این سوال، سوال دیگری را در پی می آورد و آن اینکه اصرار شما در حفظ رژیم ضد ایرانیت و ضد اسلامیت و ضد انسانیت چیست؟ آیا جز این است که تنها در ادامه چنین رژیمی است که برای خود شانس دست پیدا کردن دوباره به شیرینی قدرت را تصور می کنید و به این علت نامزد ریاست جمهوری می شوید و قولها و وعده هایی را می دهید که خوب می دانید که هیچ یک از ابزار قانونی آن را در اختیار ندارید؟ آیا دادن این قولها و وعده ها به علم ابزار قانونی آن را در اختیار نداشتن، فریبکاری نبود؟

اخیرا آقای تاجزاده، از جمله فرمودند:

“مشروح مذاکرات مجلس خبرگان و نیز برگزاری آزاد انتخابات در دور نخست مجلس و ریاست جمهوری اول، آنهم پس از تصویب قانون اساسی، بیانگر آن است که بنای انقلاب و رهبری فقید آن و نیز مبنای تشکیل دولت و مجلس در جمهوری اسلامی انتخابات آزاد بود که متاسفانه پس از آغاز تروریسم کور و گسترده فرقه رجوی به محاق رفت.”

همانگونه که سالها قبل خاطراتم از تظاهرات 30 خرداد که از آغاز تا پایان آن شرکت داشتم و از نزدیک شاهد حوادث آن بودم را منتشر کردم و نشان دادم که تروریسمی که آقای تاجزاده و تاجزاده ها از آن سخن می گویند، آغاز گر و ادامه دهنده آن در واقع تروریستهای حزب جمهوری اسلامی و مجاهدین انقلاب اسلامی بودند که به تظاهرات غیر خشن طرفداران اولین رئیس جمهور که برای دفاع از مردمسالاری و آزادی و دیگر اهداف انقلاب بهمن، به قدرت نه گفته و در برابر خمینی ایستاده بود، حمله می کردند و می زدند و می کشتند. از جمله در عبور از بحران رفسنجانی می خوانیم:

23 خرداد: « تظاهرات پراکنده ای علیه و له آقای بنی صدر در تهران و شهرستان ها رخ می دهد. چند نفری هم تا به حال تلف شده اند (1)
بکار بردن لغت <تلف> در رابطه با کشته شدگان بما می گوید که کسانی که کشته شده اند، از طرفداران رئیس جمهور می باشند که در غیر اینصورت نه صفت <تلف شده اند> که به صفت <شهید> ملقب می شدند.
در خاطرات 31 خرداد ایشان نیز می بینیم که با اشاره به تظاهرات 30 خرداد می گوید که:
در تهران 16 نفر کشته شدند و 156 نفر مجروح… امروز صبح 15 نفر از عوامل آشوب را سریعا محاکمه و مجازات (نویسنده: اعدام) کرده اند» (2)
در اینجا نیز شاهد بکار افتادن ماشین اعدامهای فله ای هیولای استبداد سر بر آورده که در هفته ها و ماههای بعد بعضی شبها 300-40 نفر را اعدام می کرد می باشیم و می بینیم که هنوز سخنی از <تروریسم کور…فرقه رجوی..> نیست.
آقای تاجزاده می دانند که 15 نوجوان دختر و پسری که اعدام شدند حتی احراز هویت نیز نشده بودند و به همین علت بعدا عکس آنها در روزنامه های استبدادیان چاپ شد تا خانواده های آنها اعدام شدگان را احراز هویت کنند. آقای تاجزاده و دوستانشان نیاز دارند توضیح دهند که در آن روزها و هفته ها و ماهها و سالها که اعدامها و کشتارهای فله ای شروع شده بود به چه کاری مشغول بودند و نقش آنها و نظر آنها راجع به دستگیری ها، شکنجه ها و اعدامها چه بود؟
همانگونه که گفتم خاطرات خود از این روز (3) را قبلا منتشر کرده ام. ولی در اینجا باید بسیار خلاصه بگویم که آن روز، بعد از اینکه فرستادن چماقداران برای بر هم زدن تظاهرات با شکستی فاحش روبرو شد و چماقدارها بر خلاف روزهای قبل کتک سختی خوردند و موتورهایشان زیر لگد تظاهر کنندگان خرد شد و بعد از اینکه، یکی از مینی بوسها که چماقدارها را آورده بود در میدان فردوسی و روبروی دانشگاه متوقف و چماقدارها کتک خورده و فرار کردند، چند ماشین پیکان حامل پاسداران از طرف غرب میدان وارد شد و ژ-3 ها را بیرون آورده و شروع به شلیک کردن به طرف ما شدند. باور نمی کردم که کار به جایی رسیده است که پاسداران کمیته و دیگران، مانند زمان انقلاب، به طرف مردم در خیابان شلیک کنند و حتی با خودم می گفتم که نکند مجاهدین که از آنها بی اخلاقی هایی دیده بودم، بدروغ صحنه سازی کرده اند. به همین جهت، بطرف یکی از زخمی ها که مردم در حال حمل او بودند رفتم و پیراهنش را بالا زدم و وقتی سوراخ گلوله را در پهلوی راستش دیدم، مطمئن شدم که گلوله ها واقعی است.

