١٣٩٢/٠۴/١١-محمود دلخواسته: خواندن مقاله آقای محمد ملکی(در زیر آمده است) من را به یاد هفته های بعد از کودتای خرداد شصت که ماشین اعدام سخت سرعت گرفته بود و روز و شب از کشته پشته می ساخت، انداخت. برای اولین و آخرین بار بعد از کودتا و به اصرار نازنین مادر به مسجد محلمان، مسجد صاحب الزمان رفته بودم و در آنجا به نماز ایستادم. نماز به آخر رسیده بود و در سجده بودم که ناگهان سخت به گریه افتادم بطوری که دیگر نمی توانستم خود را کنترل کنم. علت آن بود که می دیدم انقلابی به آن زیبایی را چه دستان پلیدی به ضد خود تبدیل کردند و اینکه می دیدم که خائنان به اهداف و اندیشه راهنمای انقلابمان بدست کسانی این خیانت را مرتکب می شوند که از جمله پاکترین ها هستند. در اطراف خودم بچه ها و دوستانی را که در زمان انقلاب دست در دست هم مبارزه می کردیم و در صداقتشان شک نداشتم را می دیدم. می دیدم که این خیانت عظما و کودتای خمینی جماران بر ضد خمینی پاریس و تبدیل انقلاب به ضد انقلاب و تحول استبداد تاجداران به عمامه داران بیشتر از طریق اخلاص و شور خالی از شعور این نازنینان ممکن شده است.حال این دوستان قدیم که می دانستم در بین خود بحثهای زیادی در رابطه با دستگیری و یا عدم دستگیری من دارند، مات مانده بودند که چرا اینگونه به گریه افتاده ام و شاید بعضی از آنها فکر می کردند که این اشکها، اشکهای توبه است، توبه از وفاداری به اهداف و اصول راهنمای انقلابمان! توبه از وفاداری به ازادی و استقلال و مردم سالاری و عدالت اجتماعی!
من و انکار شراب این چه حکایت باشد /غالبا این قدرم عقل و کفایت باشد
انشالله این پیام را هموطنی بدست آقای ملکی برساند و به ایشان بگوید که ما بر عهد خود با حق و اهداف انقلابمان سخت ایستاده ایم و کوه ها از جای بجنبند ما نخواهیم جنبید و و در زمانی که بی اخلاقی سیاسی، استفاده ابزاری از مردم و بکار گیری روشهای ماکیاولیستی روش غالب در میان اصلاح طلبان شده است، اخلاق را در هر عمل سیاسی لحاظ می کنیم چرا و از جمله به این دلیل که که بدون لحاظ کردن اصول اخلاقی در مبارزه سیاسی، حتی در صورت پیروزی فرقی با مافیای حاکم ضد انقلاب نخواهیم داشت و آنگاه روز از نو خواهد بود و روزی از نو.