١٣٩٢/٠٧/١٢- علی صدارت: در عکس فوق، این ده نفر کیستند؟

 

در عکس فوق، این سه نفر کیستند؟ 

 

این ده نفر کیستند؟ پا بر روی سکویی سست و  گردن در طنابی سخت و زمخت ولی به رنگ آسمانها و دریاها،…. همه همرنگ.

 

این سه نفر کیستند؟ دو نفری که آمادۀ خالی کردن زیر پای آن ده نفر و آن یک نفری که دوربین به دست، فاجعۀ ملی کشتارهای دهۀ 60 را در تاریخ ثبت می‌کند.  

 

آن ده نفر، با هر اندیشه‌ای، به جرم دگراندیشی، با نثار جان خود، بیانگر ژرفای فاجعه، در پهنای تاریخ  و در ژرف جامعه  هستند.  پهنای آسمانها….. ژرفای دریاها….. با همان رنگی که طناب بر گردنشان دارد. همه همرنگ. در ساعاتی بعد از ضبط و شهادت این لحظه،  آن ده نفر به خاوران رفتند. خاورانی که خورشید همیشه در آن طالع می‌ماند و شهادت ابدی خورشید در پاره‌ای دیگر از خاک وطن، که در آنها باختری نیست. آن ده نفر شهیدند، شاهدند. آن ده نفر رفتند و  ماندند!

 

آن سه نفر، با یک اندیشه، عدم پذیرش اندیشه‌ای دیگر، به جرم آن اندیشه، خود را از انسان بودن، از نشئۀ احقاق حقوق بشر، از نشاط تحمل اندیشۀ دیگر، و از مهر و محبت و عشق به انسان،… یک هموطن محروم کردند. در ساعاتی قبل و یا بعد از ضبط و شهادت این لحظه، آن سه نفر به دستبوس حاکم شرعی که فتوای خشن‌ترین خشونتها را صادر کرد رفتند،… به خانۀ خود رفتند. راستی وقتی آن روز به خانه رسیدند، در دل چه می‌اندیشیدند و به مادر خود به پدر خود به همسر و فرزند خود چه گفتند؟ راستی امروز در خلوت خانۀ خود، به خود و به گذشتۀ خود چگونه می‌اندیشند و به خانوادۀ خود چه می‌گویند؟ به او گفتند که تو ماموری! معذوری!! و او پذیرفت؟! به همین سادگی؟؟؟… به همین سادگی!!!   آن فقیه کجاست؟ آیا او هم؛ مانند آن دیگری؛  از ترس اینکه نکند که خدا از جریان خبر نداشته باشد، وصیّت کرده که دست‌ خط حکم “امام” را در کفنش بگذارند که در پی عذاب این دنیا، لااقل عذاب آخرت را نبیند!؟  آیا آن فقیه و آن سه نفر بالاخره خود هم، چون سعید امامی‌ها، گرفتار خشونتی کور شده‌اند؟ و یا اینکه هنوز “زنده” هستند؟ آن فقیه و آن سه نفر، مرده و یا زنده گواهی می‌دهند که  جزمی‌گری و جزمی‌گرائی و نقض حقوق بشر، نقض حقوق هر بشری، چه فجایعی را ببار می‌آورد. آن فقیه و آن سه نفر، مرده یا زنده، ماندند و  رفتند!

                                         

 

                                         

 

احساس  یک زندانی سیاسی که چند ماهی به آزاد شدنش از زندان نمانده که کمیتۀ سه نفری مرگ از او، که روحش هم از سرنوشتش با خبر نیست، دو سه سوأل می‌کند و بر اساس آن، برای زندگی و مرگ آن شخص تصمیم می‌گیرند. یکی از آن سه نفر، امروز در مقام وزارت “دادگستری” در حکومت آقای روحانی است!

 

احساس  یک زندانی سیاسی که او را دست بسته به محل اعدام می‌برند و قبل از اعدام، به همراه نه نفر دیگر، تصویرش را به شهادت در زمان، در عکسی بایگانی می‌کنند. 

 

احساس  یک زندانی سیاسی که هم بندانش گروه گروه اعدام می‌شوند.

 

احساس خویشان و آشنایان یک زندانی سیاسی که از حال عزیزشان، عزیزمان،  ماه‌ ها در بی‌ خبری به سر می‌برند. 

 

احساس خویشان و آشنایان یک زندانی سیاسی در آن لحظه،… آن لحظه که وسایل شخصی عزیزشان، عزیزمان، با اعلام خبر اعدامشان به آنها تحویل داده می‌شود. 

 

احساس  خویشان و آشنایان یک زندانی سیاسی در آن لحظه، … آن لحظه که وسایل شخصی عزیزشان، عزیزمان، آن دختر معصوم گرامی را که اضافه بر شکنجه‌های معمول به جرم دگراندیشی، مستوجب شکنجه‌ای بیشتر می‌شود و به جرم باکره‌ گی،  به او قبل از اعدام تجاوز جنسی می‌شود، و بعد “شوهر” وی با اعلام خبر اعدامشان به آنها تحویل داده می‌شود. 

 

احساس آن کودک خردسالی که هم سلولی مادرش است و در بی‌ خبری، از مادرش جدا میشود، برای همیشه.

 

احساس  خویشان و آشنایان یک زندانی سیاسی در آن لحظه،… آن لحظه که در خاوران، تکه‌ های بدنهای پاک عزیزشان، عزیزمان را از خاک بیرون و طعمۀ سگ‌های وحشی بیابان می‌بینند. 

 

و  احساس آنها در همان لحظه، با یک پرسش، پرسشی که آیا آن سگها وحشی‌ ترند و یا “انسان‌ هائی” که از درجۀ انسانی به مادون حیوانات وحشی هبوط کرده‌اند. 

 

و به راستی چه شد که زندانیان زمان ولایت شاه، زندانبانان زمان ولایت فقیه شدند و از بد، بدتر کردند؟ بایدمان که برای این پرسش، پاسخی بیابیم، که باز هم بدتر از این بدتر را فرزندانمان شاهد نباشند. و بسیار بدتر از این را شاهد خواهیم بود اگر که در میدان تعیین سرنوشت خود حضور کافی نداشته باشیم. سرنوشت ما باید توسط خود ما و با عقل جمعی ما تعیین شود. اگر با انفعال خود این عرصه را خالی بگذاریم، انواع قدرتمداران به انتظار نشسته‌اند که هر کدام (مانند آن سگ‌های وحشی خاوران) پاره‌ای از حیات ملی ما را به تاراج ببرند و سرنوشت ما را به نفع خود رقم بزنند. 

 

کشتار دهۀ 60، از سال 1360 شروع شد و در سال 1367 به اوج خود رسید. در سال 1360 از یکی از آنها که بر موضع خود ایستادند، حسین نواب‌صفوی، این شعر به یادگار ماند:

 

دست از طلب ندارم، تا کام من برآید        یا تن رسد به جانان، یا جان ز تن برآید

بگشای تربتم را، بعد از وفات و بنگر         کز آتش درونم، دود از کفن برآید