آقای تاجزاده، در آنروز نه اسلحه ای در دست مردم دیدم و نه صدای شلیک گلوله ای را از طرف خودمان شنیدم و هیچ پاسداری ر ا ندیدم که با گلوله ای زخمی شده باشد و یا احیانا به قتل رسانده باشد و خبری هم از رسانه های کودتا در مورد به “شهادت” رسیدن پاسدارها و چماقدارها نه شنیدم و نه خواندم. نداشتن “شهید” پاسدار و مثلا “حزب اللهی” آنگونه بود که پاسداران دست به صحنه سازی زده بودند:
توضیح اینکه، در زمانی که پاسداران مشغول تیر اندازی و کشتار ما بودند، مانند بسیاری با دستانی خالی در بغل ساختمانی، روبروی پارک دانشجو خود را از شلیک گلوله ها محافظت می کردیم. بعد وقتی صدای شلیک گلوله ها برای مدتی قطع شد، به طرف بالای میدان فردوسی و به طرف خیابان طالقانی رفتم که در چاله ای در شرق خیابان و نزدیک پارک، بغل پمپ بنزین دیدم که خون یکی از کسانی را پاسداران کشته بودند آن را پر کرده بود. و….و. بعد از شاید حدود یکساعت، مطابق روش معمولم که به محل برخوردها بر می گشتم و با ریش کوتاهی و پیراهنی که داشتم و دانستن ادبیات چماقدارها خودم را از آنها جا می زدم و مشغول بررسی می شدم تا حال و هوای چماقدارها را بهتر در یابم، به میدان فردوسی بر گشتم و دیدم که دور همان چاله که حال خون آن دلمه زده بود، عده ای دختر خانم چادری و پسران جوان جمع شده و صورتها همه ماتم زده و دخترها به آرامی مشغول اشک ریختن هستند. از یکی از جوانها داستان را سوال کردم و پسری با همان حال حزن آلود و زیر لب گفت که خون یکی از برادران حزب اللهی است که منافقین به قتل رسانده اند.
آقای تاجزاده!
شما نیک می دانید که تظاهرات 30 خرداد مسلحانه نبود و به این علت پاسداران بدون ترس از مقابله مسلحانه دست به کشتار ما زدند و تا آنروز و روزهای بعد از آن، مجاهدین (هنوز به فرقه تبدیل نشده بودند. این بعد از ارتکاب به عظیم ترین خیانت که همان به خدمت صدام حسین در آمدن بود که مجاهدین به فرقه تبدیل شدند و رجوی مانند خمینی که رهبر فرقه شما بود، تبدیل شد به فرقه رجوی.) دست به اسلحه نبرده بودند و از قربانیان اصلی تروریسم حزب جمهوری و مجاهدین انقلاب اسلامی بودند. تا جایی که بنا بر گزارش اطلاعات ارتش به رئیس جمهور که بنی صدر در 9 اردیبهشت در گزارشات روزانه خود به مردم منتشر کرد، هر هفته بطور متوسط 1200 حمله به گروه های مخالف حزب جمهوری و سازمان شما انجام می شد که قربانی اصلی این حملات سازمان مجاهدین خلق بود. (4 )
آیا می توانید بگویید که در چند حمله از این حملات، سازمان شما که فلسفه وجودی اش مبارزه با سازمان مجاهدین بود، شما و دوستانتان شرکت داشتید و یا سازمان دادید و یا حمایت؟

اینکه دست بردن به اسلحه و به ترور بقال و چقال مشغول شدن، از منظر سیاسی، در تله حزب جمهوری افتادن بود و از منظر انسانی، مرتکب جنایت شدن، داستانی دیگر است و تا آنجا که بخاطر دارم، ترورهای تلافی جویانه سازمان چند روز بعد از انفجار ساختمان حزب جمهوری (که پرونده تحقیق آن را از دادگاه انقلاب گرفته و به دادگستری دادند و در بایگانی آن هنوز مشغول خاک خوردن است.) در 7 تیر صورت گرفت، ولی شما حق ندارید که با عوض کردن جای <علت> و <معلول> و در هم آمیختن تاریخها و روزها، به فریب دادن دوستداران خود ادامه دهید.
