ﻫﻴﺞ ﺷﻚ ﻭ ﺗﺮﺩیدی ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﻭﺧﻮﻥ ﺭﻳﺰﻱ ﻛﺎﺭ ﺯﺷﺖ ﻭﻧﺎﺑﺨﺮﺩﺍﻧﻪ ای ﺍﺳﺖ ﻭﺟﻮﺍﻣﻊ ﺑﺸﺮﻱ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﻭﺧﻮﻥ ﺭﻳﺰﻱ ﺻﺪﻣﺎﺕ ﻭﺧﺴﺎﺭﺍﺕ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮﻱ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻧﻜﺎﺭﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻨﮓ ﻭﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻱ ﺍﺯﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺧﺎﺻﻲ ﺑﺮﺧﻮﺩﺍﺭﺑﻮﺩﻩ ﻭﻣﺘﺨﺎﺻﻤﻴﻦ، ﺍﺯﺁﻥ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ.ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻗﺒﻞ ﺍﺯﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺳﺨﺖ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ، ﺑﻄﻮﺭﺍﺧﺘﺼﺎﺭﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﮔﺮﺩﺩ، ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺩﺭﮔﻴﺮﻳﻬﺎﻱ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺑﻴﻦ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭﮔﺮﻭﻫﺎ، ﭼﻪ ﺩﺭﺩﻭﺭﺍﻥ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻭﭼﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺁﻥ، ﮔﺮوههای ﺩﺭﮔﻴﺮﺟﻨﮓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻠﺰﻡ ﺑﻪ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭﺍﺯﺁﻥ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺣﺘﻲ ﺍﻋﺮﺍﺏ ﺩﺭﺩﻭﺭﺍﻥ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻣﺎﻩ ﺣﺮﺍﻡ ﻛﻪ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯﺟﻨﮓ ﻭﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻱ ﺑﻮﺩ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﻴﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭﺍﺯﺁﻥ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻲ ﺳﻼﺡ ﺭﺍﻧﻤﻲ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻭﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺗﻌﺮﺽ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻛﺴﺎنی ﻜﻪ ﺗﺨﻄﻲ ﺍﺯﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻴﻔﺮﺳﺨﺖ می‌دیدند. ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻫﻢ ﺩﺭﻣﺠﺎﻣﻊ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺟﻨﮓ ﻗﻮﺍﻧﻴﻨﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﻟﺘﻬﺎ ﻣﻠﺰﻡ ﺑﻪ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺁﻥ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭﺗﺨﻄﻲ ﺍﺯﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺭﺍ ﺟﺮﻡ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻣﻴﺸﻤﺎ ﺭﻧﺪ.
ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﺁﻳﻪ 33 ﺍﺯ ﺳﻮﺭﻩ ﻣﺎﺋﺪﻩ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﻭﺍﺳﺎﺱ ﺣﻜﻢ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﺍﺳﺖ، ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻋﻼﻡ ﻭﺟﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻗﻮ ﺍﻧﻴﻨﻲ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺍﺭﺩ، ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﻭﺳﺘﻴﺰ ﻭ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻱ ﺩﺭﺑﻴﺴﺖ ﻗﺮﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮﺩﺭﺳﺖ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺷﻮﺩ، ﺑﺸﺮﺩﺭﺑﻴﺴﺖ ﻗﺮﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ 18 ﻗﺮﻥ ﺭﺍﺩﺭﺟﻨﮓ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﻭﺗﻨﻬﺎﻛﻤﺘﺮﺍﺯﺩﻭﻗﺮﻥ ﺭﺍﺩﺭﺁﺭﺍﻣﺶ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺍﺯﺣﺎﻓﻈﻪ ﺑﺸﺮﻫﺮﮔﺰ ﺯﺩﻭﺩﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻱ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻌﺎﺭﻑ ﺍﺳﺖ، ﻣﺜﻞ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﺮﻭ ﺷﻴﻤﺎ ﻭﻛﺸﺘﺎﺭ ﺻﺪﺍﻡ ﺩﺭﺣﻠﺒﭽﻪ ﻭﺣﻤﻠﻪ ﻫﻴﺘﻠﺮ ﻭﭼﻨﮕﻴﺰ ﻭﺣﻤﻠﻪ ﺗﺮﻭﺭﻳﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ ﺗﺠﺎﺭﻱ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﻭ…ﻭﻧﮕﺮﺍﻧﻲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺸﺮ ﻭﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺗﻜﺮﺍﺭﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﻫﺴﺘﻪﺍﻱ ﻏﻴﺮﻣﺘﻌﺎﺭﻑ ﺍﺳﺖ. ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻼﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﺎ ﺍﺯﺑﺮﻭﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺎﺟﻌﻪﺍﻱ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺗﻠﺦ ﻭﺯﺷﺖ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﻭﺑﻪ ﺍﺷﺪ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﺑﺮﺳﻨﺪ، ﺗﺎ ﺩﺭﺱ ﻋﺒﺮﺗﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﮔﺮﺩﻧﺪ، ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺑه ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﺁﻧﻬﺎﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺧﻮﺍﻫﺪﻛﺮﺩ؟ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺤﺚ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻲﺁﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﺭﺍ ﮔﺮﻭﻫﻬﺎﻱ ﺗﺮﻭﺭﻳﺴﺘﻲ ﻭﺧﺮﺍﺑﻜﺎﺭ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺮﻭﺭﻭﻗﺘﻞ ﻭﻏﺎﺭﺕ ﻭ ﺭﺍﻫﺰﻧﻲ ﻭﺑﻤﺐ ﮔﺬﺍﺭﻱ ﻭﺍﻳﺠﺎﺩ ﻧﺎﺍﻣﻨﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻠﺘﻲ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻧﻤﺎﻳند ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ، ﺑﻠﻜﻪ ﺯﻣﺎﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﻣﺴﺘﺒﺪ ﻭﺧﻮﺩﻛﺎﻣﻪ ﻫﻢ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﺍﻧﺪ .
ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﭼﻴﺴﺖ ﻭﻣﺤﺎﺭﺏ ﻛﻴﺴﺖ؟:
ﺻﺎﺣﺐ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﺩﺭﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ:” ﺍﻟﻤﺤﺎﺭﺏ ﻛﻞ ﻣﻦ ﺟﺮﺩ ﺍﻟﺴﻼﺡ ﻻﺧﺎﻓﺔ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﻓﻲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺤﺮ ﻟﻴﻼً ﺍﻭ ﻧﻬﺎﺭﺍً ﻓﻲ ﻣﺼﺮﻭﻏﻴﺮﻩ” “ﻣﺤﺎﺭﺏ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺑﻜﺸﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻬﺮﺍﺳﺎﻧﺪ ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺩﺭﺧﺸﻜﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﭼﻪ ﺩﺭﺩﺭﻳﺎ، ﭼﻪ در ﺭﻭﺯﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ در ﺷﺐ، ﭼﻪ ﺩﺭﺷﻬﺮﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﺩﺭﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ“.
ﻭﺁﻳﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻮﻉ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺯﺟﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻨﮓ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮﺍﻧﻪ ﻳﺎﺣﻤﻼﺕ ﺗﺮﻭﺭﻳﺴﺘﻲ ﻭ ﻳﺎ ﺷﺒﻴﺨﻮﻥ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ را ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻨﮓ ﻧﺎﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺍﻧﻪ ﻭﺟﻨﮓ ﻏﻴﺮﻣﺘﻌﺎﺭﻑ خواند، ﻧﻪ ﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﻣﺘﻌﺎﺭﻑ. ﭼرﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺟﻨﮕﻬﺎﻱ ﺭﺳﻤﻲ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﺳﻴﺮﺭﺍ ﻧﻤﻲﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻫﻢ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﺩﺍﺭﺩ. ﻭ ﺍﺳﻼﻡ ﻫﻢ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﺳﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﺭﺳﻮﺭﻩ ﺍﻧﻔﺎﻝ ﺁﻳﻪ 70 ﻭ ﺳﻮﺭﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﺁﻳﻪ 4 ﺩﺳﺘﻮﺭﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﺎﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﻭﺁﺯﺍﺩﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﺭﻓﺘﺎﺭﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻣﻜﺮﻡ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭﻭﺑﻨﻲﺍﻟﻤﺼﻄﻠﻖ ﻭﻫﻮﺍﺯﺍﻥ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺭأﻓﺖ ﻭﺭﺣﻤﺖ ﺍﺳﻼﻣﻲ ﺍﺳﺖ .
ﺁﻳﻪ 33 ﺍﺯﺳﻮﺭﻩ ﻣﺎﺋﺪﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺯﺭﺍﻫﺰﻧﺎﻥ ﻣﺴﻠﺢ است ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻮﭘﺎﻧﺎﻥ ﻭﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﺎ ﺳﻼﺡ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ می‌کشتند ﻭﺍﻣﻮﺍﻟﺸﺎﻥ ﺭﺍﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﻣﻴﺒﺮﺩﻧﺪ، ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. “ﺍﻧﻤﺎ ﺟﺰﺍﺅﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﺤﺎﺭﺑﻮﻥ ﷲ ﻭﺭﺳﻮﻟﻪ ﻭﻳﺴﻌﻮﻥ ﻓﻲ ﺍﻻﺭﺽ ﻓﺴﺎﺩاً ﺍﻥ ﻳﻘﺘﻠﻮﺍﺍﻭﻳﺼﻠﺒﻮﺍ ﺍﻭﺗﻘﻄﻊ ﺍﻳﺪﻳﻬﻢ ﻭﺍﺭﺟﻠﻬﻢ ﻣﻦ ﺧﻼﻑ ﺍﻭﻳﻨﻔﻮﺍ ﻣﻦ ﺍﻻﺭﺽ ﺫﻟﻚ ﻟﻬﻢ ﺧﺰﻱ ﻓﻲ ﺍﻟﺪﻧﻴﺎ ﻭﻟﻬﻢ ﻓﻲ ﺍﻻﺧﺮﺓ ﻋﺬﺍﺏ ﻋﻈﻴﻢ) ﺳﻮﺭﻩ ﻣﺎﺋﺪﻩ ﺁﻳﻪ 33 «ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻴﻔﺮﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﭘﻴﺎﻣﺮﺵ ﻣﻲ ﺟﻨﮕﻨﺪ» ﻭ ﺑﺎﺳﻼﺡ ﻭﺗﻬﺪﻳﺪ ﻭﻏﺎﺭﺕ «ﺩﺭﺯﻣﻴﻦ ﻓﺴﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ» ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ. و یا ﺩﺳﺘﻬﺎ ﻭﭘﺎﻫﺎﺸﺎﻥ ﺑﻄﻮﺭﻣﺨﺎ ﻟﻒ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻳﺎﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻛﻴﻔﺮ ﺫﻟﺖ ﺑﺎﺭ ﺩﻧﻴﻮﻱ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺬﺍﺏ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ “. ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷأﻥ ﻧﺰﻭﻝ ﺁﻳﻪ: ﺟﻤﻌﻲ ﺍﺯﻣﺸﺮﻛﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ. ﭼﻮﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﻛﺮﻡ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﻮﺵ ﺁﺏ ﻭﻫﻮﺍﻳﻲ ﺩﺭﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭﺍﺟﺎﺯﻩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯﺷﻴﺮ ﺷﺘﺮﻫﺎﻱ ﺯﻛﺎﺓ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪﻧﺪ، ﭼﻮﭘﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ ﻭﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻮﺭﻛﺮﺩند و ﺷﺘﺮﺍﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯﺍﺳﻼﻡ ﺩﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪند .