بیانیۀ دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس در اعتراض به حملات شیمیایی به دانش آموزان:
در میانۀ خیزش «زن، زندگی، آزادی» دختران دانش آموز روسری هایشان را درآوردند، به خیابان ها آمدند، مشت ها گره کردند و فریاد «نه روسری، نه توسری، آزادی و برابری» را در فضای شهر و خیابان طنین انداز کردند. این صدایی بود برخاسته از مبارزات جنبش زنان ایران از انجمن های مخفی زنان در عصر مشروطه تا امروز. صدایی بود که از زبان زنان می گفت، «تساوی حقوق زن ایرانی را خواستاریم». تعصبات ارتجاعی مردسالارانه و مذهبی همواره سد راه زنان برای دستیابی به آزادی و برابری بوده است. اینان زن را محبوس در کنج اندرونی می خواستند، زیرا می دانستند که زنان می توانند ریشۀ ظلم و استبداد را از بیخ برکنند. با بالا گرفتن صدای آزادی خواهی زنان در قیام ژینا، مستبدان و مرتجعان احساس خطر کرده اند و خود را ناتوان از خاموش کردن شعلۀ آزادی در قلب زنان دیده اند؛ آتشی که بنیاد استبداد و ارتجاع را می سوزاند و بر باد می دهد. امروز از سر ناتوانی، خباثت را به نهایت رسانده اند و به حملات تروریستی و شیمیایی به مدارس روی آورده اند و در خیال باطلشان می خواهند با حربۀ هراس دوباره «روسری و توسری» را حاکم کنند و دختران را به کنج اندرونی بفرستند.
همانی که در خیابان به گلوله می بندد و در زندان تجاوز و شکنجه و اعدام می کند، پشت این حمله های تروریستی به دانش آموزان است. راه مقابله با این تروریسمِ حکومتی، مشابۀ قبل است: همبستگیِ جمعی و اعتراض در خیابان و دانشگاه و مدرسه. اگر امروز جلوی این حملات تروریستی نایستیم، به ساحت ها و فضاهای دیگر جامعه نیز کشیده خواهد شد و هیچ کس و هیچ جا ایمن نخواهد بود و فردای ایران را از امروز نیز تیره تر خواهد کرد.
برون رفت از این وحشت جز به دست مردم ممکن نمی شود. هیچ نیروی اهریمنی ای را توان ایستادن در مقابل قدرت مردم نیست. امروز باید همه یک صدا شویم و دست هایمان را در هم گره زنیم و این دیو دروغ و جنایت را درهم شکنیم. باید همدل شویم و به دل سیاهی بتازیم و آن را عقب برانیم و خود پیش رویم. «زن، زندگی، آزادی» آرمانی برای فردا نیست، شیوه ای از زندگی در همین امروز است. باید جلوی هرگونه تعرض به جسم و جان و روان و حقوق تک تک افراد جامعه را بگیریم.
ما دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس، دانش آموزان را تنها نمی گذاریم و در حمایت از آنان صدای خود را بلند می کنیم و از دیگر دانشجویان و استادان دانشگاه ها می خواهیم که در مقابل پیش روی تروریسم حکومتی و اسلامی سکوت نکنند و فریاد آزادی خواهی و ارتجاع ستیزی و استبداد شکنی را دوباره در دانشگاه ها حاکم کنند.
