١٣٩٢/٠٨/٢٧- میکائل لونس دال: من چندان در بند مکان عبادت نیستم: برای بسیاری، برگزاریِ مراسم، لحظاتی برتر و استثنائی محسوب می شوند. البته این تشریفات کمکی به عبادت خاموش است، ولی من نیازی به چارچوب و محدودۀ ویژه ومشخّصی ندارم: در خیابان، در اتوبوس…همه جا می توانم عبادت  کنم… در هر زمان و لحظه ای… گاه این عبادت، خیلی ساده، فقط با حضور اسم “مسیح” بر لبانم  صورت می گیرد… “عبادت” یک رابطۀ سریع و بی واسطه با خداوند است… او در جائی که هستیم به ما می پیوندد، نیاز به دورتر دویدن نیست ! من می توانم به هنگام ایفای نقش در تئاتر عبادت کنم، زمانی که همبازیم در حال پاسخگوئی ست. گاه پیش می آید که در حین صحبت با کسی، عبادت می کنم. 

 

می توانم در کرۀ ماه ظاهر شوم… ولی همواره با “مسیح” هستم… و با او از هر چیز و هر کسی که دوست داشته باشم صحبت می کنم[ …] آرام و پیوسته عنوان نمودن یک تقاضای ساده: « خداوندا به من گناهکار رحم کن» [ …] کم کم، عبادت، هوای تازه ای به جان و روحم می رساند. نه تنها وارد قلب خداوند می شوم بلکه  تمام روزم از حضور او آبیاری می گردد و نگاهم برروی دیگران کاملاً عوض می شود[ …] عبادت من درونی ست، بدون سر و صدا …

 

زندگیِ دور و برم مانع من از عبادت نمی شود[ …] من با خداوند از هر آنچه که زندگیم را تشکیل می دهد حرف می زنم و او قادر به شنیدن همه چیز است.

 

حتّی وقتی که تلخ و تندخو هستم، می توانم به او رجوع کنم. می دانم که خداوند برای دسترسیِ به من، به آنجائی که باشم خواهد آمد، حتّی در سیاهترین نقطۀ  “هستی” …

 

 

بدون تردید، عبادت یک تبادل نیست، چون او بطور آشکار پاسخ نمی گوید  و البته این خاموشی موجب دلسردیِ  بسیاری ست: خداوند عبادت آنها را نمی پذیرد!…اگر گفتگوی متقابل با خداوند ممکن نیست، می توانم مثل یک دوست با او صحبت  کنم، همه چیز را با او در میان بگذارم . و آنوقت عبادت من اینچنین خواهد شد: « که همه چیز همانگونه باشد که خواست و ارادۀ توست»

 

 

برگزیده از کتاب: ” مسیح، باورش دارم”، از  میکائل لونس دال( Michael Lonsdal)، نویسنده و بازیگر تئاتر و سینما و برندۀ جایزۀ سزار برای ایفای نقش برادر لوک تیبیرین در فیلم زیبای  ” انسانها و خدایان” به کارگردانی اگزاویه بوووآ.

مترجم: فروغ طاعتی

 منبع: صفحه فیس بوک فروغ طاعتی