چند ماه است که پروژۀ جنایت کارانۀ جدیدی در کشور کلید خورده و در روزهای اخیر شدت و گسترش یافته و آن، پروژۀ حملۀ شیمیایی به مدارس دخترانه است. طی این عملیات جنایتکارانه، صدها دانش آموز، مسموم و در بیمارستان‌ها بستری شده اند. به نظر می رسد که در ادامه باید شاهد اجرای این پروژه در دانشگاه ها و خوابگاه های دانشجویی دخترانه و اماکنی از این دست نیز باشیم.این روزها این پرسش بسیار مطرح می شود که چرا حکومت واکنش بازدارندۀ مناسبی در قبال این جنایت بزرگ نداشته است؟ این در حالی ست که حکومت هرگاه اراده کرده، عوامل یک حادثه را که علیه او بوده، یا طی کوتاهترین زمان بازداشت نموده، و یا افرادی را در آن رابطه متهم، مجازات، و حتی اعدام کرده است. به راستی این جنایت مخوف، کار کیست؟
برای پاسخگویی به پرسش مطرح شده، باید احتمالات گوناگون را مورد بررسی قرار داد که من بسیار مجمل و مختصر به مهمترین آن ها می پردازم:
۱- احتمال نخست آن است که حملات سریالی علیه دختران دانش آموز با گازهای سمی در استان های گوناگون، حملات تروریستی باشد. برخی از مسئولان نیز به صورت کم رنگ و یا نامطمئن به این احتمال اشاره کرده اند. کم رنگ و نامطمئن از آن رو که آنان خود می دانند شواهد، این احتمال را تایید نمی کند، چرا که تروریست ها معمولاً پس از انجام اولین عملیات خود، مورد تعقیب قرار می گیرند و نمی توانند هر روز عملیات خود را تکرار کرده و آن را گسترش دهند و هیچ خبری از بازداشت و یا اقدامات بازدارنده در میان نباشد. مگر آنکه دولت و حکومتی وجود نداشته باش، و یا نهادهای امنیتی و نظامی فروپاشیده و ناکارامد شده باشند. من این احتمال را تأیید نمی کنم، زیرا نیروهای سرکوبگر حکومتی هنوز در خیابان ها حاضرند و هنوز با زنان و دختران بی حجاب شدیداً برخورد می شود و حتی نزدیک یکی از مدارسی که اخیراً مورد حملۀ شیمیایی قرار گرفت نیز حضور گسترده ای داشتند. نمی دانم، شاید این حضور برای مقابله با والدین معترض بوده باشد. البته باید اضافه کنم که جنس این حملات از حملات تروریستی نیز فراتر بوده و آنرا باید جنایت علیه بشریت دانست.
۲- احتمال دوم آن است که جاسوسان و عوامل امریکا و اسرائیل و … برای تخریب وجهۀ جمهوری اسلامی به این اقدامات دست زده باشند. این ادعا نیز کم رنگ تر از همیشه از سوی مسئولان مطرح شده است، زیرا پر رنگ کردن آن، بیش از هر چیز صلاحیت و کفایت خود حکومت را زیر سؤال می برد؛ حکومتی که با وجود نیروهای متعدد نظامی، انتظامی و امنیتی ادعا کند که جاسوسان و عوامل بیگانه در چنین سطح وسیعی می توانند امنیت دختران دانش آموز را تهدید کنند، باید از اصرار بر ادامۀ کار خود شرم کند.
۳– احتمال دیگر آنکه، گروه یا عده ای از جوانان مذهبی افراطی و طرفدار حکومت که احساسات شان از بی حجابی دختران جریحه دار شده، به این جنایت بزرگ دست زده اند، مشابه اسید پاشی بر چهرۀ دختران. این بدان معناست که گروه یا عده‌ای آتش به اختیارِ خودسر، بدون مزاحمت نیروهای امنیتی و انتظامی توانسته اند در سطح گسترده در یک بازۀ زمانی طولانی، مرتکب این جنایت شده و به آن ادامه دهند. من این احتمال را هرچند به طور کلی رد نمی کنم، اما آنرا با تبصره هایی، فقط بخشی از پاسخ پرسش مطرح شده می دانم، و نه تمام آن، زیرا:
– نیروهای خودسر و آتش به اختیار، همواره در جهت منافع حکومت و تحت حمایت حاکمیت، اقدام نموده اند.
