در نخستین کنفرانس مطبوعاتی خود، در 27 خرداد 92، روحانی راه حل مشکل اتمی را شفاف سازی دانست. غافل از این که این شفاف سازی را در کشور و در رابطه دولت با مردم باید کرد. از جمله در باره «انتخابات»، باید به این پرسشها پاسخ داد:

● چرا «انتخابات» در روز رأی گیری و سپس در روز شمارش آراء در سانسور کامل، انجام گرفته است؟ چرا خبرنگاران داخلی و خارجی نتوانسته اند بر جریان اخذ رأی و شمارش آراء نظارت کنند؟ چرا اعلام نتایج جز بر وزارت کشور رژیم ممنوع بوده است؟ 

● چرا اعلان نتایج مرتب به تأخیر انداخته شده است؟ 

● تناقض غیر قابل حلی آشکارا خود را نشان می دهد: در تهران، نزدیک به واقعیت، یک سوم دارندگان حق انتخاب رأی داده اند. از چه رو، شمار رأی دهندگان در بقیه کشور دو برابر، یعنی 72 درصد است؟ 

● چرا نسبت آرای روحانی، در نتایجی که ستاد انتخابات، در طول روز، اعلان می کرد، در 50 درصد ثابت ماند؟ آیا دلیل به تأخیر انداختن اعلام نتایج آراء این نبوده است که آراء مرتب «مهندسی» می شده و چون تصمیم در باره انداختن به دور دوم و یا نیانداختن، در «بیت خامنه ای» بطول انجامیده، دیرهنگام، با درصدهائی اعلان شده است که «رئیس جمهوری» هم از آغاز ضعیف و «قابل مهار» باشد؟ آیا راست است که در «بیت» سرانجام به این نتیجه رسیده اند که انداختن به دور دوم، تحریم کنندگان را هم به دادن رأی بر می انگیزد و نامزد خامنه ای این بار، با کمتر از 10 درصد آراء شکست می خورد؟ 

     در 27 خرداد، در مجلس، حداد عادل، به روحانی هشدار داد که با 350 هزار رأی در دور اول انتخاب شده است. نکند به فکر ارتباط با اهل فتنه و منحرفین بیفتد. به سخن روشن، او رئیس جمهوری ضعیفی است و نباید از خط خارج شود.

● در 30 خرداد، خاتمی گفته است نباید مطالبات را بالا برد. غیر از این که پیش از «انتخابات»، برای توجیه شرکت در انتخابات فرمایشی، می گفتند باید فرصت را برای طرح مطالبات مردم مغتنم شمرد، برنامه کسی که رئیس جمهوری می شود، دیگر توقعات و مطالباتی که باید بالا و پائین برد، نیستند. نامزدی که برنامه های خود را برای مردم توضیح می دهد، آن را شدنی می داند. پس آنها که رأی داده اند، بنا بر ارزشی که برای رأی خود قائل شده اند و بنا بر مسئولیتی که با دادن رأی برعهده گرفته اند، حق دارند از روحانی بخواهند برنامه خود را اجرا کند. یادآور می شود که حتی خامنه ای خطاب به نامزدهای خود برگزیده اش، گفت: وعده هائی ندهید که اگر سال بعد، در همین موقع، نوار سخنان شما را برای شما پخش کردند، شرمنده بشوید و تقصیر را به گردن این و آن بیاندازید. پس نه خاتمی حق دارد به جای روحانی سخن بگوید و نه رأی دهندگان باید از حق و مسئولیت خویش بگذرند و از روحانی نخواهند برنامه خود را اجرا کند. مگر این که برنامه عمل وعده سر خرمن و هدف از ارائه آن، فریب رأی دهندگان بوده باشد.  

نشریه انقلاب اسلامی در هجرت شماره ۸۳۱ از ۹ تا۲۳ تیر ۱۳۹۲