خانمها، آقایان، دوستان گرامی، هیئت رئیسه محترم، با ارج نهادن به جنبشها و مبارزات آزادیخواهانهٔ مردم ایران در طول تاریخ پر فراز و نشیب آن؛ با احترام به تمام کسانیکه در راه پیشبرد دموکراسی، آزادی و استقلال، آزادی اندیشه و بیان، جدایی نهاد دین و هرگونه ایدئولوژی از دولت، برابری در مقابل قانون، عدالت اجتماعی، احقاق حقوق اقوام ایرانی، استقلال و تمامیت ارضی و عدم وابستگی به سیاست های خارجی جان خود را از دست داده اند و یا در زندانهای جمهوری اسلامی در اسارت به سر میبرند؛ و با فرود آوردن سر تعظیم در مقابل تمامی کسانیکه برای دستیابی به این اهداف ناب انسانی مورد آزار و شکنجه و بی حرمتی حکومتهای مستبد قرار گرفتند؛ از طرف همبستگی ملی جمهوریخواهان ایران چهارمین نشست سالانهٔ شما دوستان “اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی” را صمیمانه تبریک میگویم و برای شما در راستای دست یافتن به ارزشهای جامعه مدرن و حقوقمدار آرزوی موفقیت می کنیم.
ما انتظار داریم که این نشست تنها اجلاسی سالانه، که جزئی از ملزومات سازمانهای دموکراتیک در دنیای مدرن محسوب میشود نبوده، بلکه فرصتی مناسب برای تبادل نظر بین نیرو های جمهوریخواه، در جهت ایجاد یک همبستگی ملی، جهت متمرکز کردن تلاشها ومبارزات آنان، و نیز گسترش فرهنگ دمکراسی در جامعه، برای گذار از جمهوری اسلامی و نهادن بنیاد جمهوری درایران براساس دموکراسی و احترام به حقوق فردی و اجتماعی و رعایت کامل منشور جهانی حقوق بشر و همهٔ میثاق های الحاقی آن نیز باشد.
دوستان گرامی، هم پیمانان همبستگی ملی جمهوریخواهان ایران، مانند غالب شما، افرادی هستند که سالهاست در این راستا فعالیت میکنند؛ امروز که امر یکپارچگی جمهوریخواهان بیش از هر زمان دیگر ضرورت پیدا کرده است، ما آماده ایم براساس تدوین یک توافقنامهٔ روشن و شفاف و وظیفه مند و تعهد آور که در جهت حقوق و منافع مردم ایران و پیشرفت مملکت باشد، بر پایهٔ اصولی که در زیر بدانها اشاره خواهم کرد، دست دیگر مبارزان را بفشاریم.
در سالهای گذشته متأسفانه همبستگی ها و اتحادها برای یکپارچگی جمهوریخواهان ایران همواره ناموفق بوده است، بررسی و شناخت علل این ناموفقیتها، به ما کمک خواهد کرد تا در آینده، باهوشیاری و آگاهی بیشتری گام برداریم و اشتباهات گذشته را تکرار نکنیم. از اینرو پرداختن به این امر مهم میتواند از گام های بسیار ضروری چنین نشست هائی باشد.
صرفنظر از رشد ناکافی فرهنگ دموکراسی و تعطیل نهادهای سیاسی و اجتماعی که جامعهٔ ما دچار آن میباشد، ما باور داریم که دو اصل زیرین باید بیش از پیش مورد توجه هر تشکل فراگیر جمهوریخواهی قرار گیرد:
اول اینکه اصل عدم وابستگی، مستقیم یا غیرمستقیم، به قدرتهای خارجی و به جمهوری اسلامی را فراموش نکنیم و استقلال کامل و آزادانه و با مسئولیت خود را در تصمیم گیری ها و کنش ها و واکنش ها، به طور کامل حفظ کنیم و در مبارزه فقط به اندیشه و عمل خود و نیروی لایزال ملّت اتکا داشته باشیم. از خاطر دور نداریم که در تاریخ ایران تمام کسانیکه چشم به نیروهای خارجی داشته اند، استقلال و آزادی خود را یکجا از کف داده اند، پس نه تنها در اقدامات خود موفق نبوه اند بلکه مسبب خسارت های بزرگی نسبت به رشد اجتماعی و سیاسی ایران شده اند و اعتماد مردم را از دست داده اند.
