نوستالژیا ـ تارکوف

از نظر این یادداشت کودتای دیگری اتفاق افتاده است، چرا احدی واکنش نشان نمی‌دهد؟ حذف جلیلی (که دست‌چین آرا با دقت برای تحقیر نیروی احمدی‌نژاد و جلیلی صورت گرفته بود با دقت تمام) “به این شیوه” تنها برای کسانی باعث شادی است که از عظمت و شکوه درونی و اخلاقی تهی هست

احتمال تقلب در این انتخابات به همان اندازه است که در انتخابات قبل بود و احتمالا بیشتر و پیچیده تر. چرا و به چه دلیل نویسنده ها و روشنفکران اصلاح طلب، و خصوصا از آنها که انتظار بیشتری می رود – روشنفکران شریف ملی مذهبی- ابدا به این موضوع نمی پردازند؟ چرا؟ آیا سیاست چنان است که همه چیز باید در مسلخ آن به تیغ سپرده شود؟

اکنون بی تردید باید به اصالت مبارزه اصلاح طلبی که بنیادهای اخلاقی را بخشی از دستگاه فکری – مبارزاتی خودشان می دانستند، تردید جدی کرد. تقلب انتخاباتی خیلی آشکار تر از دوره قبل بود. در چندین نوبت و هر بار چند ساعت اعلام نتایج متوقف شد. و از آغاز اعلام نتایج، نسبت آرا تا به آخر ثابت ماند. ثابت ماند بر درصدی که آشکار مینمود محل مذاکره و معامله است و معامله هنوز در جریان است.

جامعه سیاسی ایران، جامعه آشفته و پراکنده ایست. اینجا جامعه ای نیست که درصد آرا در آن در پیش از انتخابات و بعد از انتخابات ثابت بماند. و مهم تر، نسبت آرا بر اساس مناطق مختلف، حتی مناطق مختلف یک شهر معین تغییر قابل مشاهده و ملاحظه ای دارد. ثابت ماندن نسبت آرای کاندیدای منتخب از ابتدای شمارش آرا بسیار قابل ملاحظه است و واضحا نشان از دستکاری در آرا دارد.

از نظر این یادداشت کودتای دیگری اتفاق افتاده است، چرا احدی واکنش نشان نمی دهد؟ حذف جلیلی( که دست چین آرا با دقت برای تحقیر نیروی احمدی نژاد و جلیلی صورت گرفته بود با دقت تمام) ‘’به این شیوه’’ تنها برای کسانی باعث شادی است که از عظمت و شکوه درونی و اخلاقی تهی هستند. چنین شیوه ی مبارزه ای بی اندازه نفع پرستانه، نامردانه، غیر اخلاقی و سخیف است. با حریف باید جوانمردانه جنگید.

از شما باید پرسید چرا تسلیم این بازی شده اید؟ چرا اینطور جنگیدید؟ دیکتاتور همه را سخیف می خواهد. او از عظمت اخلاقی و بزرگی و شکوه و جوانمردی بیزار و متنفر است. قصد او آلوده کردن نیروهای شریف سرزمین ایران است حتی به قیمت به مسلخ کشیدن نزدیک ترین کسانش( و اینجا احمدی نژاد). شما به تحقیر حریف می خندید و او به همه.

اینجا حق – حق مردم- به شیوه ی شنیع تری دزدیده شده است. اگر بار پیش به وحشی گری و زور، اینبار به شناعت و بی شرمی. آنچه این میان ناپیداست حق مردم است. آنچه به دست آورده شده، تاکید می کنم، حق نیست، باج مختصری است که دیکتاتور پیش پای کسانی انداخته است که پیش از این آنها را به بیچارگی انداخته است.

وضعیت جامعه سیاسی ایران بهت آور است.جامعه سیاسی ایران، جامعه مذبذبی است چون از نظر اخلاقی بنیادهای خودش را از دست داده است و بنابراین اصالت خود را. این جامعه به همه اشکال ممکن به بازی گرفته می شود و در صورت ضرورت از بازی کنار گذاشته می شود. این جامعه پر از عقده و آلودگی است: وقتی می برد به شدت بیرحم، نامرد و جرار است و وقتی می بازد به طرزتهوع آورو دلهره آوری حقیر.

بازنده ای این انتخابات نیروی احمدی نژاد نیست که او ازسالها پیش بازنده بود. بازنده ی این انتخابات کسانی هستند، و به گمان این یادداشت اغلب نیروهای اصلاح طلب، که چشمشان را به موضوع بسته اند. این کودتا به همان اندازه ی کودتای سال ۸۸ زشت و کثیف بود.

این یادداشت – بنا بر شناخت از جامعه سیاسی ایران – آگاه است که در صورتی که انتخابات ایران آزاد بود بر فرض اینکه این هشت نفر تنها کاندیداهای ممکن انتخابات بودند، بی تردید پیروزی با منتخب فعلی می بود با درصد آراء بسیار بالاتر،اما شما در این داستان، همچون “فاوست”می مانید: با شیطان دست داده اید که به قدرت برسید. به آنچه که می خواهید، نخواهید رسید ولی بی تردید “معنی” و “بنیاد های انسانی” را باخته اید.

مخاطب پایانی این یادداشت کسانی هستند که در بدترین طوفان ها و بلاها، حتی اگر همه دنیا را سیاهی بگیرد و بدبختی و بیچارگی همه را فرا بگیرد اصالت و عظمت درونی و بزرگی منش خود را نمی بازند , کس یا کسانی است که ممکن است به نامردی حریف ببازد اما نامردانه نمی برند.

تارکوفسکی در ” نوستالژیا” مردی را تصویر می کند که همه عمرش را به ” گذراندن یک شمع” روشن از درون یک گندآب سپری کرده است. مخاطب این نوشته کسانی هستند که همه دغدغه شان گذراندن شمع روشن وجودشان است ازاین کثافت حقیر که همه جا را فرا گرفته است و حتی اگر همه “کرگدن” شوند، اصیل و شریف و بزرگ بمانند و بجنگند حتی اگر تنهاترین روی زمین باشند.