حسین اسدی: پافشاری احمقانه رهبر نظام بر ادامه سیاست های نابخردانه و ضد ملی خویش زمانیکه با سیاست های پوپولیستی احمد نژاد در ٨ سال پیش در آمیخت، نتایجی ببار آورد که منجر بیکی از شدیدترین تحریم های اقتصادی شورای امنیت سازمان ملل متحد بر کشورمان گردید. شدت بخشیدن تدریجی باین تحریم ها ازطرف کشورهای صنعتی جهان، بخصوص از طرف ایالات متحده آمریکا و گسترش آن به بخش های مالی و نفت و گاز سبب این گردید، که اثرات این تحریم ها نه تنها بر زندگی روزانه  مردم اثر گذارد، بلکه دامنه آن ها گریبانگیر صنایع کشور در مجموع و بخصوص در بخش های منابع زیر زمینی (نفت و گاز) به دلیل عدم دسترسی آنها به سرمایه و تکنولژی جهانی نیز گردید، که تاکنون خسارات های غیرقابل جبرانی از این راه به مملکت تحمیل گردیده است. 

 

پیش بینی اثرات دراز مدت چنین تحریم هایی بر تمام شئون کشور که از طرف سردمداران نظام میتوانست بعنوان زنگ خطری جدی تلقی گردد، نادیده گرفته شد، و تا زمانیکه پول عاید از فروش نفت کفاف ولخرجی های آنان را در درون و برون کشور میداد، رهبر نظام مشغول به رجزخوانی و رئیس جمهورش نیز قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل متحد را “کاغذ پاره ای” بیش نمیدانست. نتیجه اینکه، عملکرد های حکومت خامنه ای – احمدی نژاد در ظرف  ٨ سال گذشته آنچه را که برای مردم ایران به ارمغان آورده است چیزی جز تورم، گرانی و بیکاری فزاینده و گسترش فقر نبوده و انزوای کشور را در سطح بین المللی نیز بدنبال داشته است. 

 

قبل از برگذاری انتخابات ریاست جمهوری اخیر در ایران، عملاً شرایطی بر مملکت حاکم گردیده بود که خطر انفجار در درون و تحمیل جنگی مخرب بر مملکت از برون روز بروز محتمل تر میگردید، بطوریکه ادامهٔ سیاست های نابخردانهٔ ٨ سال گذشته میتوانست بقای نظام اسلامی را در معرض خطر جدی قرار دهد. مشاهدهٔ چنین خطرات و اوضاع حاکم بر زندگی روزانهٔ مردم از طرف ملایان خارج از دایرهٔ قدرت که از پروسهٔ انتخابات کنار گذاشته شده بودند، آنان را بر آن داشت که توهین ها و تحقیرهای شخصی را نادیده گرفته، و اختلافات درونی  خود را کنار گذارند، و دست به سازمان دادن همکاری وسیعی با همفکران خود علیه نامزد هایی زنند، که انتخاب احتمالی آنان میتوانست هم در داخل و هم در خارج از کشور بمعنی ادامهٔ بی چون و چرای سیاست های ٨ سال گذشته تلقی شود، که پی آمد آن دیر یا زود میتوانست به نابودی حتمی نظام اسلامی منجر گردد. 

 

