرداختند، اما مانند تمامی این ۴۴ سال و تاریخ پیش از آن پاسخی جز بازداشت، تعلیق، زندان و اخراج به آنها داده نشده است. از حضور نیروهای امنیتی در صحن دانشگاه، تا ضرب و شتم و شلیک ساچمه به پیکر دانشجو، از حملۀ مستقیم به بسیاری از دانشگاه ها، تا حمله به خوابگاه های دانشجویی و ربودن دانشجویان در داخل محوطه دانشگاه و خوابگاه با همکاری تمام قد حراست و مسئولان دانشگاه ها. فاجعه دیگری باقی نمانده که در دانشگاه ها و علیه دانشجویان صورت نگرفته باشد و ما امروز شاهد بی سابقه ترین و گسترده ترین حمله به دانشجو و ساحت دانشگاه هستیم.
در هفته های اخیر روند سرکوب دانشجویان علامه طباطبایی، شدت بیشتری به خود گرفته است. اگر تا پیش از این «هستی امیری» و «محمد خانی» در حال سپری کردن حکم ناعادلانه‌ی خود بودند، اخبار جدید نگران‌کننده‌ای از سرکوب دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی به گوش ما رسیده است: بازداشت دانشجویان، صدور حکم تعلیق از تحصیل و خدمات رفاهی برای بیش از ۱۰۰ نفر از دانشجویان، تشکیل کمیته های انضباطی، حمله به خوابگاه دانشجویی سلامت؛ و اکنون نیز اخباری مبنی بر انتقال «ملیکا قراگوزلو» خبرنگار و دانشجوی بازداشتی این دانشگاه به بیمارستان اعصاب و روان امین آباد منتشر شده است. انتقال این دانشجو که بدون اطلاع به خانواده و وکیل این دانشجوی بازداشتی صورت گرفته، به نگرانی ما برای تکرار فاجعه ای که برای بهنام محجوبی درویش زندانی اتفاق افتاد، افزوده است.
همچنین در حالی ۳۱ روز از بازداشت «صحرا رضایی» شهروند افغانستانی و دانشجوی روزنامه نگاری دانشگاه علامه طباطبایی می گذرد که او بعد از بازداشت هیچ تماسی با خانوادۀ خود نداشته و خانوادۀ صحرا بارها به بازداشتگاه ها و بیمارستان ها و حتی سردخانه ها برای پیدا کردن زنده یا حتی جنازۀ دخترشان مراجعه کرده اند، اما خبری از او در دست نیست! این در حالی ست که مدیران دانشگاه علامه طباطبایی حتی از ورود خانواده او که برای پیگیری وضعیت فرزندشان به دانشگاه آمده بودند، ممانعت به عمل آورده و با دادن وعده های توخالی از این قبیل که “ما پیگیر وضعیت او هستیم!” سعی در خاموش کردن صدای این خانواده داشته اند.
همچنین دانشجویان دیگری چون «میلاد عبدی» و «حسین برزو» دانشجویان مددکاری، «جمشید مظفری» دانشجوی دکتری جامعه شناسی و عضو کانون صنفی معلمان کردستان، «هدی توحیدی» دانشجوی دکترای علوم سیاسی، «نازیلا معروفیان» دانشجوی روزنامه نگاری همچنان در بازداشت به سر می برند.
در میان بازداشت شدگان، نام «مجید دری» که بیش از این، ۵ سال زندان را در تبعید گذراند و با اخراج و ستاره دار کردن او مانع حق تحصیل او شدند هم به چشم می خورد. همچنین «مجید مسافر» دانش آموختۀ این دانشگاه در روندی غیرقانونی بازداشت شده و حتی از نهاد بازداشت کنندۀ او خبری در دست نیست.
ما فارغ التحصیلان دانشگاه علامه طباطبایی نسبت به آنچه که در فضای دانشگاه، در حال رخ دادن است هشدار می دهیم و تمامی اساتید و مسئولانی را که اندکی وجدان در وجود خود، احساس می کنند، برای احیای حق دانشجویان، فرا می خوانیم.
ما اعلام می کنیم، تمامی دانشجویان در بند باید هرچه سریع تر و بدون قید و شرط آزاد شوند و حملات گسترده به دانشگاه و دانشجویان، از جمله روند احکام گستردۀ کمیته های انضباطی متوقف شود، چرا که سرکوب دانشگاه، سرکوب آزادی و برابری خواهی است و شعار «آزادی زندانیان سیاسی» و «زن، زندگی، آزادی» را باید همانند گذشته با صدایی رسا به صحن دانشگاه آورد، چرا که دانشجویان «از» و «برای» مردم هستند و پیوند آنهاست که برابری و دموکراسی را محقق خواهد کرد.
مسلم است امضا کنندگان این بیانیه متعهد و موظف به پیگیری خواسته های بر حق این بیانیه خواهند بود و آن را به اشکال مختلف پیگیری خواهند کرد
۲ آذر ۱۴۰۱