یک کارشناس حوزه آب گفت: تهران باید از این دیدگاه اولویت بندی شود که پر خطر ترین کلان شهر به لحاظ تأمین آب است، به طوری که برای ۴ میلیون نفر از جمعیت این خطر را احساس می کنیم که با مشکل فراگیر کم آبی روبرو شوند.
داریوش مختاری در گفتگو با خبرنگار اقتصادی ایلنا، درباره تداوم خشکسالی و تنش آبی در کشور و احتمال رسیدن به مرحله واردات آب اظهار داشت: ما در زمینه تقاضای آبی چهار محل مصرف آب کشاورزی، صنعت، مصرف آب شهری و روستایی یا شرب و زیست محیطی را داریم که بخش های شهری و روستایی نیز شامل زیربخش های فضای سبز، خانگی، ساخت و ساز، خدمات، کارگاه های صنعتی هستند و هر کدام هم تعرفه هایی متفاوت دارند، به طور کلی بیشترین مصارف و تنش ها هم مربوط به فصل تابستان است.
چرا تنش آبی داریم؟:
وی افزود: واقعیت اینکه بخشی از این موضوع که هر سال تعداد زیادی از شهرها مسئله تأمین آب دارند، درست است بخشی هم می تواند از این زاویه باشد که شرکت ها در نظر دارند اعتبار بگیرند و برای طرح های انتقال آب توجیه داشته باشند.
تأمین آب ۴ میلیون تهرانی در خطر است
این کارشناس حوزه آب تأکید کرد: لزوما نمی توان با این پدیده ها برخورد آماری ساده داشته باشیم هر کدام از شهرها مسائل خاص خود را دارند، مثلا تهران باید از این دیدگاه اولویت بندی شود که پرخطر ترین کلان شهر به لحاظ تأمین آب است، به طوری که برای ۴ میلیون نفر از جمعیت این خطر را احساس می‌کنیم که با مشکل فراگیر کم‌آبی روبرو شوند، در سال‌های اخیر هم در آستانه همین اوضاع حرکت کرده‌ایم. درکل درست است که کلان‌شهرها تامین آب می‌شوند اما در یک مسیر پرخطر حرکت می‌کنند اما در مورد شهرهای کوچک اینگونه نیست، برای شهرهای کوچک آبرسانی از هر طریقی انجام می‌شود، هرچند این شهرها هم چالش خاص خود را دارند مثلا در طبس باتوجه به حضور انبوه کارگران فعال در معادن زغال‌سنگ؛ تقاضا برای ساخت و ساز و در نتیجه آب بالا رفته و جمعیت در این شهر در حال افزایش است، یعنی ما در یک شهر کوچک افزایش تقاضا ایجاد کرده‌ایم که برداشت از چاه‌های روستاهای اطراف باعث خشک شدن قنات‌ها شده است. بنابراین باید هرکدام از اینها را در جای خود به صورت منطقی حل و فصل کنیم معمولا در حوزه آب شهری آمارهای کلی قابل تحلیل نیست، هر نقطه‌ای مسائل خاص خود را دارد.
آب وارد کنیم؟:
وی در ادامه به موضوع واردات آب پرداخت و گفت: در واردات آب پدیده ای به عنوان انتقال آب از خط لوله به شهر مشخصی نداریم، آنهم برای کشور ما که ۸۰ تا ۱۰۰ میلیارد متر مکعب آب قابل استحصال داریم، حتی وقتی در زمینه پدیده انتقال آب که از خلیج فارس، عمان و خزر صحبت می شود، آیا جز این است که تنها یک تا ۲ میلیارد متر مکعب آب از این مسیر تأمین می شود؟ اگر این هزینه انتقال را صرف تصفیه پساب و بازچرخانی و همچنین راهکارهای کاهش مصرف آب شهری کنیم، نتیجه بهتری خواهیم گرفت. اگر روی این بخش‌ها سرمایه‌گذاری شود خیلی بیش از یک تا ۲ میلیارد متر مکعب آب پس‌انداز و یا ذخیره خواهیم کرد و نیازی نیست که سرمایه‌گذاری چند هزار میلیارد تومانی سنگین انجام شده و انتقال آب صورت گیرد.
مختاری تأکید کرد: از دیدگاه مدیریتی باید ارزان ترین و پایدارترین مسیر را پیدا کنیم، واردات آب گزینه منطقی نیست، ما رودخانه های مرزی داریم که یکی از آنها نیز هیرمند است که می توانیم سالی ۸۵۰ میلیون متر مکعب، یعنی ۴ برابر سد کرج آورد آبی داشته باشیم و اگر این حقابه محقق شود، چاه نیمه های سیستان و زابل پر می شوند و با احداث خط لوله از چاه نیمه ها، نیاز آب زاهدان هم تأمین شود، بنابراین ما باید در ظرف حقوق بین‌الملل روی آب های مرزی کار کنیم، نه اینکه اینها را معطل باقی بگذاریم و بخواهیم از یک کشور دیگر و یا از دریاها آب را انتقال دهیم.
صادرات آب بسته بندی؛ با چه توجیهی؟!:
وی خاطرنشان کرد: هرچند ما پدیده واردات و صادرات آب نداریم اما صادرات آب معدنی داریم که به لحاظ حقوقی قابل بحث است زیرا ما حق فروش مستقیم آب از چشمه‌ها را نداریم در قانون هم وجود دارد که نمی‌توان آب را بسته‌بندی و بفروش برسانیم ولی با این‌حال می‌بینیم که نزدیک ۱۰۰ کارخانه آب معدنی در کشور وجود دارد که کار صادرات انجام می‌دهند و آب را از چشمه‌های گران‌بها برداشت و صادر می‌کنند، این موضوعات نیاز به نگاهی دارد که از منظر قوانین و مسائل حقوقی و پایداری منابع آب باید دیده شود و سپس تحلیل شود.
این کارشناس حوزه آب یادآور شد: در کل ما به واردات آب به معنای واردات آب شیرین نه تنها نیاز نداریم بلکه پروژه‌های انتقال آب هم که برای تامین آب صنعتی، شهری و روستایی انجام می‌شود قابل توجیه نیست و نیازی نیست انجام شوند.