اول ماه مه ( یازده اردیبهشت) یاد آور جنبش حق طلبانه کارگران به عنوان نیروی کار پس از انقلاب صنعتی علیه سلطه نظام سرمایه بر حاصل کار و استثمار آنها است. روز جهانی کارگر بر شما مبارک باد.
با تشکیل سندیکاها و تشکلات صنفی، جنبشهای کارگری در بسیاری از کشورها نقش موثری در تحول و تغییرات بزرگ اجتماعی ایفا کردند. این تغییرات اما، زمانی میسر شدند که حرکتهای کارگری با دیگر حرکتها و جنبشها پیوند خورد و از حمایت گسترده مردمی بر خوردارگردیدند.
از این رو بود که از عوامل پیروزی جنبش اعتراضی مردم ایران در سال ۵۷ که منجر به انقلاب و پایان دادن به نظام کهنه سلطنت شد، اعتصابات سراسری کارگران صنعت نفت -به عنوان صنعت منبع درآمد دولت-، پیوستن دیگر اقشار و تشکلهای صنفی، دانش جویان و دانشگاهیان و فرهنگیان و…شد که دایره عمل رژیم را تنگ کرد و فرصت سرکوب را از سرکوبگر ستاند.
نظام ولایت مطلقه که با کودتا علیه جمهوریت پسا سلطنت در تدارک بر قراری استبداد دینی بود از جمله کوشید تا مانع از شکل گیری سندیکاهای مستقل کارگری و دیگر تشکلها بشود اما با تمام سرکوب و فشاری که اعمال کرد نتوانست موفقیت کامل به دست بیاورد.
علیرغم سرکوب شدید، تداوم مبارزه حق طلبانه کارگران در کنار دیگر مبارزان سایر اقشار جامعه از فرهنگی تا هنری تا سیاسی و مدنی و… که بسیاری از آنها در این راه، زندانی، شکنجه و تعدادی نیز به شهادت رسیده اند گواه این امر است.
هموطنان گرامی
وضعیت اقتصادی کشور در حالت بحرانی است. هر روز بر تعداد کسانی که به خیل افراد فقیر که درآمدی حتی کمتر از خط فقر اعلام شده توسط رژیم دارند افزوده می شود که خود، سر منشاء نا هنجاری های بسیاری در جامعه است و این در حالی است که ایران از نظر ثروتهای کانی و معدنی و انسانی، برای عبور از این بحران هیچ کمبودی ندارد و تنها استبداد حاکم و نظریه “حفظ نظام اوجب واجبات است” مانع اصلی است که حیات ملی را با خطر جدی مواجه کرده است.
هموطنان
امروز، مبارزات مدنی و خشونت پرهیز زنان و مردان ایران وسعت بیشتری گرفته است. عدم پرداخت به موقع دستمزدها، عدم توازن بین دستمزد و تورم روزافزون از یک سو و گرانی هایی که موجب کاهش شدید قدرت خرید و… است از سوی دیگر، علاوه بر نارضایتی کارگران و کارکنان در کارگاه ها و صنایع مشکلاتی را برای قشر وسیعی از مردم از کارمند و کاسب و… به وجود آورده است.
نظام ولایت مطلقه، که فقر و ناعدالتی را گسترانده است اینک در ضعیفترین مراحل حیات ننگین خود است و در حالت احتضار به سر می برد. احتضاری که بحران زا است و می تواند طولانی شود و خطراتی را متوجه وطن ما ایران بگرداند.
امروز تنها راه مردم ایران برای برون رفتن از این بحران حاصل از استبداد و رسیدن به حق حاکمیت خویش و استقرار نظام جمهوری که در آن آحاد مردم ایران از حقوق و رای برابر بر خوردار باشند، نظامی غیر موروثی که در آن هیچ دین و مرام، در نهاد دولت دخالتی نداشته باشد، نه اصلاح و نه تحول در چارچوب نظام ولایت فقیه، و نه بازگشت به استبداد گذشته، بلکه عبور از نظام جمهوری اسلامی است:
این عبور اما،بدون ارائه چشم اندازی شفاف از آینده امکان پذیر نیست.
به تکرار باید گفت:
این تنها مردم ایرانند که صاحب تصمیمند و باید اراده خویش به تغییر را با توسل به اعتراضات و جنبش های خشونت پرهیز،اعتصابات و همبستگی بین اقشار مختلف،سندیکاها و تشکلات صنفی، تشکلات مدنی و اجتماعی و… به نظام استبدادی تحمیل نمایند.
مراجعه به قدرتهای بیگانه و درخواست برای دخالت آنها در امور داخلی ایران از آفات خطرناک و از عوامل به نتیجه نرسیدن جنبشهای صد ساله اخیر ایرانیان بوده است. این بار اجازه ندهیم که وابستگان به بیگانه با هیاهو و جنجال و “آلترناتیو” سازی جنبش اعتراضی مردم را بار دیگر به بیراهه بکشند.
دستیابی به حقوق کارگران و زحمتشکشان و تغییر ساختار اقتصادی کشور برای طرحی انسانی و عادلانه تنها در دمکراسی و با حاکمیت همه مردم بر سرنوشت خود امکان پذیر است.
مجامع اسلامی ایرانیان
۱ ماه مه ۲۰۲۳ برابر با ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۲