قصه ِعشق
رنگ ِ کبوتران ِ دلم را سفید کن
دروازه های ِ سنگی ِ وا مانده را ببند .
می خواهم از سکوت ِ خدایان ِ سخت گیر
با قایقی که چوب ِ دماغش ، شکسته است
از موج ِ پر خروش ِ خیالات بگذرم
از لابلای ِ نفرت و جنگ و ستمگری .
مشتی پر از تفاله ِ اندیشه با من است
چتری پُر از نگاه
شعری پر از درخت .
دفتر چه های ِ خط خطی
پُر ز گریه را
با خود نمی برم .
از کاسب ِ محله ِ بازار ِ معرفت
عطری
ترانه ای
و کلامی ، نمی خرم
تنها تو را
تو را که چشمه عشق و طراوتی
با قایق ِ شکسته
به دریاچه می برم
داریوش لعل ریاحی
26 امرداد 1394