حسین دهباشی: … از یک طرف یک نگاه بدبینانه بر اساس تجربه به امریکا وجود دارد که انکار نمی کنم که منهم بخشی از این نگاه را دارم. یعنی من همیشه احساس می کنم که امریکایی ها آخرش به ما کلک می زنند. نمونه اش این است که در ماجرای ایران کنترا می بینید که سلاح هایی که به ایران می فروشند، سلاح هایی با آرام اسرائیل هستند، و می دانند که سلاحی که با آرم اسرائیل باشد، وقتی به جبهۀ ما برود، چه بلوایی ایجاد می شود. از آن طرف پروژه به یک پروژۀ مالی کثیف آلوده می شود که سودش به حساب کنترا ها (Contras) یا مخالفان دولت ساندینیستای آقای اورتگا در نیکاراگوئه می رود و آن ماجراها بهم می خورد. حالا اینکه در طول سال های جنگ هم امریکایی ها به عراق کمک می کردند، شاید قابل فهم است. اما در یک دورۀ دیگری، شما می بینید که در دورۀ پایان جنگ، آقای هاشمی به امریکایی ها کمک می کند که گروگان ها در لبنان آزاد بشوند، و همه توقع داشتند که رابطه خیلی خوب بشود، من دارم به نقل از آقای سکات کرافت که مطرح می کند عملاً جورج بوش کلک می زند و هیچی گیر ایران نمی آید. این کلمۀ هیچ، برای رابطۀ ایران و امریکا معنی دار است، چون این اواخر هم یکی از مقامات ایران از کلمۀ هیچ در مورد دستاورهای رابطه ایران و امریکا استفاده کرده است. در یک دورۀ دیگر، در دورۀ آقای خاتمی در ٢٠ شهریور ماه ١٣٨١، ماجرای ١١ سپتامبر اتفاق می افتد، به فاصلۀ یک روز بعدش، که ٢١ شهریور ماه است، دولت آقای خاتمی این ماجرا را محکوم می کند، کلاً خودش را کنار می کشد. کمتر از یک ماه بعد، ۱۵ مهر ماه وقتی که امریکا به افغانستان حمله می کند، دولت آقای خاتمی تمام امکاناتی را که متصور است که یک کشور در همکاری نظامی به کشور دیگر بدهد، می دهد. امریکایی ها از آسمان ایران استفاده می کنند، کمک های لوجستیکی می شود، کمک های اطلاعاتی می شود، بعداً در کنفرانس فرانکفورت ایران کمک می کند که گروه های افغانی با همدیگر متحد بشوند، در واقع کمک جدی ای می کند برای به قدرت رسیدن آقای کرزای. آن چیزی که عاید ایران می شود، در ٢٩ ژانویۀ ٢٠٠٢ یا ٩ بهمن ١٣٨٠، این است که در کمال ناباوری ما محور شرارت خوانده می شویم، ما، عراق و کره شمالی، یعنی ما که با عراق هیچ نسبتی نداشتیم، با همدبگر جنگیده بودیم، و از آن طرف با کره شمالی که نهایت رابطۀ ما یک رابطۀ نظامی بوده است. و بعدها در قضیۀ برجام هم همین اتفاق می افتد و این شکل می شود. اما شما همیشه نظرتان این بوده است که این یک رابطه ای است که مثل رابطۀ زن و شوهری است و باید یک روزی خوب بشود. 

 

هوشنگ امیر احمدی: …

 

حسین دهباشی: تحریم را برداشتند، تحریم بانکی را برداشتند، حاضر شدند ٢٠٠ هواپیمای بوئینگ به ایران بفروشند.

 

هوشنگ امیر احمدی: اولاً هیچ کدام از تحریم های  بانکی را برنداشتند. یک دلیل اصلی که هواپیما فروشی شروع شد، این است که ایران یک پولی در امریکا داشت و می خواستند این پول به ایران برگردد. این پول نمی تواند برگردد، این ها به ملت ایران دروغ می گویند. ما الان نفت می فروشم، پول نفت به ایران نمی آید، هنوز ثبت می شود! نمی آید! دروغ می گویند. شما به دولت آقای روحانی بگویید که شما مگر نمی گفتید تحریم برداشته شده، ١٠٠ میلیارد، ٢٠٠ میلیارد داریم. این پول کجاست؟ یک دفعه به ملت ایران گفتند که آن پولی که آنجا ضبط شده، چه شده است؟ کجاست؟ یک صورت حسابی به ملت ایران بدهند. آقای اوباما خودش گفت این پول ١٠٠ میلیارد دلار است. کو؟ این پول چه شده است؟ کجا است؟ بانک مرکزی چقدر از این پول گرفته است؟ بیاید به مردم بگوید.

 

حسین دهباشی: می گویند ۵٧ میلیارد دلار اش را گرفته اند.

 

هوشنگ امیر احمدی: گرفته اند؟

 

حسین دهباشی:  دیروز من شنیدم که ۵۷ میلیارد را گرفته اند. 

 

هوشنگ امیر احمدی: پول نگرفته اند. کالا گرفته اند. دارند دروغ می گویند. دارند با کلمات بازی می کنند. … منطقی که این آقایان دارند، کج است. جملۀ اول برجام می گوید ایران، نه جمهوری اسلامی، ایران تعهد می کند که هرگز، تحت هیچ شرایطی، نه بمب بسازد، نه آنرا جستجو کند، نه توسعه بدهد. دوست عزیز من، مردم ایران، اولاً تا ابد، ایران و تا ابد، و تحت هیچ شرایطی. فردا اگر عربستان سعودی بمب بسازد، تکلیف ما چیست؟ آقای روحانی کجا خواهد بود که بگوید عجب اشتباهی شد! می گویم آقای ظریف شما چه حقی دارید که برای تمام تاریخ ایران، تحت هر شرایطی، تعهد بدهید؟ اصلاً چنین تعهدهایی در دنیا وجود ندارد! اصلاً وجود ندارد که یک کشوری بیاید تا ابد، تحت همۀ شرایط دست خود را از پشت ببندد. … امریکایی ها هر بمبی می انداختند، ٩٨ درصد اورانیوم غنی شدۀ ما را از بین نمی برند. ما ٩٨ درصد آنرا دور انداختیم. آن کدام بمب بود که از ١٠٠ در صد، ٩٨ درصد را خراب کند؟ بمب هیروشیما هم نبود. من موافق مذاکره با امریکا بودم. اما این آقایان نه هدف خوبی داشتند، نه مذاکرۀ خوبی می کردند، نه تیم خوبی داشتند. …

 

——-

 

١- پایا: اتحادیه روابط عمومی امریکایی‌ های ایرانی‌ تبار به  مدیرکلی بابک حقوقی

 

٢- نایاک: شورای ملی ایرانیان آمریکا، به مدیریت تریتا پارسی