چه دور است فردا از امروز ِ ما
گره خورده شاید طناب ِ خدا
نه دستی بر آن ریسمان گشته بند
نه فریادی از خانه ای شد بلند
تو گویی که غم پرده ای ساخته
به قلب ِ همه ، سایه انداخته
قد ِ سرو های ِ وطن تا شده
تهی وعده ها ، سهم ِ آنها شده
کسی نیست دنبال ِ فرجام ِ کار
وطن در سراشیب و جمعی سوار
کسانی که در کیش مثل ِ همند
به نسبت ز ِ دخل ِ وطن می برند
به ظاهر شریفند و اصلاح جو
نه چون دولت ِ قبل پر های و هو
به جنگند در حرف و افشاگری
به فکر ِ زمان ِ پس از رهبری
دعای ِ شب ِ خبرگان مرگ ِ اوست
همان ها که فریادشان در گلوست
داریوش لعل ریاحی / چهارشنبه ۱۶ تیر ۱۳۹۴