حزب ملت ایران: ای آفریدگار پاک، تو را پرستش میکنیم، و از تو یاری میجوئیم
هم میهنان،
در اندیشهٔ سیاسی دکتر مصدق، حاکمیت ملّی به مثابهٔ تنها راه نجات کشور از عقب نگهداشتگی، استثمار و استعمار به شمار می رود که طی قرن ها از سوی بیگانگان و حاکمیت استبدادی وابسته، به مردم تحمیل شده است. او با برپایی نهضت ملّی ایران و برافراشتن پرچم دفاع از استقلال، آزادی، عدالت اجتماعی و منافع ملّی توانست هویت ملی ایرانیان را تحکیم بخشد و در نتیجه تمام اقوام ایرانی را متحد و یکپارچه به صحنهٔ مبارزه با استعمار و استبداد فرا بخواند، او توانست احساس خود کهتری در مردم را به خودآگاهی و آگاهی پر توان ملی در راه رهایی ملی و پیشاهنگی مبارزات حق طلبانهٔ ملت های ستمدیده و در زنجیر جهان، تبدیل نماید.
از ویژگی های حاکمیت ملّی آن است که مشروع و برآمده از ارادهٔ مردمیست که بدون هیچ تردیدی از حق حاکمیت برخوردارند و نقش بایستهٔ خود را بعنوان حلقه ای از زنجیرهٔ بهم پیوستهٔ ملت در جهان ملت ها ایفا می کنند. در این گونه حاکمیت، هویت ملّی شکوفا شده، استحکام می یابد و احساس تعلق و تعهد افراد به اجتماع افزایش می یابد و فاصلهٔ بین ساختار سیاسی – حکومتی با ساختار اجتماعی- مردمی از میان می رود، از اینرو هرگز بحران مشروعیت برای چنین حکومت هایی پدید نمی آید. در حقیقت حاکمیت ملی به عنوان اساس مشروعیت سیاسی،
بنای دموکراسی را تشکیل می دهد و آزادی های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی در چارچوب آزادی های گوناگون چون آزادی انجمن های صنفی و حزب ها، آزادی سخن، آزادی حق انتخاب، آزادی اندیشه، آزادی مطبوعات، آزادی کار و تکاپوی فرهنگی، سیاسی و اقتصادی تعریف می شود، اینست که مشارکت همگانی در حکومت، بخشی از مفهوم آزادی را تشکیل می دهد.
هم میهنان، آنچه بر ملت ایران در پی عهد نامه های ننگین گلستان و ترکمانچای، جنگ هرات، قراردادهای ۱۹۰۷ و ۱۹۱۹ و کاپیتولاسیون گذشت و مردم ما را از بالا تا پایین گرفتار انحطاط و فرودستی، رنج ها و تحقیرهای بسیار نمود، نتیجهٔ حاکمیت استبداد وابسته به استعمارگران و بیگانگان آزمند و افسار گسیخته ای بود که کمر به نابودی این سرزمین بسته بودند. در برابر این وضع، مردم ایران بنا به ضرورت تاریخ در پی چاره برآمدند و با انقلاب مشروطه که هدفش استقلال ایران، آزادی و استبداد ستیزی و برپا داشتن حکومت قانون و احیای اعتماد به نفس ایرانیان بود چارهٔ همهٔ مسایل ایران را در «ایرانی گری» و تجهیز ملت به دولتی ناوابسته (ملی) و متکّی به ملت و آرمان های آزادی خواهانه و استقلال طلبانه یافتند.
بدیهی است «ایرانی گری» که همان ملّت گرایی ایرانی است، هیچگاه در پی تهاجم به دیگر کشورها و ملت ها نبوده و نیست. بلکه می خواست و می خواهد که ملت ایران و تمام ملت ها در جهان ملّت ها جایگاه ویژه، شایسته و بایستهٔ خویش را داشته باشند.