***
بیانیۀ جمعی از دانشجویان دانشگاه امیرکبیر در خصوص مسمومیت های سریالی درمدارس:
به نام فرزندان ایران…
سالیان سال در سودای آزادی هم پای هم بودیم. جامعه، دانشگاه، مدرسه… آنچه از سر گذراندیم مثنوی هفت منیست که هر بابش برای تاریخی کفایت می‌کند. هر بار سرکوب را چنان به ما چشاندند که گمان بردیم مگر راهی دیگر باقی مانده و آنچه از آستین در می‌آورد سحری دیگر است که جان باقی مانده را بازستاند تا در فضای رعب و وحشتش سرافرازانه ناقوس مرگ بنوازد. آنگاه که در خیابان ها فریاد زدیم زن زندگی آزادی آن زمان که جواب‌مان شد گلوله، اشک آور ک زندان. آن زمان که نعش عزیزان مان بر دار استبداد، خون بر دلمان می کرد، حتی گمان نمی بردیم روزی برای بقایش هر چند کوتاه سلامت کودکانی را دست آویز کند که خنده هایشان فضای غم زده را از عشق و امید پر می کرد به جای نوای پرطنین زندگی فریاد برآرد: دیگر نمی توانم نفس بکشم.
نزدیک به چهار ماه است که این حملات گسترده در سراسر ایران امنیت و سلامت کودکان و خانواده هایشان را هدف گرفته و کسانی که ادعای حفظ امنیت در کشور را دارند در این مدت کوچک ترین پاسخی به مردم نداده اند. خانواده های نگران در جلوی درب مدارس فرزندان شان کتک می خورند و معلمان که تنها خواهان حفظ امنیت جان دانش آموزانشان در محیط آموزش هستند، سرکوب می شوند.
این بار هم حکومت قصد دارد با اعمال سرکوب های سنگین و بایکوت خبری، فضای خفقان را بر جامعه حکم فرما کند؛ در حالی که جان و سلامت کودکان مسئله ای نیست که خانواده ها، معلمان و سایر اقشار مختلف در برابر آن سکوت کنند و بر رنج چهل و چند ساله خود ادامه دهند.
جامعۀ دغدغه مند دانشجویان پلی تکنیک، هم دردی خود با کودکان و خانواده هایی که آسیب دیده از این حملات عامدانه هستند را اعلام می دارد و تا آخرین لحظه پای سرزمین خود ایستاده و با وجود سرکوب های گسترده و اعمال فشار مضاعف بر دانشجویان، فریاد حق خواهی، آزادی و امنیت را سرخواهد داد.
***
شکایت نمایندگان شورای صنفی دانشجویان دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی در “دیوان عدالت اداری”:
با توجه به عدم همکاری لازم از جانب برخی مسئولین دانشگاه، وظیفهٔ مهمِ پیگیری روند حذف اثر منفی نمرهٔ مردودی– که از وظایف مهم شورای صنفی بوده و با جدیت دنبال می شود-، تا بدین جا به نتیجهٔ مطلوب نرسید.
دوشنبه مورخ ۱۴۰۱/۱۲/۱۵، نمایندگان شورای صنفی دانشجویان به طرح شکایت علیه دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی در راستای ابطال بند ۳ ماده ۱۳ آیین نامه اجرایی آموزش در مقطع کارشناسی، در دیوان عدالت اداری کشور پرداختند.
بند مذکور به تأثیر دادن نمرات مردودی در معدل کل دانشجویان پس از کسب نمره قبولی اشاره می کند.
از آنجا که چنین اقداماتی، ناگزیر فرایند زمانبری دارند، اعضای شورای صنفی دانشجویان این اطمینان را به دانشجویان می دهد که تا انتهای این مسیر به پیگیری خود ادامه دهد و این مسیر پیگیری را نه تنها در قالب شخصیت حقوقی، بلکه در قالب شخصیت حقیقی خود نیز ادامه دهند.
همچنین به اطلاع دانشجویان مقاطع کارشناسی ارشد و دکتری می رساند، که مطابق آیین نامه های مربوطه، درصورتیکه دارای نمرهٔ مردودی در دروس خود [در مقطع کارشناسی ارشد بیش از دو درس] می باشند و پس از اخذ مجدد درس، موفق به کسب نمرۀ قبولی شده اند؛ می توانند نسبت به طرح شکایت و اعادهٔ حق خود اقدام کنند.
منبع: کانال شورای صنفی دانشجویان دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی
@Senfi_KNTU