اول ماه مه، روز جهانی کارگران و زحمتکشان در راه است و بار دیگر  این روز خجسته فرا خواهد رسید، تا ناظر بر برگذاری جشن های بزرگی باشیم که کارگران و زحمتکشان یکسال تمام در انتظار آن به سر  برده اند. اول ماه مه فرا خواهد رسید و زحمتکشان تمام قد و با اقتدار نظم کنونی یعنی نظم سرمایه داری افسار گسیخته و غارتگر جهانی را به چالش خواهند کشید و بار دیگر، حقانیت راه و اندیشه دوران ساز خود را اثبات و برای تحقق آن پای خواهند فشرد.
واقعیتهای جهان امروز و مناسبات حاکم برآنِ تردیدی باقی نمی‏گذارد که برای اثبات ماهیت غارتگرانه واستثمارگرانه و سودوزانه ی این مناسبات، نیازی نیست در جستجوی درک و فهم تئوریک آن(1) برآییم؛ زیرا واقعیت وجودی و ملموس این نظام و سلطه ی شوم آن بر جهان، به ویژه تأثیر مخرب و ویرانگرش در زندگی زحمتکشان، در سراسر جهان انکارناپذیر است.
از این رو، بسیاری از کشورها، به ویژه کشورهایی که شوک درمانی نئولیبرالسیم را با تمام وجود لمس کرده‏اند و عواقب ناگوارآن را در تعدیل ساختار اقتصادی و الحاق این کشورها به نظام جهانی سرمایه‏داری دریافته اند، درکنار جشنهای بزرگ کارگری، تحرکات اعتراضی جنبش طبقه ی کارگر را شاهد خواهند بود. بسیاری ازکشورهای اروپایی مانند یونان، اسپانیا، ایتالیا و حتی فرانسه و … اکنون در بحرانی به سرمی برند که کشورهایی ثروتمند سرمایه‏داری با تزریق سرمایه ی مالی، از طریق صندوق بین المللی پول و بانک جهانی، در صدد رفع  بحران برآمده‏اند؛ اما به گونه‏ای که تجربه ی تاریخی تزریق سرمایه‏ ی مالی که خود از مولفه های تز سوخته ی نئوالیبرالیسم است، شرایط سخت و اسفباری را به بار آورده، و بحران اقتصادی را به بحران ساختاری ارتقاء داده است. تعدیل نیروی انسانی، آزاد سازی قیمتها، سیطره ی بازار در اقتصاد و سلطه ی سرمایه ی مالی برآموزش، بهداست و درمان، و محدودیت دخالت دولت در امور اقتصادی، بیشترین تأثیر مشقت بار را همراه با ریاضت اقتصادی زندگی کارگران و زحمتکشان به جا گذاشته است. اعتراض گسترده ی کارگران و زحمتکشان و طبقه ی متوسط در بسیاری ازکشورهای اروپایی و دیگر کشورهای جهان، در مقابله با تهاجم سیاست‏های نئولیبرالی، از یک سو ماهیت ضد انسانی این نظام‏ را آشکار ساخته و تغییر سیاستهای نئولیبرالی، با سمت و سوی تامین منافع ملی براساس پیروی از سیاستهای ملی را به ضرورتی اساسی در بهسازی ساختار اقتصادی و سیاسی مطرح کرده و از سوی دیگر بحران و ناکار آمدی دولتی، سیاسی و اجرایی را به روشنی نمایان کرده است؛ به گونه ای که دولتمردان نمی توانند راه ‏های برونرفت از این شرایط دشواررا بیابند. در چنین شرایطی اول ماه مه نمایش عظیم قدرت و صفوفیکپارچه ی کارگران و زحمتکشان در خواهد آمد و نوک پیکان مبارزه متوجه مجریان و طراحان نظامی خواهد بود که دهه های پیاپی انباشت سرمایه، از طریق جذب سود سرمایه‏های نهاده مهمترین هدفشان، و مسائلی مانند جنگ،  بیکاری‏، شکاف طبقاتی، فقر و ریاضت اقتصادی محصول گریزناپذیر آن بوده است.
