« هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق
ثبت است درجریده ی ایام دوام او»
با اندوه وغم، حسن رضایی یکی از مبارزان پایمرد د راه ارزشهای «ملی مردمی» روز شنبه اول تیرماه 1392 در اثر بیماری آسم، در تهران درگذشت و پیکره ی او را در کرج به خاک سپردند!
حسین رضایی از دبیرانِ پیشینِ «فدراسیون و کنفدراسیون» دانشجویانِ جهانی بود، و مرتبه ای نماینده از سوی «کنفدراسیون» به ایران رفت، برای کمکهایی که جهت زلزله زدگان فرستاده شده بود، که با تماس با پاک اندیشانی چون«کاظم حسیبی»، میان مردم زلزله زده گان پخش گردید!
دیگر مرتبه، به همراه دکتر«هلد من» وکیل آلمانی کنفدراسیون، برای بازدید و پژوهش از وضع زندانیان دوره ی استبداد محمد رضا شاه، اما به هنگام بازگشت، ساواک او را دستگیر و زندانی می کند، و وکیل آلمانی تنها باز میگردد؟
دکتر هلد من، به هنگام بازگشت، پرده دری میکند از رفتار خشن زندانبانان آن رژیم و دستگیری حسین رضایی در فرودگاه به هنگام بازگشت به آلمان توسط ساواک و راهی زندان نمودن او!؟
سپس، از سوی نخست وزیر محمد رضاشاه، «عباس هویدا» کوشش می شود تا او را با دادن پست وزارت بفریبانند، اما او با دلیری و هوشمندی، تن به بَردگی نمی دهد و با پایداری از دیدگاهِ «ملی مردمی» خود دفاع میکند، و به زندان ابد، داد باخته ی آن سامانه ی بیدادگر میشود، زندانی تا روزهای خیزشهای مردمی، که منجر به قیام پیروز22 بهمن، و واژگونی استبداد وابسته به بیگانه را به همراه آورد!؟
زنده یاد و نام، در بازه ی شوم چیرگی گرفتن استبداد اسلامی، با سختی ومتانتِ یک انسان آزاده زندگی گذراند و منشِ بزرگوارانه خود را، از آسیب رسی به آن بازداشت، و چون دیگر پاک اندیشانِ آزاده به جهان دگر سفرنمود، اگرچه نام و یادش در سینه تاریخ جاودانه خواهد ماند. چنین خوش است
«سعدیا مرد نکو نام نمیرد هرگز
مرده آنست که نامش به نکویی نبرند»
دوشنبه سوم تیرماه 1392
احمد رناسی