آیا همواره انتخاب وجود دارد؟ آیا میان بد و بدتر به جای خود، میان بدتر و بدترین نیز انتخاب وجود دارد؟ نه. در مدار بسته، انتخاب وجود ندارد. زیرا این مدار، مدار جبر است. و چون مدار بسته، مدار بد و بدتر می شود، به حکم جبر قدرت، تنها یک گذرگاه وجود دارد و آن از بد به بدتر و از بدتر به بدترین است. چرا؟ زیرا مدار بسته است. پس عبور از بد به خوب ممکن نیست. و چون قدرت جبار بد و بدتر را معین می کند و بدون تعیین بد و بدتر، اولاً مدار پدید نمی آید و ثانیاً بسته نمی شود، بد و بدتر همواره همزاد و همراهند. اما چرا جبار نیاز به ایجاد مدار بسته بد و بدتر دارد؟ زیرا هم بکار مهار جامعه، از راه غافل نگاه داشتنش از وجود مدار باز خوب و خوب تر می آید و هم بکار نگاه داشتن مداوم مردم در جو ترس و سنگین کردن این جو.

     گوینده این سخن تصدیق می کند که انتخابات گزیدن به و بهتر نیست، ماندن در مدار بد و بدتر و از بیم بدتر رأی دادن به بد است. و او نمی داند که مدار هر استبدادی، مدار بسته بد و بدتر است. چرا که قدرت از روابط قوا پدید می آید و حاصل تخریب است. تخریب، خوب نمی شود. هر تخریبی، تخریب بیشتری را به دنبال می آورد. اما چه وقت مدار رابطه قوا بسته می شود؟ وقتی کسی که در این رابطه زیر سلطه هست موقعیت و وضعیتی را که در آنست، سرنوشت محتوم خود بپندارد و بر نخیزد، برای بیرون رفتن از این مدار، بر نخیزد. بدین قرار، هرگاه بتوان از رابطه قدرت بیرون رفت، مدار بسته بد و بدتر پدید نمی آید. پس می باید مردمی که گرفتار این مدار می شوند، باور کنند که

3/1. از مدار بسته بد و بدتر نمی توان بیرون آمد. و

3/2. در این مدار، همواره انتخاب وجود دارد اما میان بد و بدتر و میان بدتر و بدترین و مردم با انتخاب بد، می توانند گرفتار بدتر نشوند. 

    باوراندن این دروغ نیاز دارد به فراوان ساحران و مبلغان جوراجور که بتوانند جامعه را از آرمان، یعنی الگوی زیست قابل تحقق محروم کنند. تا جامعه، بخصوص بخش جوان آن که بدون این آرمان، نمی تواند به فعالیت خود جهت دهد، از آرمان تهی شود. ساحران می باید جوانان را به سحر «باید از آرمان گرائی دست شست و به واقعیت گرائی بسنده کرد»، بی هدف و فعل پذیر کنند. 

      باوراندن این دروغ به جامعه نیاز دارد به فراوان ساحران و مبلغان (جامعه شناس و اقتصاد دان و دین شناس و مروج «اخلاق» و حقوقدان و سیاستمدار و سیاست شناس و مفسر و تحلیل گر و محقق و پژوهشگر که اکثرا القاب خود ساخته است) برای این که بباورانند رابطه قوا رابطه ایست که واقعیت دارد و برقرار کردنی است. هر کس و هر جامعه ای در این رابطه است که می باید، موقعیت متفوق پیدا کند. اما اکثریت بزرگ چه باید بکند؟ این اکثریت در روابط قوا، هرگز موقعیت متفوق پیدا نمی کند. زیرا قدرت بدون آنکه متمرکز شود، بکار بردنی نمی شود و بدون این که بزرگ شود، برجا نمی ماند. پس این اکثریت است که می باید در مدار بسته بد و بدتر نگاه داشت. برای نگاه داشتن اکثریت در این مدار، افزون برکار های بالا، ساحران و مبلغان در خدمت قدرت، می باید:

3.3. اکثریت بزرگ را از حقوق ذاتی انسان و حقوق ملی غافل نگاه دارند. از راه اتفاق نیست که در طول مدت انتخابات فرمایشی، از این حقوق، بر زبانها و قلمهای این ساحران و مبلغان کلمه ای جاری نشد.

3/4. باید اکثریت بزرگ را از انقلاب و هر جنبشی ترساند. زیرا «همه جا آسمان همین رنگ است» و «درب همواره براین پاشنه می چرخد». از این رو است که دستگاه تبلیغاتی رﮊیم ولایت مطلقه فقیه چنان تبلیغ می کند که پنداری دموکراسی های غرب وضعیتی بسیار بدتر از وضعیت مردم ایران دارند.

3/5. رفتن به پای صندوق رأی بدون برخورداری از

 الف – حق انتخاب (= استقلال در گرفتن تصمیم و آزادی در گزینش نوع تصمیم) و

 ب – چشم پوشیدن از انتخاب واقعی یعنی باز یافتن استقلال و آزادی خویش، بنا بر این، بیرون رفتن از مدار بسته بد و بدتر است. تحریم فعال همین است.

 ج – غیر ممکن جلوه دادن ایجاد امکان در بیرون از حوزه سلطه رﮊیم ولایت مطلقه فقیه. و

 د –  بی محل کردن وجدان اخلاقی و ارزشهائی که ترجمان حقوق انسان هستند. بنابراین،

 ه – عاری کردن  انسان از کرامت و منزلت و شخصیت و این خلاء کرامت و منزلت و شخصیت را واقعیت گرائی باوراندن و و – دروغ را که زبان زور و ترجمان بیان قدرتی است که مرام رﮊیم است، عادی و همگانی کردن. 

بدین قرار، ماندن در مدار بسته بد و بدتر و فراخواندن مردم در ماندن در این مدار و بسنده کردن به «انتخاب» میان بد و بدتر، تن دادن به خالی شدن از کرامت و منزلت و شخصیت و همه دیگر حقوق و ارزشها به شرح بالا است.

نشریه انقلاب اسلامی در هجرت شماره ۸۳۱ از ۹ تا۲۳ تیر ۱۳۹۲