آقای تاجزاده، شما نیک می دانید که بدنه اصلی شرکت کنندگان در تظاهرات چند صد هزار نفری 30 خرداد را نه مجاهدین و فداییان اقلیت که طرفداران واقعی و نه تاکتیکی رئیس جمهور تشکیل می دادند. شما می دانید که با اینکه برنامه تظاهرات را سازمان مجاهدین و فداییان اقلیت ریختند و در آغاز تظاهرات فقط با چند ده نفر، از جلوی پارک دانشجو شروع شد و اکثریت با آنها بود و برای همین در کنار شعار مرگ بر بهشتی ودیگر رهبران حزب، اتفاقی شعاری در حمایت از رئیس جمهور می دادند، ولی با پیوستن خود جوش مردم به تظاهرات، کنترل شعارها بکلی از دست آنها خارج شد. گونه ای که زمان کوتاهی بعد از شروع، تنها شعارهایی که بشدت داده می شد شعارهایی مانند <درود بر بنی صدر/سلام بر بنی صدر>، <بنی صدر بنی صدر/تو استقامت کن ما حمایت> و همه و بدون استثناء در حمایت از بنی صدر بود.
این درزمانی بود که آقای خمینی تظاهر به بیطرفی بین رئیس جمهور و حزب را به کناری گذاشته و در پاسخ به درخواست رئیس جمهور برای انجام رفراندم گفته بود که 35 میلیون نفر بگویند آری من می گویم نه و شمشیر را علیه رئیس جمهور از غلاف بیرون کشیده بود. شما می دانید که همین از موضع بیطرفی خارج شدن بود که سنجش افکار نشان می داد که محبوبیت رئیس جمهور از آقای خمینی پیشی گرفته است و این محبوبیت در بین جوانان به 80% رسیده است (5). محبوبیت او گونه ای بود که وقتی بعد از تهدید خمینی، به زاهدان سفر کرد، یعنی شهری که در آن تنها 20% به ریاست جمهوری او رای داده بودند چنان استقبالی از او شد که اریک رولو، مدیر بخش خاورمیانه روزنامه لوموند به بنی صدر گفت که این همه پرسی است/ plebiscite است و خمینی با این چکار می تواند بکند؟ (6 ) و پاسخ چکار می تواند بکند آقای خمینی را تیمسار فلاحی، بعد از شکست کامل حزب جمهوری در بسیج برای تظاهرات 15 خرداد داده بود و به بنی صدر گفته بود که ماموران رکن دو و کسانی را که خود او مامور کرده بود گزارش کرده اند که جمعیت شرکت کننده حداکثر بین 50-60 هزار نفر بوده است و این به این معنی است که خمینی توانایی برای بسیج را از دست داده و بنا بر این برای حفظ قدرت خود دست به کشتار خواهد زد و برای جلوگیری از آن به بنی صدر پیشنهاد انجام (ضد) کودتا را داده بود تا مانع باز سازی استبداد که آیت آلله بهشتی آن را <استبداد صلحا> توصیف کرده بود بشوند که بنی صدر هم به این دلیل که با دخالت ارتش در سیاست مخالف بود و هم به علت اینکه هنوز دشمن در خاک وطن بود پیشنهاد را نپذیرفته بود.

آقای تاجزاده!
