«چو خدا بود پناهت،چه خطر بود ز راهت؟!
به فلک رسد کلاهت که سر همه سرانی!» :مولانا

این گفته همراه با عمل صالح انسان را به اوج می رساند
وقتی خدا هست و تو در ساحت و محضر او هستی از چه نیروی می ترسید؟! او پناهِ امن توست رفیق! او رفیق رفقاست.
فقط دلبری خدا اینجاست که می‌گوید: «فَإِنِّی قَرِیبٌ ۖ»
یعنی از شاهرگ حیات به تو نزدیکتر هستم، اصلا تو همان مگر انسان تو هستی، نیستی پس “من پشتتم!”
وقتی که تنهایی، وقتی که خسته ای، وقتی که ناامیدی، وقتی که بریدی، وقتی که نمی خواهید ادامه بدهید، وقتی هیچکس را به جز او ندارید او پشتته و یاور و نجات دهنده توست.
عشق یعنی نان ده و از دین مپرس
در مقام بخشش از آیین مپرس
عشق یعنی مشکلی آسان کنی
دردی از درمانده ای درمان کنی
می دانید،
قوی بودن تنهایی می‌آورد،
این را تازه متوجه و فهمیدیم،
یعنی همین که بخوای تلاش کنی تا قوی بشوید، باید عادت کنید به تنهایی…
گاهی وقتا پیر شدن و نازک شدن موهای سر و چروک شدن دستا و پیشانی مربوط به سن و سال نیست، مربوط به آن روزهای است که سعی کردید
قوی باشید.
کاش آنهایی که چوب سادگی خود را می‌خورند،
نون مهربانی خود را هم می خوردند.
در دنیا وقتی احساس می کنم تنها هستم سریع به یاد او می افتم که پناه بی پناهان هست و می گوید هر کس صدای این درب را در آورد راهش دهید و دین او مپرسید و امانش دهید. یا اینکه اوست که می گوید اگر صدبار توبه شکستی باز ای
اوست که می گوید اگر ببخشید کاری رحمانی کردید یا در بخشش و عفو لذتی هست که در انتقام و قصاص نیست.
بارالها تو چقدر رحیم و رحمانی ای کبیر دلها ای امان و پناه بی پناهان
توکل علی الله
سید عبدالمجید الهامی