اصلاح طلبان حکومتی که در سالهای گذشته حجم وسیعی از حملات و اتهامات خود را متوجهٔ هاشمی رفسنجانی کرده بودند، پس از رد کاندیداتوری او از طرف شورای نگهبان از فرصت پیش آمده استفاده نموده، و یکباره از دیو دیروزی که در تمام جنایات و فسادهای نظام اسلامی شرکت میداشت، فرشته ای خدمتگزار مردم ساختند که قصدش از کاندیداتوری هم جز فداکاری و خدمت بمردم چیزی دیگری نبوده است. پس از این غسل تعمید رفسنجانی، به او ایفای نقش کاتالیزور برای شکل‌گیری واکنشی سیاسی میان مجموعهٔ منتقدین و حکومت را به او سپردند، نقشی که به لحاظ موقعیت رفسنجانی در ساختار سیاسی نظام و ارتباطش با نیروهای منتقد برایش هم مفید بود و هم زیبنده. روند این اتحاد نامقدس که با هدف نجات نظام اسلامی شکل گرفته بود، چند روز مانده برأی گیری، بدین انجامید که همهٔ ملایان ریز و درشت از خاتمی و ناطق نوری گرفته تا حسن خمینی و ده ها آخوند دیگر دور هم گرد آمدند، و ابر و باد و مه و فلک – بکار افتاد تا شخصی که از دل نظام جمهوری اسلامی برخاسته باشد، هیچگاه هم منتقد عملکرد های سران  نظام جمهوری اسلامی نبوده باشد، از اعتماد رهبری بر خوردار بوده و امتحان خود را درحرف شنوی بی چون و چرا درعمل به اثبات رسانده باشد، و درآینده هم جایگاهی را در صحنهٔ سیاسی اتخاذ کند که نقطه تلاقی نظریات همهٔ سنت گرایان رنگارنگ و اصلاح طلبان حکومتی یعنی امتزاجی از نظریات رفسنجانی، خاتمی و ناطق‌نوری اشغال نماید را بعنوان ناجی بمردم معرفی نمایند. چنین شخصی درعین حال بایستی در لفظ و کلام هم قادر میبود که این ایده را بمردم القا کند، که “کشتیبان را سیاستی دگر” آمده است. قرعهٔ این فال بنام آقای رو حانی افتاد که نه تنها مورد اعتماد رهبر و نمایندهٔ او در شورای امنیت ملی و مجمع تشخیص نظام بود، بلکه بنوشتهٔ روزنامه معتبر لوموند کاندیدای مورد علاقهٔ شخص خامنه ای هم بشمار میرفت: “بسیاری ازمفسرین امور ایران تاکید می‌کنند که روحانی‌‌ همان کاندیدای شخص رهبر جمهوری اسلامی برای ریاست جمهوری بوده است. … آیت الله خامنه‌ای به پیروزی روحانی نیاز داشت تا برای رژیم در داخل و خارج از کشور مشروعیت بخرد. … رئیس جمهوری جدید با مأموریت ویژه انتخاب شده است. رژیم اسلامی به سبکتر شدن تحریم‌های نیاز دارد که بتواند از این طریق به اقتصاد از نفس افتادهٔ خود جانی ببخشد، زیرا ادامهٔ حیات رژیم اسلامی به بهبود وضع اقتصادی و اجتماعی ایرانیان بستگی خواهد داشت”

 

قدم بعدی ملایان جمع شده بدور هاشمی رفسنجانی و در رأس آنها آقای خاتمی این بود که ابتدا آقای دکترعارف تنها کاندیدای اصلاح طلب را به انصراف از نامزدی وادار نمایند. تا آقای روحانی که در جریان مذاکرات هسته ای بدو لقب “شیخ دیپلمات ” داده بودند، بتواند در میان کاندیداهای باقیمانده به منادی اعتدال تبدیل گردیده و به عنوان فردی معتدل در قیاس با سایر نامزدها، معروف گردد. مردم به تنگ آمده از سیاستهای حکومت ٨ ساله خامنه ای – احمدی نژاد و نگران از وضع خود و آیندهٔ کشور با مشاهده و مقایسهٔ آقای روحانی با کاندید های باقیماندهٔ دیگر همچون جلیلی، و باین امید که آقای روحانی در نظر دارد که به عملکردهای ٨ سالهٔ دولت های خامنه ای – احمدی نژاد که کشور را با تورم، گرانی و بیکاری فزاینده و گسترش فقر، روبرو کرده است خاتمه دهد، رأی خود را در انتخاباتی که از همان ابتدا فاقد حداقل استاندارد های شناخته شده بین المللی و روال معمول در جوامع دموکراتیک بود، در محیطی غیر آزاد و غیر رقابتی به نفع ایشان به صندوق انداختند. و آقای روحانی برندهٔ انتخابات ریاست جمهوری در ایران اعلام گردید. 

 

مردم ایران و بخصوص آنانی که به ایشان رأی داده اند، از او که بزودی بر صندلی ریاست جمهوری تکیه خواهد زد، انتظار دارند که وی به وعده هایی که بمردم داده است عمل کند. اگرچه چنین انتظاری از هم اکنون به دلایل زیر مشکل و بعید بنظر میرسد.