(1) درباره ی نئولیبرلیسم و مبانی تئوریک آن طی دو دهه کتابها و مقاله های متعددی چاپ و منتشر شده، و ماهیت آن را به لحاظ تئوریک و عملی  آشکار ساخته است.
………………………………………
اول ماه مه در ایران:
11 اردیبهشت مصادف با اول ماه مه در تاریخ مبارزاتی کارگران و زحمتکشان کشور ما به صورت سنتی دیر پای در آمده، و در این روز جشنهای کارگری با مبارزات صنفی- سندیکایی در آمیخته است. مبارزه ی کارگران به دلیل حماسه ی سترگ اول ماه مه نمود و برجستگی آشکارتری می‏یابد، و بازتابی گسترده‏ در جامعه، به ویژه در میان طبقات فرودست و متوسط آن، برجا می گذارد. جشن‏های کارگری چه به شکل محفلی و یا رسمی برگزاری می شود، بازخوانی مضمون، پیام و تاریخچه ی این روز، موتور محرک اعتراض‏های کارگران و زحمتکشان شده است.
هم اکنون نیز کارگران و زحمتکشان کشور ما به صورت آشکار و نهان به شکلهای متفاوت آماده می‏شوند به استقبال 11 اردیبهشت بروند و به جا خواهد بود که در این روز به گونه‏ای سازمان یافته و هوشمندانه از طریق سندیکاها و محافل کارگری به طرح و بازگویی مهمترین و اساسی ترین خواستهای صنفی و سندیکایی خود که دولتمردان همواره سرسختانه با آن مقابله کرده اند و می کنند، بپردازند.
در زمینه ی مسائل کارگری اکنون اشاره به چند نکته ی مهم لازم است که در اینجا یادآورمی شوم:
1.آزادی زندانیان جنبش سندیکایی. هم اکنون تعدادی از فعالین جنبش کارگری در زندان ها شرایطی دشوار را می گذرانند. جرم آنان دفاع از حقوق قانونی کارگران و احیا و ایجاد سندیکا ها ست که قانون اساسی رژیم نیز آن را پذیرفته است. رضا شهابی، محمد جراحی، شاهرخ زمانی،  بهنام ابراهیم زاده، عبدالرضا قنبری، رسول بداقی، علی اکبر باغابی، محمد بهشتی لنگرودی و … در زمرۀ رهبران جبنش سندیکایی هستند که در شرایط   دشوار زندان های رژیم، از حقوق قانونی کارگران به دفاع بر خاسته اند. وظیفه ی رهبران و مسئولان سندیکایی است که در روز اول ماه مه، شعار دفاع از زندانیان صنفی را مطرح ساخته و به اشکال متفاوت تبلیغی وترویجی این خواسته ی مهم را به میان صنوف کارگران ببرند. (آزادی زندانیان کارگری) و دفاع از (اعتصاب غذای زندانیان) از شعار های مهم در این روز تلقی می شود.
2.  مبارزه در جهت احیا و تشکیل سندیکاهای مستقل یکی دیگر از مهمترین اهداف جنبش کارگری است.  ج. ا  از یکسو به تشکل‏های حکومتی و “زرد” و احزاب و تشکل‏های وابسته به جناحهای بورژوازیهای انگلی تجاری و بورکراتیک، مانند حزب مؤتلفه و … پروبال می دهد، ومیدانی فراخ را می گشاید که  این دست پروردگان ” حزبی” و “صنفی” در آن به توجیه جنایتها و رفتارهای ضد انسانی رژیم بپردازند؛ و از سوی دیگربیش از آن با احزاب و تشکلهای مردمی و سندیکاهای مستقل عناد و مخالفت می‏ورزد. از این رو، تاریخچه جنبش کارگری در ایران و تجربه ی مشخص سندیکاهای شرکت واحد اتوبوسرانی، نیشکر هفت تپه، فلزکار و مکانیک و … نشان می‏دهد که تلاش بی‏وقفه و هوشمندانه، چنانچه با صبر و مدیریت دقیق صورت گیرد، می تواند گامی مهم در راستای تثبیت سندیکا، به مثابه ی پایگاه واقعی کارگران، موثر باشد. شعار ( سندیکا، حق مسلم ماست) شعار محوری  روز اول ماه مه است.