سخن از آزاد بودن انتخابات در دور اول مجلس زدید!!! خود می دانید که دروغ می گویید و خود می دانید که تقلبات انتخاباتی آنقدر گسترده بود که شورای انقلابی که حزب جمهوری در آن اکثریت را داشت مجبور شد ده گروه تحقیق را به ریاست ده قاضی تشکیل داده و گزارش شد که حدود 70% از نمایندگان با تقلب وارد مجلس شده اند و در نتیجه شورای انقلاب خود را در وضعیتی دید که انتخابات را دوباره انجام دهد و این دخالت آقای خمینی بود که مانع شد.
شما می دانید که بعد از کودتای خرداد 60 سازمان شما که یکی از شرکت کنندگان در این کودتا، که در واقع کودتا بر علیه جمهوریت و حاکمیت مردم بود، آقای رفسنجانی در نماز جمعه گفت که بعد از آنکه بنی صدر( بدون آنکه ریالی خرج تبلیغات خود کند و با سونامی مردم) به ریاست جمهوری رسید، ناراحت و مغموم نزد آقای خمینی رفته و گفته بودند که همه کارها از دست رفت و رشته ها پنبه شد و آقای خمینی در پاسخ گفته بودند که رئیس جمهور اختیارات زیادی ندارد و شما مجلس را در دست بگیرید و اینگونه فتوای تقلبات گسترده را صادر کرد. این اطلاعات را شما دارید ولی جوانان دوستدارتان ندارند. چرا دست به سانسور این اطلاعات می زنید؟
در همین راستاست که در گزارش آقای علی امیر حسینی، مشاور رئیس جمهور و رابط بنی صدر و خمینی، از جمله می بینیم:
<…انتخابات دور اول مجلس در ۲۴ اسفند ماه ۵۸، انجام پذیرفت. (7) شدت دخالت ها و دستکاری های حساب شده و از پیش طراحی شده به حدی بود که موجی از شکایات و اعتراضات همه گیر را برانگیخت. آقای داریوش فروهر در اعتراض به تقلبات و تخلفات انتخاباتی به تاریخ ۲۶ اسفند ماه، از دولت شورای انقلاب استعفا کرد، ۲۷ اسفند ماه شاهد اعتراضات وسیع شخصیت های سیاسی و احزاب مختلف بود. از ۱۷۳ حوزه از جمع ۲۴۲ حوزه ای که انتخابات در آنان انجام گرفته بود، سیل شکایات مستند و مستدل، به دفتر ریاست جمهوری و وزارت کشور، روانه گشت… دفتر ریاست جمهوری متعاقب تشکیل این هیأت، پرونده شکایت واصله از ۱۷۳ حوزه را به این هیأت ارجاع نمود، پس از این، اینجانب در تماس مرتب جهت پیگیری این شکایات با هیأت متشکله بودم. در این میان ، آقای توانا کار رسیدگی به حوزه های ارجاعی را به پایان برد و گزارشی مستند به حجم سی و اندی صفحه را تقدیم رئیس جمهور کرد. وی با ذکر شواهد و بینات فراوان، مخدوش بودن انتخابات حوزه های مورد رسیدگی را اعلام و بطور نمونه نظر به ابطال قطعی انتخابات تهران و ساوه داده بود….این گزارش عیناً به هیأت هفت نفره تسلیم گردید و مورد توجه و استفاده این هیأت قرار گرفت. این هیأت در طول کار خود موفق به رسیدگی جامع قریب به چهل حوزه انتخاباتی شد که از این تعداد، ۱۶ حوزه را تأیید و در مورد مابقی، رأی به ابطال داد؛ از جمله از حوزه هایی که در معرض ابطال قرار گرفت، حوزه تهران بود که این هیأت یافته های خود را مطابق با گزارش آقای توانا یافت.>
برنامه تقلب در انتخابات مجلس از پیش ریخته شده بود و به همین علت بود که در دو نوار معروف دکتر حسن آیت، دبیر سیاسی حزب جمهوری اسلامی، پیش بینی در اختیار گرفتن مجلس را کرده بود. مجلسی که وظیفه اصلی آن در مقابل رئیس جمهور ایستادن و کودتا بود. در غیر اینصورت چگونه می شد تصور این را کرد که سونامی مردمی با 76% بنی صدر را به مقام ریاست جمهوری برساند و بعد به نمایندگانی رای بدهند که تنها وظیفه آنها زیر آب رئیس جمهور را زدن و در نهایت انجام کودتا بر علیه او باشد؟