 

١).  تناسب قوا در جمهوری اسلامی و نقش خامنه ای: 

 

کنار رفتن احمدی نژاد و جایگزینی آقای روحانی بجای او در تناسب قوا در جمهوری اسلامی بی تآثیر است. چه خامنه ای بعنوان رهبر نظام و ولی مطلقه فقیه بنا بر اصل یک صد و دهم  قانون اساسی جمهوری اسلامی کماکان اختیار تعیین سیاست های کلی نظام و نظارت برحسن اجرای این سیاست ها را بعهده خواهد داشت. او هر آن قادر خواهد بود با دستوری و یا حکمی مسیر سیاست های دولت را بنحوی که دلخواه اوست بکشاند. خامنه ای در فاصلهٔ ١۶ سال گذشته همواره از این حربه استفاده نموده و اکنون هم هیچ قرینه ای وجود ندارد که دال بر آمادگی وی به تقسیم قدرت و انصرافش از حقوق قانونی خود باشد. رئیس جمهورهای ایران در ١۶ سال گذشته همواره مجبور گردیده اند که بار مسٶلیت اعمالی را به دوش کشند که خطوط کلی آنرا آقای خامنه ای ترسیم نموده است، بدون اینکه که او حاضر به قبول مسئولیتی برای عواقبی باشد که از این طریق متوجهٔ کشور و منافع ملی گردیده است. حتی در شرایط کنونی هم که سیاستها و عملکردهای ٨ سال گذشته او مملکت را با خطر ورشکستگی اقتصادی و جنگ احتمالی روبرو نموده، و مردم را ایران را به خاک سیاه نشانده است، باز چنان رفتار میکند، حاضر بقبول هیچ مسٶلیتی نبوده، و انگار نه انگار که چنین بوده و هست که امکان ندارد و نداشته است که کوچکترین کاری دراین مملکت انجام گیرد و او و نزدیکانش درآن دست نداشته باشند. خامنه ای درفروردین همین امسال بیلانی از سیاست های خود تحویل مردم داد، که لفظ دیگری جز بی شرمی و فریبکاری را سزاوار نیست: ” آنچه که دشمنان ما هدف گرفته بودند، صحنه‌ها و عرصه‌های مختلف بود؛ عمدتاً عرصهٔ اقتصاد و عرصهٔ سیاست بود. در عرصهٔ اقتصاد، گفتند و تصریح کردند که میخواهند ملت ایران را به‌ وسیلهٔ تحریم فلج کنند؛ اما نتوانستند ملت ایران را فلج کنند و ما در میدانهای مختلف، به توفیق الهی و به فضل پروردگار، به پیشرفتهای زیادی دست پیدا کردیم؛ .. . در عرصهٔ سیاست، از یک جهت همت آنها این بود که ملت ایران را منزوی کنند، از جهت دیگر ملت ایران را دچار دودلی و تردید کنند؛ همت آنها را کوتاه و ضعیف کنند. درست عکس این عمل شد؛ در واقع عکس این اتفاق افتاد. در زمینهٔ انزوای ملت ایران، نه فقط نتوانستند سیاستهای بین‌المللی و منطقی ما را محدود کنند، بلکه حتّی نمونه‌هائی از قبیل اجلاس جنبش غیر متعهدها با حضور تعداد کثیری از سران و مسئولان کشورهای جهان در تهران تشکیل شد و عکس آنچه را که دشمنان ما میخواستند، رقم زد و نشان داد که جمهوری اسلامی نه فقط منزوی نیست، بلکه در دنیا با چشم تکریم و احترام به جمهوری اسلامی و به ایران اسلامی و به ملت عزیز ما نگریسته میشود.”

 

 اکنون که ملایان جمع شده بدور هاشمی رفسنجانی و همپالگان آنان سعی بر این دارند که تمام کاسه کوزه ها را سر احمدی نژاد خراب نموده، و سهم رهبر نظام را با فریبکاری و بی شرمی تمام بفراموشی می سپارند، باید بدانند که سخت در اشتباه خواهند بود، اگر چنین تصور کنند که مردم ایران فریب چنین تاکتیک های نخ نمایی را خواهند خورد. زیرا آنان شاهدند که اگر مملکت عملا در مرز ورشکستگی قرار گرفته، و حتی قادر به پرداخت قسط وام‌هایش را هم به بانک جهانی نیست، و از نظر این بانک، ایران در کنار زیمبابوه بعنوان تنها کشور– بدحساب – قرار دارد، مسئول اصلی آن شخص خامنه ای است، چه به فرمان اوست که بخش عمدهٔ اقتصاد ایران به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی واگذار گردیده، و سرمایهٔ ملی و پول مملکت به جیب حزب الهی های لبنانی و سایر گروههای تروریست واریز میشود. خامنه ای معلوم نیست تا کی میخواهد در زمینهٔ سیاسی به مزخرف گوئی ها تکراری خود ادامه دهد، مگر کسی هم هنوز در دنیا بجز مشتی جیره خوار حزب الهی وجود دارد که از سیاست های او و نظامش دفاع کند، که مرتبا اعلام میکند که ” دنیا با چشم تکریم و احترام به جمهوری اسلامی و به ایران اسلامی” مینگرد. 

