آرمیتا گراوند، دختر ١۶ ساله اهل کرمانشاه و ساکن تهران، صبح یکشنبه ٩ مهر ماه ۱۴۰۲ (اول اکتبر ۲۰۲۳) در متروی “شهدا”ی تهران از هوش رفته، و به بیمارستان منتقل شده است.
متأسفانه آرمیتا دچار خونریزی شدید مغزی با سطح هوشیاری سه الی چهار شده است که امیدی به زنده ماندنش نیست، چون او را با هول دادن و برخورد جمجمه با قسمت تیز میله فلزی در ایستگاه به این روز درآوردند.
همان واقعه غم انگیز و دلخراش مهسا (ژینا) امینی با همان مشخصات تکرار شده است.
مشخصات:
– جنسیت، دوباره دختری، اینبار اهل کرمانشاه،
– محل حادثه، دوباره مترو،
– علت حادثه، دوباره حجاب،
– توسط، دوباره گشت کشتار،
– جنایتکاران، دوباره مزدوران علی خامنه ای،
– فرماندۀ جنایت، دوباره حکومت اسلامی به رهبری علی خامنه ای.
دختر جوان مردم را زدند، نیمه جون کردند، و به کما فرستادند، تازه دروغ اندر دروغ هم می گویند.
از روز یکشنبه نهم مهرماه که آرمیتا گراوند در حالت بیهوشی به بیمارستان نظامی فجر تهران منتقل شد، بخش مراقبت های ویژه و همچنین اطراف این بیمارستان، تحت تدابیر شدید امنیتی و شاهد حضور پرشمار نیروهای نظامی و لباس‌شخصی است، و مأموران سرکوبگر از توقف و پرسشگری مردم و خبرنگاران جلوگیری می کنند.
اگر خبر مرگ احتمالی اش را نمی دهند، چون می خواهند مرگ او را عادی جلوه دهند و نمی خواهند مردم به یکباره شوکه شوند و دوباره جنبش بعد از مرگ مهسا امینی تکرار شود. از این رو با هراس از اوج گیری اعتراضات خیابانی، عملاً در بیمارستان فجر و اطراف آن را با انبوهی از لباس شخصی ها و دیگر نیروهای “امنیتی”، آرایش نظامی داده اند.
حکومت دارد خودش را آماده می کند برای سرکوب اعتراضات احتمالی بعد از اعلام خبر مرگ این دختر نوجوان. حکومت در حال آماده باش می باشد.
بعد از یکسال از قتل حکومتی ژینا امینی بخاطر حجاب، همان جنایت حکومتی تکرار شده است. چه غم انگیز و دردناک است، نوشتن و گفتن در بارۀ تکرار یک جنایت تکراری غم انگیز.
متأسفانه، نه ژینا امینی اولین قربانی حکومت توتالیتر و ضد بشری اسلامی بود، و نه آرمیتا گراوند، آخرین خواهد بود. خصوصیت ساختاری حکومت های توتالیتر، کشتن و ادمکشی می باشد، زیرا کشتن برای نظام های توتالیتر، یک نیاز مبرم و حیاتی محسوب می شود. آنان تا هستند، می کشند، وقتی نمی کشند که نباشند.
ادمکشی و کشتار، چرخه ای ست که باید توسط مردم ایران پایان یابد. فقط با تغییر جمهوری اسلامی و عبور از آن می باشد که می توانیم این چرخۀ جنایت و تکرار و تکرار آدمکشی را پایان دهیم.
تا چه زمانی می خواهیم شاهد از بین رفتن جوانان وطن مان، چون ستار و آرمیتا، مهسا، نیکا، حدیث، سارینا، کوثر، و حمید رضا باشیم؟
در هر جای جهان هستیم، در مقابل این جنایات و این جنایت، سکوت نکنیم.