حسن آیت: < …..مجلس هم که باز بشود دست ما خیلی بازتر می شود… (بنی صدر) گفته اصلا این گروگانگیری ( نویسنده: دیپلماتهای سفارت آمریکا.) ضد انسانی، ضد اخلاقی و ضد قانونی است…مجلس که بیاید یک ارگان انتخابی است و به این عنوان می تواند بایستد مقابل رئیس جمهور. خواهد ایستاد. اگر بخواهد راه کج بره اینه که خودش را ساقط می کند…. مجلس که بیاد این مسئله تمام است…بنی صدر یک خطره برای این انقلاب و باید این خطر را یک جوری خنثی کرد….ما تنها نیستیم امام هم هست… > ( 8)
آقای تاجزاده، شما ممکن نیست که این اطلاعات و بسیار بیشتر از این اطلاعات (که برای به سر نبردن حوصله خوانندگان از انتشار آنها خوداری کردم.) را نداشته باشید و با این وجود، به فریب دوستداران جوان خود ادامه می دهید. بنا بر این سوالی که طرح می شود این است که چرا آقای تاجزاده که می گوید تغییر کرده است و بهای این تغییر کردن را با رفتن به زندان پرداخته است، هنوز دروغ می گوید و هنوز سعی در فریب دادن می کند؟ این چه تغییر کردنی است که پایه های آن بر دروغ و تحریف و فریب بنا شده است؟ آیا این به ما نمی گوید که علت این کوشش در فریب دادن این است که ایشان هم حفظ نظام جنایت، خیانت و فساد را <اوجب واجبات> می دانند و به پیروی از رهنمودهای مراد خود آقای خمینی، برای حفظ چنین استبداد تبهکاری بکار گیری زبان دروغ و فریب نه مباح که واجب عینی می دانند؟
این سوال، سوال دیگری را در پی می آورد و آن اینکه اصرار شما در حفظ رژیم ضد ایرانیت و ضد اسلامیت و ضد انسانیت چیست؟ آیا جز این است که تنها در ادامه چنین رژیمی است که برای خود شانس دست پیدا کردن دوباره به شیرینی قدرت را تصور می کنید و به این علت نامزد ریاست جمهوری می شوید و قولها و وعده هایی را می دهید که خوب می دانید که هیچ یک از ابزار قانونی آن را در اختیار ندارید؟ آیا دادن این قولها و وعده ها به علم ابزار قانونی آن را در اختیار نداشتن، فریبکاری نبود؟
آقای تاجزاده، چرا خود را از بند شهوت قدرت رها نمی کنید و به خود اجازه نمیدهید که قفس قدرت را شکسته و در هوای آزاد و در آزادی پرواز کنید و اینگونه زندگی در آزادی و استقلال و رها از قدرت را تجربه کنید. آنوقت خواهید دید که دیگر مجبور نیستید با طرفدارانتان ناراست باشید و اینگونه، در راستی و راست گفتن رها شده و آنگاه لذت دوستی و دوست داشتن و با دوست یگانه بودن را در یابید و لذت دوست داشتن وطن و مردم وطن را تجربه خواهید کرد

1. کتاب عبور از بحران. نویسنده رفسنجانی، دفتر نشر معارف انقلاب، چاپ پنجم، سال 1378، ص 152
2. همان ص 166 و 164
3. https://www.tribunezamaneh.com/archives/197508
4. روزنامه انقلاب اسلامی، 9 اردیبهشت. روزها بر رئیس جمهور چه می گذرد.
5. See the data from Markaz-e Sanjesh-e Afkaar, which can be found in A. H. Banisadr, My Turn to Speak (Washington: Brassey’s, 1991), p. 155. See also Eric Rouleau in Le Monde, 10 June 1980.
http://etheses.lse.ac.uk/2143/ P.51
6. اطلاع ، مرکز سنجش افکار، و سخن اریک رولو را بنی صدر، از جمله در کتاب <زمان سخن گفتن من> آورد و در مصاحبه که اینجانب در 9 ژوئن 2005 در رابطه با تز خود با ایشان انجام دادم، صخت نقل قول از خود را تایید کرد.
7. https://enghelabe-eslami.com/hadaf/19-didgagha/maghalat/725-2013-04-05-07-53-03.html
8. غائله چهاردم اسفند 1359زیر نظر سید عبد الکریم موسوی اردبیلی رئیس شورای عالی قضایی ( تهران. انتشارات نجات، چاپ دوم. 1364) ص 340-354