اصل دوم که حاصل تجربیات سالهای دراز مبارزات برخی از کنشگران سیاسی ما میباشد، چشم داشتن به اصلاحات از درون رژیم است. اگر ما خواهان دگرگونی بنیادین در میهنمان و پایان بخشیدن به حاکمیت هر گونه رژیم استبدادی و دیکتاتوری میباشیم و برای پشتیبانی از جنبش مردم در راستای دستیابی به این هدف، تلاش و کوشش گسترده و هماهنگ افراد و نیروهای مترقی و متعهد را لازم میدانیم، چگونه میتوانیم تصور کنیم نظامی که اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر، آزادی عقیده، اندیشه، بیان، قلم و تصویر، آزادی دین و وجدان، آزادی های مدنی، آزادی احزاب، سندیکاها، کانونها، انجمنها، آزادی تظاهرات و اعتصابات، آزادی پوشش، عدم تبعیض جنسی و تأمین برابری حقوق زنان با مردان، عدم مداخله دولت در زندگی خصوصی و شخصی شهروندان، به رسمیت شناختن برابری حقوق همه شهروندان بدون در نظر گرفتن تفاوتهای نژادی، جنسیتی، قومی، زبانی، مذهبی و شیوه های زندگی فردی را، بطور بی محابا و هر لحظه و هر ساعت و هر روز زیر پا میگذارد، توانائی دست زدن به اصلاحات را داشته باشد. چگونه میشود تصور کرد که ولی فقیه، میتواند قدرت مطلقهٔ خود را به مردم واگذار کند و اجازه بدهد تا قانون اساسی در جهت مشارکت مردم در سرنوشت خودشان تغییر پیدا کند. این تصورات خام، بارها و بارها تجربه شده و نتیجه ای در بر نداشته است. دیدیم که حاصل تجربهٔ دولت اصلاحات نیز بی نتیجه بود، تا بدانجا که حتی خود اصلاح طلبان نیز اذعان داشتند نظام قابل اصلاح نیست.
آری ما باید بپذیریم که به راستی هرگونه اصلاحات و بازسازی ایران تنهابا عبور از جمهوری اسلامی میسر است.
دوستان گرامی، در تاریخ اجتماعی و سیاسی ایران، علیرغم شکست هائی که وجود داشته است، اما هرگاه نهضت های مردمی توانائی یافته اند بر قدرتهای استبدادی توفیق پیدا کنند، به این دلیل بوده است که توانسته اند برای احقاق حقوق خود مشترکاً، بطور همبسته و همصدا و همسو، و بر پایهٔ اصول یاد شده در فوق، عمل کنند.
خانم ها، آقایان، لازمهٔ وجود همبستگی آنست که هر یک از عناصر تشکیل دهندهٔ آن ضمن تعهد به اجرای شعارهای مشترک و تعقیب هدفهای سیاسی مشترک، در عین حال استقلال و موجودیت سیاسی و فکری و فرهنگی خود را حفظ کند. بدین معنا که همهٔ آنها یکرنگ و دارای ایدئولوژی واحد نشوند، بلکه هر همبستگی باید حتما رنگارنگی خود را آزادانه حفظ کند.
پس بیائید با اراده ای مصمم و عزمی قاطع و با اتکا به دانش و توان های عملی و متنوع خود و هم میهنانمان در این راه ضروری و آینده ساز گام برداریم و کوشش کنیم تا یکایک جریانات جمهوریخواه از پیله های خود خارج شوند و در راه ساختن آیندهٔ ایران در همسازی و همکاری کنند و تردیدها را به یقین بدل سازند و سوء نیت ها را بزدایند و نیروهای خود رادر خدمت مردم ایران و سرزمین بزرگ آن بکار گیرند.
پیروز باد مبارزات مردم
پاینده ایران
زنده باد آزادی و استقلال
برقرار باد جمهوری
همبستگی ملی جمهوریخواهان ایران
٢٨ مرداد ١٣٩٢