 

نقشی که آقای خامنه ای همواره برای روسای جمهور در ١۶ سال گذشته قائل بوده است، چنانکه آقای خاتمی بدرستی اعلام نمودند، چیزی در حد یک “تدارکات چی” است. و کسانی که تصور می‌کنند آقای خامنه‌ای به سیاست‌های اعلام شده‌ آقای روحانی تن در خواهد داد و رأی مردم را محترم خواهد شمرد، تجربه‌ ١۶ ساله گذشته را نادیده گرفته، و با کمال خوش خیالی سر خود را در برف فرو میکنند. اگر به امید این نشسته باشند که او رفتار خود را عوض نموده و تن به رأی مردم دهد، باید بدانند که ام الفساد در جمهوری اسلامی ولی فقیه است و شخص خامنه ای در این لباس خود را بالاتر از هر رأی و قانونی قرار میدهد.

 

٢)  سیاست ” بهبود وضعیت اقتصادی و مشخصا تلاش برای کاهش تورم”  در خرابه ای که بجای مانده است: 

 

در روزهای آخر دولت احمدی نژاد و در حالیکه کمتر از دو هفته به شروع کار کابینه آقای حسن روحانی باقیمانده است، هر روز خبر جدیدی مبنی بر خرابی اوضاع  و ویرانی مملکت منتشر میگردد. پس از آنکه عیسی کلانتری، یکی از مشاوران آقای روحانی وضعیت اقتصاد و به ویژه کشاورزی مملکت را بحرانی خواند، و پیش بینی نمود که:”اگر وضعیت اصلاح نشود، ایران ۳۰ سال دیگر کشور ارواح می‌شود. … و ۲۰۰ هزار میلیارد تومان می‌خواهیم تا بدون کاهش تولید، بیلان منفی آب را تراز کنیم .”.  آقای اکبر ترکان یکی دیگر از مشاورین آقای روحانی و همکار او در مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام بیان میدارد که: «وضعیت اقتصادی کشور خرابتر از تصور قبلی ماست. … و دولت بعدی برای پرداخت یارانه‎های نقدی پولی ندارد و برای تأمین نیازهای اساسی مردم با مشکل روبرو است”.  و کارشناس اقتصادی دیگری وضعیت اقتصادی مملکت را چنین توصیف میکند: “به کار بردن لفظ ویرانه برای توصیف اقتصاد ایران، اجحاف به ویرانه است چرا که ویرانه قابل بازسازی است اما اقتصادی که دولت بعدی تحویل می‎گیرد به نظر نمی‎رسد در کوتاه مدت قابل ساختن باشد.”. به گفتهٔ آقای هادی کحال زاده هم: “ایران هم اکنون با یک ابرتورم روبرو است، رشد اقتصادی کشور منفی شده و نرخ بیکاری بیش از ۲۰ درصد است، نرخ فلاکت به بالاترین میزان خود از دههٔ ۴۰ تا به حال رسیده و هفت دهک درآمدی جامعه در زیر خط فقر یا آستانهٔ فقر قرار دارند و ۶۲ میلیون نفر از جمعیت کشور در شرایطی واقع شده‌اند که نیازمند خدمات حمایتی هستند.  از سوی دیگر با یک تحریم بین‎المللی سنگین روبرو هستیم که پس از تحریم عراق، گسترده‌ ترین تحریم به کار گرفته شده در ۱۰۰ سال اخیر است.”