– هیچ گروه یا عده ای به اندازۀ حکومت، برای مقابله با زنان، دارای انگیزه نیست. این ادعا را اقدامات جمهوری اسلامی علیه زنان طی سالیان دراز تأیید می کند.
– انگیزه های مذهبی به طور بنیادین، در جمهوری اسلامی بی معناست، زیرا بنیانگذار آن، اگرچه بر صفت اسلامی در تعیین عنوان حکومت تأکید نمود، اما در عین حال کنار نهادن احکام واجب اسلام را با هدفِ حفظ حکومت، مجاز دانست. به این ترتیب، تمسک به احکام اسلامی برای حفظ حکومت و نظام، صرفاً استفادۀ ابزاری از دین برای حفظ قدرت محسوب می شود و این تمسک، پایۀ ایمانی و اعتقادی ندارد. هنگامی که حاکمان جمهوری اسلامی چنین می اندیشند، بعید است که دست آموزان و کارگزاران آنان با ایمان و اعتقاد و دلسوزی برای دین به این اقدامات جنایتکارانه دست زده باشند. اگر افراد متعصب دین دار و مستقلی، مخالف بی حجابی دختران باشند و یا این باور دینی را که در تاریخ معاصر ایران بی سابقه است مطرح سازند که تحصیل دختران، مخالف دین است، هرگز عقیدۀ مستقل و به اصطلاح دینی خود را با ارتکاب گسترده و سازمان یافتۀ جنایت، ابراز نمی کنند.
– سازمان یافتگی و گستردگی این اقدامات و سلاح هایی که نمی تواند در اختیار افراد و گروه های متفرقه باشد، حاکی از ضعف این احتمال است.
حملۀ شیمیایی به دختران دانش آموز و به دنبال آن، تلاش برای احیای این باور منحط که تحصیل برای دختران حرام است، تهدیداتی است علیه زنان و دختران که رسوایی و انزجار عمومی و جهانی را علیه عاملان این جنایات، در پی خواهد داشت. آنان که برای محروم کردن دختران ایرانی از تحصیل، در قم به دنبال فتوا می گردند تا شاید حربۀ دین یک بار دیگر به کمک آنان آید، از واقعیات ایران غافلند. ملت ایران بیش از صد سال است که از اینگونه باورهای دینی عبور کرده و با عملکرد جمهوری اسلامی نیز از بسیاری باورهای نادرست دینی دیگر نیز عبور کرده است. هنگامی که با مجوزِ بنیانگذار جمهوری اسلامی، می توان حتی از احکامِ واجب اسلام، صرف نظر نمود، چرا از حجاب که یک واجبِ شرعیِ مسلم نیست، چشم پوشی نمی شود و با تحمیل آن بر زنان به بحران و تنش های بزرگ اجتماعی و سیاسی در کشور دامن زده می شود؟ به راستی چرا؟
۴- احتمال دیگر آن است که این اقدام جنایتکارانه و شرورانه، محصولِ یک اطاق فکر در درون برخی نهادهای حکومتی باشد، از آن دست اطاق های فکری که تاکنون محصولاتش قتل دگراندیشان و نویسندگان، شلیک به هواپیمای مسافربری، شلیک به چشمِ دختران، استخدام و بکارگیری اشرار برای ارتکابِ جنایاتی که معمولاً نیروهای شریفِ درونِ حکومت، از ارتکاب آنها سر باز می زنند و …، بوده است.
