تبر به دست رذیلان و لرزه نزد زمین است

در این زمانهء بیداد ، رسم داد ، نه این است

کجا رواست بلرزد زمین به شهر و دیاری

که خانه ها همه از خشت و فقر خانه نشین است ؟

به کودکان نگر ، ای گوی خاک و بازی آنان

ملرز ، از آن که درین لرزه ها عداوت و کین است !

منه به گوشهء دلهای زنده ، داغ ِ عزیزان

ببین که شعله ء آتش میانِ خونِ جبین است

تو خاک باروری مهد آرزوست ست وجودت

سرای زیستنی ، وز تو انتظار ، چنین است

ملرز ای وطن ، ای خاک تا به خاک نلرزد

گلی که در تو شکوفاشده ست و با تو قرین است !

ملرز تا بنلرزد بنای عشق و عطوفت
که تاب لرزه نمی آورد دلی که حزین است !
غم جهان همه در جان ماست بی که بلرزی
از آن که عصر فقیهان و دورِ دیولعین است

پاریس 11.8.2012

با تأثر همراه با همدردی برای هم میهنانم در آذربایجان سال پیش ، چند بیت نخستین سروده شده بود . اینک به تأثیر از فاجعه زلزله های اخیر در بوشهر و خاش و سراوان ابیاتی بر آن افزوده ام .