 

همهٔ این گفتارها دال بر این است که کشور ایران عملاً دچار ورشکستگی کامل است، قرار گرفتن اقتصاد مملکت در چنین شرایطی نتیجهٔ بلافصل سیاست های آنانی است که مهار اقتصاد مملکت را به مشتی تفنگ به دست سپاهی سپرده، اشخاص و گروه های رانت خوار، فاسد و دزد را در محافلی چون  بیت رهبری و مشاغل نان و آبدار دیگر پناه داده، که پیامدش رواج رانت خواری و فساد و دزدی بدون هیچگونه واهمه ای بوده، و عملکردهایی که ورشکستگی واحدهای صنعتی و کشاورزی را بدنبال داشته است، ارزش پول کشور را به سقوط کشانده، و فقر و بدبختی هر روزه و بیش از پیش گریبانگیر بخش جدیدی از جامعه شده است. سیاست هایی که اقشارتهی دست جامعه قربانیان اصلی آنند. و عملکردهایی که در ظرف ٨ سال گذشته حدود ٧٠٠  میلیارد درآمد حاصل از فروش نفت را بباد داده، و با زمین گیر کردن صنایع و کشاورزی داخلی وضعیتی را بوجود آورده است که امروزه تقریباً اکثر مایحتاج مردم از طریق واردات کالا های بنجل خارجی تأمین میگردد. در چنین شرایطی بعید بنظرمیرسد که آقای روحانی یا هرکس دیگر بتواند تا زمانیکه همهٔ کانون هایی که در بوجود آمدن اوضاع کنونی دست داشته اند بجای خود باقی میمانند، بتواند بدین ویرانه ای که بصورت واقعی در کشور وجود دارد سر و سامانی دهد.

 

٣)  “تعامل در سیاست خارجی” و موانع آن:

 

در ” توافقنامه گلستان”  که در سال ٢٠٠۴ میان ایران و سفرای سه کشور اروپایی منعقد گردید، ایران متعهد گردید که ” تمامی فعالیت های غنی سازی اورانیوم و بازفرآوری به صورت داوطلبانه به صورتی که آژانس تعریف می کند، ” تعلیق نماید، و درعوض سه کشور اروپایی آلمان، فرانسه و انگلیس هم به نیابت از اتحادیه اروپا “حق ایران را برای استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای برابر با معاهدهٔ منع گسترش سلاح های هسته ای” برسمیت شناختند.  آقای روحانی که ریاست هیأت نمایندگی ایران را بعهده داشت، پس این پیروزی لقب “شیخ دیپلمات” گرفت، که بعدها و در روند تبلیغات انتخاباتی برایش به سرمایه ای تبدیل گردید، که توانست بنحو احسن از آن استفاده کند. و شاید هم از همین طریق بود که موفق گردید این امید کاذب را در مردم بوجود آورد که اوست که بار دیگر هم خواهد توانست به مناقشهٔ هسته ای خاتمه داده و شرایط رفع تحریم ها را فراهم آورد. او و مشاورینش در جریان انتخابات صلاح ندانستند که داستان را تا آخر برای مردم تعریف کنند، چه پای خامنه ای درمیان بود. 

 

بقیهٔ این داستان اما از این قرار بود که آقای خامنه ای در روز های آخر دولت آقای خاتمی آنچه را که ایشان رشته بودند، به پنبه تبدیل کرد. خامنه ای دردیداری با دانشجویان دانشگاه هاى یزد مزورانه اعلام نمود که:” من همان وقت[ روزهای آخر حکومت آقای خاتمی ]هم در جلسه مسئولان که از تلویزیون پخش شد، گفتم اگر چنانچه بخواهند به این روند مطالبه پی درپی ادامه دهند بنده خودم وارد میدان میشوم. همین کار راه هم کردم، بنده گفتم بایستی این روند عقب نشینی متوقف شود و تبدیل به روند پیشروی و نخستین قدمش هم باید در همان دولتی انجام بگیرد که این عقب نشینی در آن دولت انجام گرفته.” پی آمد اتخاذ چنین موضعی از طرف خامنه ای سبب شد، که نه تنها از فرصت پیش آمده استفاده نگردید، بلکه از آن پس، پای قدرت های بزرگ جهان همچون آمریکا، روسیه و چین، و همچنین شورای امنیت سازمان ملل متحد و بعبارتی دیگر جهان به مناقشه هسته ای ایران کشانده شد، که با در نظر گرفتن خساراتی که از این راه تاکنون به مردم ایران و مملکت وارد گردیده است، میتوان عملکرد او را در شمار یکی از بزرگترین جنایات دوران حکومتش نسبت بحال و آینده این سرزمین برشمرد. کاری که او کرد، سبب این گردید  که سرچشمه ای را که میشد با بیلی بست، بصورتی در آورد که اکنون با فیلی هم نمیتوان از آن عبور نمود. آقای نوری زاد سهم آقای خامنه ای در این جریان را بدین نحو خلاصه میکند: “اکنون[ که او] همهٔ سرنخ ها را به خودش وصل کرده است، مثلا جریان هسته ای با میلیارد میلیارد دلار پولی که از جیب این مردم رفته است به یک سرانجام بی سرانجامی منجر شده است، همهٔ اینها را ایشان طراحی کرده اند. شخص ایشان، باید به تاریخ پاسخ بدهند که به چه دلیلی وارد یک قمار هسته ای شدند و الان چیزی عایدشان نشده است.”.  ای کاش این تنها عملکرد مخربانهٔ خامنه ای در سیاست خارجی ایران بود، حکومت او و وردستش احمدی نژاد در فاصلهٔ ٨ سال گذشته علاوه براین، موانع صعب العبور دیگری را هم بوجود آورده اند، که نکات زیر “تعامل در سیاست خارجی” را به امری غیر ممکن تبدیل کرده است:

 

1- با دامن زدن به جنگ مذهبی بین شیعه و سنی در منطقه، عملاً سطح این اختلافات را به مقابلهٔ مستقیم ایران و کشورهای عربی منطقه تبدیل کرده است. عبدالرحمن الراشد تحلیلگر روزنامه الشرق‌الاوسط  چنین می نویسد که: “شکی نیست که رهبران عرب، برنامهٔ هسته‌ای ایران، و بطور کلی خود این کشور را بزرگ‌ترین خطر برای خود و منافعشان می‌دانند. برای آنها بسیار خوشحال ‌کننده است اگر آمریکا طرح هسته‌ای ایران را نابود کند. حتی اگر اسرائیل نیز دست به این اقدام بزند، بازهم رهبران عرب، بخصوص کشورهای عربی حاشیهٔ خلیج فارس، بسیار خوشحال خواهند شد. از نظر رهبران عرب، برنامهٔ هسته‌ای ایران برای اعراب تهدیدی به مراتب قویتر از اسرائیل  است “.

 

٢- “اگر حاکمیت کنونی ایران وجود نمی داشت، اسرائیل می بایست که چنین دشمنی را برای خود خلق می کرد”:  

 

در حالیکه که هر گونه مذاکره ای و موضع گیری درسطح بین المللی بایستی با اجازهٔ خامنه ای صورت گیرد، او در ٨ سال گذشته دست احمدی نژاد را در یاوه گوئی بخصوص در ارتباط با نابودی کشور اسرائیل و انکار هولوکاست باز گذاشته است، بطوریکه بنا به نوشتهٔ روزنامه هاآرتص: “اگر حاکمیت کنونی ایران وجود نمی داشت، اسرائیل می بایست که چنین دشمنی را برای خود خلق می کرد و لذا اسرائیل هم باید قدردان وجود جمهوری اسلامی ایران باشد زیرا نفرت کور و ارعاب، همیشه ابزار کارسازی در بقای حکومت ها بوده است و بویژه دولت های دست راستی اسرائیلی را یاری داده است و نواختن پرطنین نتانیاهو بر طبل لفاظی ها علیه ایران، افکار عمومی اسرائیلی را از معضلات کشور منحرف می کند؛ از مشکلات اقتصادی و گرانی های شدید گرفته تا خدمات دولتی و عمومی که در آستانهٔ اضمحلال است و تا سرمایه گذاری های کلان دولتی در آبادی نشین های یهودی و ترجیح دادن مذهبیون افراطی بر سایر اقشار کشور. درخواست های مردم اسرائیل برای بهره مند بودن از مسکن مناسب، عدالت اجتماعی، خدمات عمومی کارا و برخودار از یارانه در برابر تهدیدهای ” آخر زمانی” که لابد پس از اصابت موشک های ایران به خاک اسرائیل ایجاد خواهد شد، باید رنگ ببازد؛ دیالوگ شهروندی و مادرانه ای که از مختصات جامعه اسرائیلی است یک باره جای خود را به دیالوگ امنیتی و زورمدارانه و مردانه سپرده است”

 

٣-نا بخردی ها در سیاست بین المللی:

 