رسوﻝ ﺧﺪﺍ(ﺹ) محارب مورد نظر آیه این‌طور کسان هستند و نه مردمی که مرتب به حقوقشان تجاوز می‌شود و بمحض اعتراض سرکوب می‌شوند. این امر در طول تاریخ بارها تکرار شده است. آیه دستور مقابله به مثل نیست. هم از این جهت که هر حکم قضائی تابع اصولی است که قاضی، بهنگام صدور حکم، باید آنها را رعایت کند. و هم از این نظر که حتی در مقام مقابله با چنین جنایتکارانی، قاضی باید متوجه باشد تنها یک مجازات وجود ندارد، سخت‌ترین مجازاتها نیز انتخاب را محدود نمی‌کند. آیه گویای یکی از اصول راهنمای قضاوت است و آن، اصل ممنوع بودن صدور حکم به بیشتر از حداکثر و ضرور بودن صدور حکم به کم‌تر از حد مقرر است. ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﺤﺎﺭﺑﻮﻥ ﻣﺮﺍﺩﻑ ﻳﻘﺎﺗﻠﻮﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻗﺘﻞ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﻛﺸﺘﻦ ﻭ ﺑﺮﻳﺪﻥ ﺳﺮ ﻧﻴﺴﺖ .”ﻣﻦ ﻗﺘﻞ ﻧﻔﺴﺎ ﺑﻐﻴﺮ ﻧﻔﺲ ﺍﻭﻓﺴﺎﺩ ﻓﻲ ﺍﻻﺭﺽ ﻓﻜﺎﻧﻤﺎﻗﺘﻞ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﺟﻤﻴﻌﺎ”.ﭼﻮﻥ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:” ﻣﻦ ﺍﺣﻴﺎﻫﺎ ﻓﻜﺎﻧﻤﺎ ﺍﺣﻴﺎ ﺍﻧﺎﺱ ﺟﻤﻴﻌﺎ”.ﻭ ﺍﺯ ﺭﺑﺎﺧﻮﺍﺭ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ “ﻓﺎﻥ ﻟﻢ ﺗﻔﻌﻠﻮﻓﺎﺫﻧﻮﺍ ﺑﺤﺮﺏ ﻣﻦ ﷲ ﻭﺭﺳﻮﻟﻪ “.ﻭ ﺩﺭﺳﻮﺭﻩ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﺁﻳﻪ 20 ﺁﻣﺪﻩ” ﺍﻥ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﺤﺎﺩﻭﻥ ﺍﻟﻪ ﻭﺭﺳﻮﻟﻪ ﺍﻭﻻﺋﻚ ﻓﻲ ﺍﻻﺫﻟﻴﻦ “. ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﻣﺤﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺩﺭﺣﺪﻳﺜﻲ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﭘﻴﺎﻣﺮ ﺍﻛﺮﻡ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺍ ﺳﺖ”ﻣﻦ ﺍﻫﺎﻥ ﻟﻲ ﻭﻟﻴﺎ ﻓﻘﺪ ﺑﺎﺭﺯﻧﻲ ﺑﺎﻟﻤﺤﺎﺭﺑﻪ”” ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﺎﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻭ ﺳﺘﻴﺰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ .(ﺍﺻﻮﻝ ﻛﺎﻓﻲ ﺝ 2 ﺹ 352 ) ” . ﺩﺭﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻣﺮﺍﺩﻑ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻧﻴﺴﺖ .ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻮﻉ ﺧﺎﺻﻲ ﺍﺯﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺑﺎﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﺤﺚ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻭ ﻗﺘﻞ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﻧﻮﺍﻣﻴﺲ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺎﺳﻼﺡ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﻛﺰ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺭﻋﺐ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﺭﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺍﺯﻣﺼﺎﺩﻳﻖ ﺁﻥ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﮔﺮﻭههای ﺗﺮﻭﺭﻳﺴﺘﻲ ﻣﺜﻞ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﺗﺮﻭﺭﻳﺴﺘﻲ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎﻥ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻚ ﺭﻳﮕﻲ ﺩﺭﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺭﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻤﺐ ﮔﺬﺍﺭﻱ ﺩﺭ ﻣﺮﻛﺰﺗﺠﺎﺭﻱ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﻭﻛﺮﺑﻼ ﻭ ﻧﺠﻒ… ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩ. ﺣﺎﻝ ﻓﺮﻕ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﺭﺍﭼﻪ ﺑﻨﺎﻣﻨﺪ، ﻳﺎ ﺍﺳﺘﺸﻬﺎﺩﻱ ﻳﺎ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺨﺶ، ﺟﻤﻠﮕﻲ ﻣﺤﺎﺭﺑﻨﺪ. ﺁﻧﭽﻪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺷﻮﺩ ﺗﻨﺎﺳﺐ ﺑﻴﻦ ﺟﺮﻡ ﻭ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ضمن رعایت اصول حاکم بر قضاوت ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺣﻜﻢ ﻋﻘﻞ ﺍﺳﺖ ﻭﻫﻢ ﺩﺭﺟﻪ ﺑﻨﺪﻱ ﻣﺠﺎﺯﺍﺗﻬﺎ ﺩﺭﺁﻳﻪ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺷﻌﺎﺭﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﺳﻮﺭﻩ ﻧﺤﻞ ﺁﻳﻪ 90 ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻣﺮﺑﻪ ﺍﺟﺮﺍﻱ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ “ﺍﻥ ﷲ ﻳﺎﻣﺮﺑﺎﻟﻌﺪﻝ”. ﭘﺲ ﺍﻗﺘﻀﺎﻱ ﺍﺳﻼﻣﻲ ﺍﻳﺠﺎﺏ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻛﻪ حتی ﺗﻨﺎﺳﺐ ﺑﻴﻦ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻭﺟﺮﻡ، دست‌آویز ﺭﻋﺎﻳﺖ نکردن اصول حاکم بر قضاوت نگردد. چرا که تناسب مجارات با جرم را نه جرم که اصول راهنمای قضاوت تعیین می‌کنند. ﺩﺭﺟﻪ ﺑﻨﺪﻱ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﺩﺭﺁﻳﻪ ﻣﺬﻛﻮﺭ حاکی از این‌است ﻛﻪ میزان شدت مجازات جرﻡ ﺷﺪﻳﺪ را نه خود جرم که قاضی بروفق اصول حاکم بر قضاوت باید تعیین کند. ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻛﻪ “ﻫﺮ ﮔﺮﺩﻱ ﮔﺮﺩﻭﻧﻴﺴﺖ” ﻭﻫﺮﻣﺤﺎﺭﺑﻲ ﻭﺍﺟﺐ ﻗﺘﻞ ﻧﻴﺴﺖ . ﺻﺪﻣﻪ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻣﺜﻞ ﺍﺗﻮﺑﻮﺳﻬﺎﻱ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﻭ ﺑﺮﻳﺪﻥ ﺩﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﭘﺎﺭﻛﻬﺎ ﻭ ﺟﻨﮕﻠﻬﺎ ﻭ آﺳﻴﺐ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﻛﻴﻮﺳﻜﻬﺎﻱ ﺗﻠﻔﻦ …ﻫﻤﻪ ﺩﺭﺣﻜﻢ ﻓﺴﺎﺩﺍﺳﺖ. اما فساد خود مصداق حکمی نیست که اگر باشد، در جهان، همه مجرم می‌شوند. به استناد قرآن، ﻓﺴﺎﺩ را جم و جنایت خواندن خود جرم است. به دلخواه نمی‌توان هر عملی را حرب خواند و مرتکبآن رامحاربخواند و برای او ﺣﻜﻢ ﻗﺘﻞ ﺻﺎﺩﺭﻧﻤﻮﺩ. ﺟﻨﮓ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻭ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻲ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺍﻱ ﺳﻼﺡ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻜﺎﺭﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﻴﻮﻩ ﻧﻴﻚ ﻭﮔﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﺳﺖ . “ﻓﺒﺸﺮﻋﺒﺎﺩﻱ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﺴﺘﻤﻌﻮﻥ ﺍﻟﻘﻮﻝ ﻭﻳﺘﺒﻌﻮﻥ ﺍﺣﺴﻨﻪ “ﻭﺩﺭ ﺳﻮﺭﻩ ﻓﺮﻗﺎﻥ ﺁﻳﻪ 63 ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ: “ﻭﻋﺒﺎﺩﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﻤﺸﻮﻥ ﻋﻠﻲﺍﻻﺭﺽ ﻫﻮﻧﺎ ﻭﺍﺫﺍﺧﺎﻁﺒﻬﻢ ﺍﻟﺠﺎﻫﻠﻮﻥ ﻗﺎﻟﻮﺳﻼﻣﺎ”.ﻋﺒﺎﺩﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪﻛﻪ ﺑﺮﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻩ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻭﻓﺮﻭﺗﻨﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺟﺎﻫﻞ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎﺧﻄﺎﺏ ﻭﻋﺘﺎﺑﻲ ﻛﻨﻨﺪﺑﺎﺳﻼﻣﺖ ﻧﻔﺲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﻨﺪ.
ﻫﻨﮕﺎﻣﻲﻛﻪﺑﺤﺚﺍﺯﻣﺤﺎﺭﺏﻣﻴﺸﻮﺩ، ﻣﻌﻤﻮﻻ ﮔﺮﻭﻫﻬﺎﻱ ﺗﺮﻭﺭﻳﺴﺖ ﻭﺧﺮﺍﺑﻜﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺫﻫﻦ می‌آید ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﺮﻭﺭ ﻭ ﺑﻤﺐﮔﺬﺍﺭﻱ ﻭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻧﺎﺍﻣﻨﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻛﺜﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻫﺰﻧﺎﻥ ﻣﺴﻠﺤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺎﺭﺕ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻭ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻣﻴﺰﻧﻨﺪ. ﻫﺮﭼﻨﺪﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﺗﻐﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﺤﺎﺭبه ﻣﻴﺸﻤﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ سنگ پران ﺣﻜﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺻﺎﺩﺭﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، ﻭﻟﻲ ﺁﻳﺎ ﺣﺎﻛﻤﺎﻥ ﺩﻳﻜﺘﺎﺗﻮﺭ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﻭ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮﻥ ﺑﻲﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﺼﺎﺩﻳﻖ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﻭﻣﻔﺴﺪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﺍﮔﺮ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻓﺴﺎﺩ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﺁﻳﺎ ﺯﻣﺎﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩﻛﺎﻣﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭأﻱ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﻣﻠﺖ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻧﻤﻲﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮ ﻛﻮﺏ ﺣﺮﻛﺖﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﻣﻲ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﺼﺎﺩﻳﻖ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﻭ ﻣﻔﺴﺪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﺍﮔﺮ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﻭ ﻣﻔﺴﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﺳﻌﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻓﺴﺎﺩ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻟﻴﻞ ﺁﻥ “ﻳﺴﻌﻮﻥ ﻓﻲ ﺍﻻﺭﺽ ﻓﺴﺎﺩﺍ” ﺍﺳﺖ، ﺑﺪﻭﻥ ﺷﻚ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻮء ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﺻﻼﺡ ﻁﻠﺒﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺧﻮﺍﻩ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ ﻁﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺣﻖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﺍﻱ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﻲﭘﺮﺳﻨﺪ ﺭﺍﻱ ﻣﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ، ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲﺭﻳﺰﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻛﻬﺮﻳﺰﻙ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ را مورد ﺿﺮﺏ ﻭ ﺷﺘﻢ قرار می‌دهند و به آنها ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، ﺟﺮﻣﺸﺎﻥ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺍﻳﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻮء ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻓﺴﺎﺩ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ . ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻁﺮﻳﻖ ﺍﻭﻟﻲ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﻭ ﻣﻔﺴﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ بر طبق اصول حاکم بر قضاوت محاکمه و مجازات شود. ﻣﺤﺎﺭﺏ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻬﺎﺟﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮ ﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻳﻚ ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﺳﻼﺡ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻲﮔﻨﺎﻩ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺳﻨﮓ ﻓﺮﺵ ﻫﺎﻱ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﺍﻧﺘﻈﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﻠﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻱ ﺍﺯ امنیت و حقوق یکایک مردم ﺑﻜﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻨﻴﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺑﻴﻮﺕ ﻣﺮﺍﺟﻊ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ. ﻣﺤﺎﺭﺏ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﻳﻮﺭﺵ ﻣﻲﺑﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲﺭﺑﺎﻳﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲﺭﺳﺎﻧﺪ . ﻣﺤﺎﺭﺏ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﻱ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ،ﻣﺮﻛﺰ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺟﻨﺎﻳﺎﺗﻲ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﻣﻐﻮﻻﻥ ﺭﺍ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﻧﻪ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﺳﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺮﺳﻴﺪﻥ ﺭﺍﻱ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺁﺭﺍءﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺣﺘﻤﺎ ﺍﮔﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﻭ ﻫﺠﻮﻡ ﻭ ﺳﻠﺐ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﺩﻥ ﺣﺮﻣﺖ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺩﺭﻫﺎ ﻭ ﺣﺮﻳﻢ ﻫﺎ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺑﺎ ﺳﻮء ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﻴﺮﺩ، ﺟﺮﻡ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﻣﻔﺴﺪ ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ ﻭ ﻣﺠﺎﺯﺍﺗﺶ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺁﻳﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺷﺨﺼﻲ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﺭﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﺮﻗﻪ ﺣﻴﺪﺭﻳﻪﺍﻱ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺻﻔﻮﻳﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺑﺴﺎﻥ ﺷﻌﺒﺎﻥ ﺑﻲﻣﺦﻫﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻭ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ ﺩﻭﻟﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻌﺎﺭ ﺣﻴﺪﺭ ﺣﻴﺪﺭ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻨﻴﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺑﻴﻮﺕ ﻣﺮﺍﺟﻊ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﻛﻪ وجودش ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، ﻣﺼﺪﺍﻕ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﻭ ﻣﻔﺴﺪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ﻧﺰﻭﻝ ﺁﻳﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺭأﻓﺖ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﺒﻲ ﻣﻜﺮﻡ ﺍﺳﻼﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻛﺎﺓ ﺷﻴﺮ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺩﻧﺪ، ﻧﻤﻚ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭﻧﻤﻜﺪﺍﻥ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻛﺎﺓ ﺷﻴﺮ ﺍﻛﺘﻔﺎء ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺭﺍﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﺘﺮﺍﻧﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺣﺎﻝ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﺁﻧﺎﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺃﻓﺖ ﻭﺭﺣﻤﺖ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻭﻣﺮﺩﻡ ﺳﻮءﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭﺑﻪ ﺁﻻﻑ ﻭﺍﻟﻮﻓﻲ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﺍﻛﺘﻔﺎ ﻧﻜﺮﺩﻩ، ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻭﺟﻨﺎﻳﺖ ﻭ ﺁﺩﻡ ﻛﺸﻲ می‌زنند، از مصادیق بارز محاربند