3. مبارزه سازمان یافته با طرح ها و سیاستهای هدفمند نئولیبرالیسم که حذف تدریجی یارانه‏ها بخش لاینفک این سیاستها ست، از وظایف اصلی جنبش کارگری در شرایط کنونی است.
اجرای گام به گام سیاستهای اقتصادی نئولیبرالی در ایران، مستقیم و غیر مستقیم، موقعیت اقتصادی و معیشتی کارگران و زحمتکشان را هدف خود قرار داده، و منجر به فقر و محرومیت فزاینده ی کارگرانو زحمتکشان در اجرای فاز اول آن در دوره ی دوم ریاست جمهوری احمدی نژاد شده است. طبقه ی متوسط و بینابینی جامعه نیز مصون از این تهاجم نئولیبرالی نبوده و در معرض سقوط به ورطه ی فقر و محرومیت اقتصادی قرار داشته، و شاهد هرچه نزدیکتر شدن موقعیت اقتصادی خود به طبقات فرودست جامعه بوده است.
کابینه ی آقای روحانی که هم اکنون مسئولیت اجرای فاز دوم طرح های احمدی نژاد را به عهده گرفته است، آگاهانه به راهی گام نهاده است که آن را در بحرانی فزاینده قرار خواهد داد.
این بحران مردمی که دل به برنامه ها و وعده های او سپردند ناامید خواهد کرد. در پس زمینه یأس مردمی و ناکارآمدی دولت روحانی، پوپولیسم نوظهور با چهره ای افراطی و تمایلات فاشیستی امکان بروز خواهد یافت. از هم اکنون پوپولیستهای شکست خورده ی دولت احمدی نژاد تهاجم وسیع تبلیغاتی به راه انداخته اند تا ورشکستگی، رانت خوار ی و فساد دو دوره ی ریاست جمهوری او را موجه جلوه دهند. بنابراین، تا زمانی که آقای روحانی و دولت او به رفع بحران اقتصادی، از راه اجرا ی طرح های نئولیبرالی امید بسته اند( و این را می دانیم که در پیشبرد این طرح با غرب و امریکا به توافق رسیده اند ) حاصلی بجز ورشکستگی اقتصادی و فقر و تورم فزاینده، و تشدید شکاف طبقاتی، به بارنخواهد آمد. در همینجا به صراحت می توان گفت که در چشم انداز پروژه ی اقتصادی روحانی، توسعه ی اقتصادی بر اساس مدل توسعه ی ملی و پایه ریزی اقتصادی پر توان ملی، جایگاهی ندارد.
بنابراین، وظیفه ی گروه ها و سازمانهای صنفی و سیاسی کارگری است که از یک سو پیامدهای  ناخوشایند اقتصادی ای را که موجی جدید از تورم و گرانی و بی ثباتی را در پی دارد،  ارزیابی کنند؛ و از سوی دیگر ایجاد تشکلها را که از اصول بنیانی مبارزه ی کارگران است با مبارزه در برابر سیاستهای اقتصادی نئولیبرالی پیوندبزنند و ماهیت آن را هر چه بیشتر بر مردم آشکار سازند. طبقه ی کارگر و دیگر زحمتکشان در پیوند با جنبش مردمی قادر خواهند بود توان بالقوه ی جنبش را افزایش دهند و قدرت مقابله با سیاست های ارتجاعی را در خود بپرورند.  

رحمان