آقای جلیلی نماینده خامنه ای در مذاکرات هسته ای درک خود از اهداف سیاسی حمهوری اسلامی را بدینصورت بیان میدارد که: ” ما در صدد خشکانیدن ریشه های فاسد صهیونیسم، سرمایه داری و کمونیسم در جهان هستیم. ما تصمیم گرفتیم به لطف خداوند بزرگ، نظام هایی که بر این سه پایه استوار شده اند را نابود کنیم و نظام اسلام رسول الله را در جهان استکبار ترویج نماییم”.. اگر این قول رایج را در ارتباط با جلیلی قبول کنیم، که او سخنی جز آنچه را که خامنه ای میگوید را طوطی وار تکرار نمیکند، میتوان به دلایل شکل گیری تحریم ها به میزان کنونی و رفتار های خصمانهٔ کشور های جهان با دولت و حکومت ایران را بخوبی پی برد. هم اکنون:

 

الف – بنا به گزارش “بلومبرگ” هم اکنون در سنای آمریکا لایحه ای مطرح است که در آن :.” هر گونه لغو تحریم ها موکول به این است که وزارت خزانه داری آمریکا گواهی کند که دولت ایران تمام زندانیان سیاسی را آزاد کرده است، در حال حرکت به سمت یک انتخابات آزاد و دموکراتیک است و از حقوق بشر و آزادی های کلیه شهروندان ایران، از جمله زنان و اقلیت ها، دفاع می کند”،  بعبارت دیگر رفع تحریم ها به زمانی موکول میگردد که دیگر چیزی بنام جمهوری اسلامی در ایران وجود نداشته باشد، چه تحقق هر یک از این شرایط به معنی نفی عملی جمهوری اسلامی به شکل کنونی آنست.

 

ب-  دولت اسرائیل از طریق فشار لابی های خود، مصوبه ای را در سنای آمریکا به رأی مثبت ٩٩ تن از ١٠٠ به تصویب رساند که در صورت حملهٔ اسرائیل به ایران دولت آمریکا نیز باید به کمک آن کشور بشتابد که: ” تأکید می ورزد که اگر دولت اسرائیل ناگزیر شود در مقام دفاع مشروع از خود در مقابلهٔ با برنامهٔ تسلیحات هسته ای ایران دست به اقدام نظامی بزند، دولت ایالات متحده در کنار اسرائیل خواهد ایستاد و مطابق قوانین ایالات متحده و مسئولیت کنگره که برآمده از قانون اساسی است، اجازهٔ استفاده از قوای نظامی، و حمایت های دیپلماتیک، نظامی و اقتصادی برای دولت اسرائیل را در دفاع از سرزمین، مردم و حق وجود خود فراهم خواهد ساخت”

 

ج- سایر دولتهای جهان هم که سردمداران جمهوری اسلامی قصد دارند نظام های مستقر در کشورشان را ” به لطف خداوند بزرگ” نابود نموده، ” و نظام اسلام رسول الله ” را  جانشین آن نمایند، هر یک بنحوی بر سر خوان یغمائی که نظام اسلامی از سرمایهٔ ملی ایرانیان گشوده است، نشسته و به تاراج میبرند. چین میلیارد ها دلار پول ایران را بالا کشیده و بکسی هم جوابگو نیست. روسیه برای راه اندازی نیرو گاه بوشهر تاکنون چندین برابر قیمت اولیهٔ آنرا دریافت داشته است و اتمام آنرا بآینده ای نامعلوم محوّل نموده، و کشورهائی چون هند و پاکستان هم بهای نفت دریافتی را با فروش مواد غذایی مسموم می پردازند.

 

اکنون که بزودی آقای روحانی ریاست قوه مجریه را بدست میگیرد، بر عهدهٔ اوست که به قولهایی که در تبلیغات انتخاباتیش به مردم داده است عمل نموده و جلو یکّه تازی های آقای خامنه ای مقاومت نماید. و همچنین آنانکه به او کمک کردند که پیروز انتخاب گردد، و این امید را در مردم بوجود آوردند که او سیاستی دیگری در پیش خواهد گرفت، اگر کمترین صداقتی در گفتار خود داشته اند بایستی به او یاری رسانند تا شاید قادر گردد جلو خودسری های خامنه ای و اعوان و انصارش بایستد، چه این آخرین شانسی است که برای آنان باقیمانده است و مردم ایران بار دیگر فریب وعده و عید های ملایان را نخواهند خورد.