روز سوم دسامبر مصادف با ۱۲ آذرماه روز جهانی معلولان است، روزی که نهادهای مردمی و قشر معلولان تلاش می‌کنند تا توجه نهادهای سیاست‌گذار، رسانه‌ها و مردم را به مسائل مربوط به این گروه از جامعه جلب کنند.
هدف از اعلام روز جهانی افراد دارای معلولیت ارتقاء رشد اذهان عمومی درباره مسائل مربوط به معلولیت‌های مختلف، و افزایش آگاهیهایی بوده که می بایست از مسئله پیوستن قشر معلولان در تمامی جنبه های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و زندگی شان منتج گردد. خلاصه اینکه حقوق این قشر اسیب پذیر در سرتا سر جهان رعایت و محترم بشمار آید و عملی گردد.
گرامی داشت این روز بدون گفتگو در باره حقوق افراد دارای معلولیت و راهبرد عملی آن اثر چندانی ندارد. سازمان ملل متحد در طی سالیان متمادی، قوانین چشمگیری در زمینه حقوق این افراد به تصویب رسانده است که کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت آخرین و موثرترین آنهاست. این کنوانسیون در واقع به نوعی تکرار قوانین قبلی در این زمینه است ولی دارای تفاوت های قابل توجهی در مقایسه با سایر پیمان نامه های سازمان ملل می باشد و یکی از این تفاوت‌ها، لازم الاجرا بودن آن برای دولتهاست. ولی در ایران جمهوری اسلامی علیرغم ” قانون جامع حمایت از حقوق معلولان” مصوب سال ۱۳۹۷ توسط مجلس شورای اسلامی، متاسفانه افراد دارای معلولیت از حقوق ابتدائی انسانی و شهروندی خود محروم هستند. علیرغم اینکه ایران کشوری معلول ساز می باشد، ولی حاکمیت هیچگونه اراده ای معطوف به زودن رنج و درد و دستیابی به یک زندگی ابتدایی و بهبود وضعیت این قشر و لاجرم پیشگیری از معلولیت در حد امکان و درمان پیامدهای آن در سر ندارد. حاکمیت با گفتن باید چنین و چنان بشود و هر ساله مشتی وعده و وعید دادن به افراد دارای معلولیت انها را سرکار گذاشته است.
لذا پرداختن به مسائل این قشر از جامعه و آگاه سازی درباره نیازهای هر روزه آنان در شرایطی که حکومت وظایف خود در قبال معلولان را نادیده گرفته الزامی و همگانی است.
انسان از بدو تولد دارای حقوقی ذاتی است که این حقوق حزء حقوق انسانی او محسوب می شوند. این حقوق نه دادنی و نه گرفتنی می باشند بلکه ذاتی انسانند. این حقوق وقتی غصب شدنی هستند که دارنده حقوق با نفی حقوق خود از آنان چشم پوشی نماید.
هرکس در هر کشوری که زندگی می کند بعنوان عضو و شهروند آن کشور دارای حقوق انسانی و شهروندی می باشد. افراد دارای معلولیت بعنوان بخشی از شهروندان هر کشوری باید از حقوق شان برخوردار باشند تا هم مستقلانه تصمیم بگیرند و هم مستقلانه و آزادانه زندگی کنند. معلولان در هر کجا که باشند به دلیل موانع ظاهری و اجتماعی با محدودیت هائی در زندگی مواجه میشوند. از آنجائیکه زندگی برای این افراد و خانواده هایشان ساده نیست در کشورهای بیشرفته دولت ها کمک هزینه هایی را در اختیار معلولان می گذارند تا لااقل قدری کیفیت زندگی آنان بالا برود. این کمک هزینه ها باعث میشود تا هم افراد دارای معلولیت دارای استقلال باشند و هم در جامعه آنان بخاطر کاستی های خود احساس وابستگی و سربار بودن نکنند.
به امید روزی که جامعه شهروندان صاحب حق وحقوق در کشورمان بنا شود و افراد دارای معلولیت به حقوق انسانی و شهروندی خود نائل آیند. این امر بدون تلاش مبارزه مدنی توسط جامعه مدنی و خود قشر معلولان که جزئی از همین جامعه مدنی می باشند ممکن و میسر نمی گردد.