بیست سال پیش، یکی از نامزدهای جمهوری خواه در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، کنگره این کشور را با «سرزمین اشغال شده اسرائیلی» مقایسه کرده بود. در سال ۲۰۱۵، این که یک رهبر جمهوری خواه بتواند چنین پیمان شکنانه سخن راند، غیرقابل تصور است . واقعیت این است که نتانیاهو و عقایدش بدون مقاومت و بدون زحمت چندانی در محفل مجلسیان واشینگتن پذیرفته می شود. نتانیاهو در کنست [مجلس] اسرائیل با مخالفت بیشتری مواجه است.

    
تنها نمی توان با وجود اکثریت جمهوری خواه در کنگره (مرکب از سنا و مجلس نمایندگان) این نکته را توضیح داد، زیرا می شود گفت که هرگز، دموکرات ها – و شخص باراک اوباما- خواست های راست اسرائیل و لابی نیرومند، آیپک را رد نکرده اند(۱). خانم سامانتا پاورز، سفیر آمریکا در سازمان ملل متحد، در دفاع از سیاست ایالات متحده و دولت آن در نشست آیپک، یادآوری کرد که پرزیدنت اوباما در شش سال گذشته، ۲۰ میلیارد دلار به امنیت اسرائیل اختصاص داده است(۲).

با این همه، بخشی به خاطر اعتقاد مذهبی مربوط به نفوذ نظریه های آشفته درباره ی آخر زمان پیش انجیلی های (اوانژِلیست ها) بسیار افراطی (۳) ، بخشی به این دلیل که حزب جمهوری خواه، مثل نخست وزیر کنونی اسرائیل دوست دارد که غرب را در محاصره دشمن (عموما مسلمان ها) قلمداد کند تا بتوانند دخالت های مسلحانه متعدد و هزینه های نظامی هنگفت و سرسام آور را توجیه کنند، نتانیاهو قهرمان راست آمریکا، وینستون چرچیل آن شده است. راست گرایان آمریکا ترجیح می دادند که رئیس دولت شان، نتانیاهو باشد تا مستاجر کنونی کاخ سفید، مردی که به حدی از او بیزارند که نسبت به میهن پرستی او نیز تردید دارند و حتی در مورد ملیت امریکائی او که در گذرنامه اش ثبت شده، شک می کنند (۴) .

هنگام آخرین تهاجم مرگبار اسرائیل به غزه، آن کولتِر، از چهره های مشهور تلویزیون فاکس نیوز چنان از گستردگی دامنه ی امکانات به کار رفته مشعوف شده بود که اعتراف کرد: «دلم می خواست که نتانیاهو رئیس جمهور ما می بود. آری، درست است که گاهی کودکان فلسطینی کشته می شوند. اما، به این دلیل که آنان به سازمان تروریستی وابسته اند که به اسرائیل آسیب می رساند. و نتانیاهو نسبت به گفته های رهبران مذهبی که نسبت به کودکان فلسطینی گریه زاری می کنند، بی اعتناست. او نسبت به گفته های سازمان ملل متحد بی اعتناست. او نسبت به گفته های رسانه ها بی اعتناست. ما کشوری هستیم و ما هم مرز داریم. نتانیاهو، مجبور می کند که به مرزهایش احترام بگذارند. چرا ما نمی توانیم مثل او رفتار کنیم؟(۵)

ازین رو، جان بوهنِر، رئیس جمهوری خواه مجلس نمایندگان آمریکا بدون مشاوره با اوباما از چنین مردی دعوت کرده تا به نمایندگان امریکائی توضیح دهد که سیاست کاخ سفید در مورد ایران حتی موجودیت اسرائیل را تهدید می کند. نخست وزیر اسرائیل که کارشناس ارتباطات بوده و با سابقه ی سفارت اسرائیل در سازمان ملل متحد، شناخت و تجربه طولانی از ایالات متحده دارد (و به همین جهت، دائما از سوی رسانه ها دعوت می شود)، فراموش نکرد که پیش از پرواز به واشینگتن، در برابر دیوار ندبه (و چند دوربین تلویزیون) نماز بخواند. او در سخنرانی اش درآن شهر، بی وقفه، رژیم ایران را به رایش سوم تشبیه می کرد.