مصدق که خود پرورش یافتهٔ مکتب مشروطیت بود از اهداف انقلاب مشروطه آگاهی کامل داشت و از اینرو نهضتی را که بنیان نهاد، ادامهٔ همان انقلاب با آگاهی و توانی افزون یافته تر در رویارویی با دشمنان ایران بود. دکتر مصدق در زندگی سیاسی خود همان بزرگ رزمندهٔ ملت گرا و خستگی ناپذیری است که با آگاهی به درستی راه خود و ایمان به توانایی ملّت، از دشواری ها نهراسید و با جهانخواران و خودکامگان و مستبدان داخلی وابسته به بیگانه ستیزه کرد و جان بر کف نهاد و زندان ها را به هیچ انگاشت و بار دیگر آیین میهن پرستی را ارج ویژه نهاد و سستی را از جان های خسته بزدود و با برپایی نهضت ملی ایران چنان رزمی را با انگلیس، آمریکا و شوروی و دست نشاندگان آنان آغازید که تا دنیا به پاست و تا خورشید می درخشد، نام پرافتخارش پایندان پیروزی ملت ایران در تمامی رزمگاه های آینده خواهد بود.
سردار رشید و جاویدان یاد نهضت ملّی ایران داریوش فروهر دربارهٔ دکتر مصدق گفت:
« مصدق صدای تاریخ بود. به اعتقاد من که هنوز همچون سرباز کوچکی در سپاه مصدقم، مصدق صدای تاریخ بود. تاریخ درد، تاریخ فشار، تاریخ سوکت و مرگ . . .
مصدق صخرهٔ غول پیکری بود که تکیه بر خاک وطن داشت و زیربنای استواری بود برای هر نهضتی که پس از او پدید آید . . .»
و پروانهٔ فروهر، گُردآفرید زمان، جان باخته و شیفتهٔ ایران در بارهٔ مصدق گفت:
«مصدق نام آورترین پیکارگر استقلال و در هم ریزندهٔ بساط استعمار کهن بود.
. . . مصدق قهرمان استمرار مبارزهٔ ملی و مظهر استقلال ایران و پاسدار همه ارزش های اخلاقی در پهنهٔ کارزار سیاسی جهان گردید . . . ».
هم میهنان، پس از کودتای انگلیسی- آمریکایی و شوروی ۲۸ مرداد، دکتر مصدق را به اتهام میهن پرستی به زندان افکندند و سپس راهی تبعید به احمدآباد کردند و در آنجا با دلی پر خون از درد میهن درگذشت. عُمّال استبداد وابسته، از خاکسپاری او در جوار شهیدان سی ام تیر که وصیت و خواست او بود، جلوگیری کردند و سال ها از آمدن شیفتگان پیشوا بر مزارش در احمدآباد نیز ممانعت به عمل می آوردند. بعد از خیزش همگانی که به سقوط رژیم پیشین انجامید، مردم میهن پرست ایران در چهاردهم اسفند ۵۷ به صورت میلیونی به سوی آرامگاه رهبر خود شتافتند. اما با اندوه فراوان پس از آن که انقلاب به انحراف کشیده شد، از حضور آزادانهٔ علاقمندان و شیفتگان دکتر مصدق بر آرامگاه او بدتر از سال های پیشین جلوگیری کردند و این برخورد همچنان ادامه دارد و این خود نمونه ای دیگر از ناهنجاری های طرفداران تک صدایی به شمار می رود.
حزب ملت ایران، همراه با بهترین شادباش به مناسبت زادروز این قهرمان ملی، بر این باور است:
اصل استقلال ملی در پیوند با اصل آزادی های فردی و همگانی است و از آنجا که اصل استقلال ملی و آزادی فردی و اجتماعی زمینه ساز اصل عدالت همگانی در جامعه است، رفاه و زیست شرافتمندانهٔ مردم تنها با رعایت این اصول محقق می شود، آیا پس از ۳۵ سال به آن دست یافته ایم؟
زادروز پیشوای درگذشتهٔ ملت، مصدق بزرگ را گرامی میداریم
برقرار باد آزادی های فردی و اجتماعی
آزادی زندانیان سیاسی – عقیدتی و قومی خواست ملت ایران است
برقرار باد سامان مردم سالاری
حزب ملت ایران
تهران، ۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۳ خورشیدی