حتی احتمال قوت و صحت این احتمال نیز بسیار تلخ، ناگوار و دهشتناک است، زیرا پیامدهای بسیار سختی را برای کشور و ملت ایران به همراه خواهد داشت، چرا که حاملِ پیامی سخت برای مردم معترض، تغییرخواه، وطن دوست، آزادیخواه و آرزومندِ اعتلا و آبادی ایران است. پیامی که می گوید: ما حتی با سلاح شیمیایی با شما مردان و زنان و کودکان خواهیم جنگید تا بمانیم و بر شما حکومت کنیم. ما شما را با استفاده از هر سلاحی، ولو شیمیایی، بَرده و مطیع و فرمانبردار خویش خواهیم ساخت. من با تأسف فراوان، این احتمال را قوی تر از دیگر احتمالات و مکمل احتمالِ سوم می دانم. هرچند امیدوارم که در روزهای آینده با شواهدی محکم، بتوان آنرا رد و ابطال نمود، زیرا آرزوی من آن است که ایران، نیازمندِ تغییر، با مکانیزم های مدنی و اخلاقی، مسیر تغییر و تحول را بپیماید، اما اگر احتمال چهارم صحیح باشد، بدان معناست که راه پیش رو، راه خونباری است.
متاسفانه دلایل زیر احتمال چهارم را قوت می بخشد:
– عدم واکنش به موقع و مناسب نهادهای حکومتی برای مقابله با این جنایت.
– این فاجعه، طی جنبش زن، زندگی، آزادی اغاز شده، و تداوم یافته است. این بدان معناست که سلاح شیمیایی و تهدید به محرومیتِ دختران از تحصیل، ابزارهایی منفور برای سرکوبِ زنان می باشند.
– بنا بر سابقۀ امر، هیچ گروهی بیش از حکومت، برای مقابله با زنان و دختران، دارای انگیزه نیست.
– حملۀ شیمیایی به مدارس دخترانه، با مجموعۀ اقدامات حکومت علیه زنان و دختران، ناسازگاری ندارد، هرچند شدیدتر است.
– تحلیل های ارائه شده در جراید حکومتی، از جمله روزنامۀ ایران، نشان می دهد که حاکمیت از تداوم خیزش در فصل بهار و تابستان نگران است. شاید برای پیش گیری از تداوم خیزش، چنین اقدامات شرورانه ای، مجاز خوانده شده است.
– حملات گسترده و سازماندهی شدۀ شیمیایی، نمی تواند کار یک گروه خودسر باشد، به علاوه اینگونه گازهای سمی، نمی تواند در اختیار افراد و گروه های متفرقه باشد.
– گفته می‌شود که مشابه این جنایت، هفده سال پیش در چچن علیه زنان چچنی، توسط دولت روسیه انجام شده است. شاید همان اقدام غیرانسانی و شرورانه، در اینجا با مشاورۀ نیروهای روسی تکرار شده باشد. البته در این صورت نیز، مقصر اصلی، همان مغزهای پوکی است که آلت دست مشاوران بیگانه قرار گرفته و منویات شوم آنان را اجرا می کنند. باید افزود که در هیچ یک از سه احتمال گذشته نیز، حکومت از مسئولیت مبرا نیست، و در هر حال، مسئولیت تماماً، بر عهدۀ حکومت می باشد.
– مبهم باقی ماندِن نتیجۀ این پروندۀ بزرگ جنایی، و پنهان نمودنِ عوامل دست اندکار آن، دلیلِ مهمی بر صحتِ احتمالِ چهارم خواهد بود. من امیدوارم که با همتِ نیروهایِ وطن دوست و شریف درونِ حکومت، هرچه زودتر حقیقتِ پنهانِ حملاتِ شیمیایی به دختران ایران زمین، آشکار گردد. به گمان من، ما مادران و پدران، باید در صفِ مقدمِ مبارزه با اینگونه شرارت ها و ستم ها قرار بگیریم و اجازه ندهیم که فرزندانمان قربانی شوند. اگر احتمالِ چهارم، صحیح از کار درآید، ملتِ ایران، راهِ دشواری در پیش خواهد داشت، و ناگزیر به اتخاذ تصمیماتِ سختی خواهد شد. آنچه مسلم است، این است که ما نباید تسلیم طالبانیسم، جنایت، بی عدالتی و بردگی شویم.
حقیر آنکه به آیین بردگی سر کرد بزرگ آنکه به آزادگی همی سر داد
منبع: تارنمای زیتون