اوباما در مقابل خصلت بی نزاکتانه – اگر نگوئیم زشت و زننده- این اقدام بیش از معمول جسارت نشان داد: او خیلی زود اعلام کرد که نخست وزیر اسرائیل را به حضور نخواهد پذیرفت. او همچنین اعلام کرد که نه معاون او، جوزف بایدن و نه وزیرخارجه، جان کری در سخنرانی پر دبدبه رهبر لیکود که با هدف حمله به سیاست خارجی دولت آمریکا و زیر غرش کف زدن های نمایندگان انجام می شود، شرکت نخواهند کرد. سه سال پیش، نتانیاهو، که به شکلی که معمول نبود، در انتخابات ریاست جمهوری امریکا وارد شد و از میت رومنی در مقابل اوباما حمایت کرد. روزنامه اسرائیلی هآرتص برای توضیح این عمل، نوشت که «نخست وزیر اسرائیل فقط انگلیسی و حتی آمریکائی حرف نمی زند، او به زبان جمهوری خواهان نیز مسلط است».

آیا، حمله ی کسالت آور نتانیاهو در کنگره آمریکا و تشبیه توافق احتمالی بین ایران و امریکا با معاهده مونیخ و تشبیه اوباما به چمبرلین، موفق خواهد شد که این توافق را از منظر سیاسی غیر ممکن سازد؟ آیا این رویداد، به وی امتیازی خواهد داد تا بتواند در انتخابات ۱۷ مارس اسرائیل، بار دیگر پیروز شود؟

به هر ترتیب، ظاهرا این بار، «بیبی آمریکائی» [یکی از لقب های نتانیاهو] دست به عملی غیر محتمل در آمریکا زده است: او بخش بزرگی از افکار عمومی را که تا کنون به رغم گفتار و کردارش سخت از او پشتیبانی می کردند، ناراضی ساخته است.

۱- « Le poids du lobby pro-israélien aux Etats-Unis », « Israël, plus que jamais enfant chéri de l’Amérique » et, Le Monde diplomatique, août 1989, و mai 1991. مقالات بالا از سرژ حلیمی درباره نقش لابی نوشته شده. از جمله به مقاله زیر نیز نگاه کنید: در ایالات متحده، آقای شارون جز دوست کسی نداردhttp://ir.mondediplo.com/article132.html

۲- وانگهی، دولت اوباما همه قطع نامه های سازمان ملل را که از اسرائیل انتقاد می کرد، وتو کرده است. حتی ان هائی را که با فرمولبندی های رایج سیاست امریکا تهیه شده بود. در سال ۲۰۰۲ نیز، هنگامی که یونسکو، فلسطین را به عضویت پذیرفت، آمریکا آن را ترک کرد

۳- Lire Ibrahim Warde, « Il ne peut y avoir de paix avant l’avènement du Messie », Le Monde diplomatique, septembre 2002

۴- ۱۸ فوریه گذشته، شهردار پیشین نیویورک و نامزد پیشین حزب جمهوری خواه برای ریاست جمهوری، رودولف گیلیانی اظهار داشت: «من فکر نمی کنم ، گر چه وحشتناک است، این رئیس جمهورامریکا را دوست ندارد. او نه شما را دوست دارد و نه مرا. او مثل من و شما با عشق به این کشور تربیت نشده است.

０-    Fox News, 31 juillet 2014.

منبع لوموند دیپلماتیک فارسی  5 مارس 2015-

نویسنده
Serge HALIMI
دبیر هیئت تحریریه لوموند دیپلوما تیک
برگردان:بهروز عارفی